หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1683

ภายใต้การนำพาของคุณชายวั่น ทั้งสองคนมาถึงที่โถงใน

ที่โถงในกลับไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ตามหลักธรรมเนียมที่ผ่านๆ มา หากมีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้น จะต้องไหว้เคารพบรรพบุรุษที่ด้านนอกก่อน

ภายในโถงในนี้มีวัตถุโบราณมากมาย มันเป็นสิ่งที่คุณท่านวั่นชอบมากที่สุด

คุณชายวั่นพาหลินมั่วมาอยู่ตรงมุม ที่ตรงนี้มีตู้ไม้เก่าแก่ตู้หนึ่ง

ตู้ไม้นั้นใหญ่มาก ข้างในก็โล่งอยู่

“ที่ตรงนี้เป็นที่ที่ฉันชอบมาแอบมากที่สุดตอนที่เล่นซ่อนแอบตอนเด็ก”

“ในโถงในนี้ก็มีแค่ตรงนี้ที่สามารถซ่อนตัวได้แล้ว”

“พี่หลิน เดี๋ยวต้องลำบากพี่หน่อยนะ พวกเราหลบซ่อนอยู่ตรงนี้ก่อน”

คุณชายวั่นพูด

หลินมั่วพยักหน้า “ไม่เป็นไร”

หลินมั่วมุดเข้าไปในตู้ไม้ก่อน จากนั้นคุณชายวั่นก็มุดตามเข้าไป

แม้ว่าตู้ไม้นี่จะใหญ่ แต่เมื่อผู้ใหญ่สองคนแอบอยู่ข้างในมันก็แอบดูเบียดไปเล็กน้อย

หลินมั่วและคุณชายวั่นนั้นต้องพิงอยู่ด้วยกันถึงจะปิดประตูตู้ไม้นั้นได้

คุณชายวั่นพิงอยู่บนตัวของหลินมั่ว ร่างกายของเธอก็รู้สึกอ่อนระทวยไปหมด ในใจของเธอนั้นว้าวุ่น แทบจะลืมว่าที่ตนมานั้นมาเพื่ออะไรกัน

ส่วนหลินมั่วได้กลิ่นหอมบนตัวของคุณชายวั่นก็ใจฟุ้งซ่านไปชั่วขณะ

แต่แล้วไม่นานเขาก็ควบคุมความคิดของตนเองได้ ให้จิตใจของตนเองนั้นสงบนิ่งแน่วแน่ไม่คิดสิ่งอื่นใด

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาทีก็มีเสียงดังมาจากด้านนอก เป็นเสียงของสมาชิกตระกูลวั่นที่เดินเข้ามา

งานเสวนาของตระกูลวั่น แม้ว่าสมาชิกของตระกูลวั่นมากันหมด

แต่ความจริงคนที่สามารถเข้ามาปรึกษาหารือกันในโถงในนั้นมีแค่ยี่สิบสามสิบคนเท่านั้น คนอื่นๆ จะต้องรอรับสารอยู่ด้านนอก

ตู้ไม้นั้นมีซอกอยู่หลายซอก หลินมั่วสามารถมองดูสถานการณ์ข้างดอกผ่านซอกนั้นได้

วั่นจื่อเฟิงก็อยู่ในหมู่ผู้คน ในฐานะที่เป็นน้องชายแท้ๆ ของหัวหน้าตระกูลอย่างวั่นหย่งเฟิง ฐานะของเขาในตระกูลวั่นก็ถือว่าสูงมาก

“คนสารเลวอย่างจางไป่หลิงทำร้ายพ่อฉัน ฆ่าลูกสาวฉัน รังแกตระกูลวั่นของพวกเรา มันช่างแค้นใจยิ่งนัก”

“ความแค้นนี้ไม่มีวันยอมให้อภัยแน่นอน!”

“แค้นนี้ไม่ชำระ ตระกูลวั่นของพวกนั้นจะไม่มีวันอยู่เป็นสุขแน่นอน!”

“วันนี้ที่ฉันเรียกทุกคนมารวมตัวกัน ก็เพื่อที่จะร่วมปรึกษากับทุกคนว่าควรจะฆ่าจางไป่หลิงยังไงเพื่อชำระแค้นนี้ซะ!”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมองซึ่งกันและกัน เห็นได้ชัดว่าทุกคนนั้นไม่ได้สนับสนุนและเห็นด้วยกับคำพูดของวั่นหย่งเฟิงสักเท่าไหร่

ขณะนั้น มีอาวุโสคนหนึ่งยืนขึ้นแล้วพูดเสียงเบาว่า “หย่งเฟิงเอ๊ย ฉันรู้ว่านายเสียใจมมากกับเรื่องที่ลูกสาวนายเสีย”

“แต่ต่อให้นายจะเสียใจยังไง นายก็ยังคงเป็นหัวหน้าของตระกูลวั่นนะ”

“ไม่ว่านายจะตัดสินใจทำอะไร ล้วนจะต้องคิดพิจารณาเพื่อตระกูลวั่น ไม่ใช่ตัดสินใจเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”

“จางไป่หลิงผู้เป็นราชาร้อยดาบ เป็นหนึ่งในหกราชาแห่งปฐพีนี้ เป็นถึงราชาของแคว้นสู่เลยนะ”

“คิดจะฆ่าเขา ตระกูลวั่นของพวกเราจะต้องชดใช้ด้วยอะไรถึงจะไปทำแบบนั้นได้!”