หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1688

คุณชายวั่นไม่รู้ว่าหลินมั่วพบเจออะไร แต่สำคัญอยู่ที่ออกไปได้แล้ว

เธอรีบผลักประตูตู้แล้วพุ่งตัวออกไปตะโกนเสียงดังว่า “เลิกสู้กันไม่แล้ว!”

ทุกคนนั้นกำลังสู้รบกันอยู่ ไม่มีใครจะไปคิดว่าตู้ที่อยู่ตรงมุมจะมีคนพุ่งออกมาสองคน

คุณชายวั่นยังปลอมตัวมา ทุกคนจึงจำเธอไม่ได้ไปชั่วขณะ

มีเพียงแต่วั่นหย่งเฟิง เขาตัวสั่นไปทั้งตัว มองคุณชายวั่นอย่างไม่น่าเชื่อ

“เธอ… เธอคือเซิ่งหนานเหรอ!”

เสียงของวั่นหย่งเฟิงสั่นเทา เขากำลังสงสัยว่าตนเองนั้นฝันไปหรือเปล่า

ส่วนวั่นจื่อเฟิงเองก็สั่นไปทั้งตัว ตาของเขานั้นเบิกกว้าง

คุณชายวั่นยังไม่ตาย!

คุณชายวั่นรีบเช็ดของที่อยู่บนหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

“พ่อคะ ฉันเอง!”

เสียงของคุณชายวั่นเองก็สั่นเทา

เมื่อเห็นลูกสาวของตนเองยืนอยู่ตรงหน้าของตนเองอย่างมีชีวิตชีวา วั่นหย่งเฟิงถึงกับร้องไห้ออกมา

“ฉัน… ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม…”

“เซิ่งหนาน เธอ… เธอยังไม่ตายจริงๆ”

“เธอกลับมาแล้วจริงๆ เหรอ”

วั่นหย่งเฟิงพูดเสียงสะอึกสะอื้น

“พ่อ ฉันยังไม่ตายจริงๆ ค่ะ”

คุณชายวั่นเดินไปอยู่ตรงหน้าวั่นหย่งเฟิงแล้วจับมือเขา “พ่อดูสิ ฉันยังมีชีวิตอยู่ดีๆ!”

วั่นหย่งเฟิงจับมือของลูกสาวเอาไว้แล้วดูซ้ายทีขวาที เห็นว่าคุณชายวั่นไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็อึ้งไป ต่างมองซึ่งกันและกันแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

อาเจ็ดเองก็ขมวดคิ้ว คุณชายวั่นยังมีชีวิตอยู่เหรอเนี่ย มันทำให้เขาไม่รู้จะทำยังไง

ที่จริงในช่วงเวลาที่คุณท่านบาดเจ็บ เขานั้นคิดวางแผนอยู่ตลอดว่าจะช่วงชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลวั่นมา ให้ลูกชายของตนได้เป็นหัวหน้าตระกูลวั่น

และในงานเสวนาตระกูลวั่นครั้งนี้ เขาคาดเดาว่าวั่นหย่งเฟิงจะต้องแก้แค้นจางไป่หลิงและจูเย่ชิงแน่นอน

ขณะนั้นวั่นหย่งเฟิงเองก็เริ่มถามคุณชายวั่นถึงเรื่องวันนั้น

คุณชายวั่นเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟัง

เมื่อวั่นหย่งเฟิงฟังจบก็ประหลาดใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าจูเย่ชิงจะปล่อยคุณชายวั่นกับหลินมั่วไป

เขารีบมองไปทางวั่นจื่อเฟิง “จื่อเฟิง นายบอกว่ามีคนเห็นกับตาว่าจูเย่ชิงฆ่าพวกเขาไม่ใช่หรือไง แถมยังเอาศพของพวกเขาโยนลงแม่น้ำไปไม่ใช่เหรอ”

“นี่มันยังไงกันแน่”

สีหน้าของวั่นจื่อเฟิงเปลี่ยนไปทันที “พี่ นี่มัน… ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“คนที่เห็นเหตุการณ์คนนั้นบอกกับฉันแบบนี้ เขาบอกเขาว่าเห็นกับตา”

“ถ้าเป็นแบบนี้แล้วคนนั้นก็โกหกฉันสิ!”

วั่นหย่งเฟิงขมวดคิ้ว เขาเองก็ไม่ได้โง่ ดูจากสีหน้าของวั่นหย่งเฟิงก็รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องมีอะไรแน่นอน

“นายหาคนเห็นเหตุการณ์จากไหน”

“ทำไมเขาจะต้องโกหกนาย”

วั่นหย่งเฟิงถามเสียงเยือกเย็น