หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1687

เมื่อถูกคนห้ามปราม วั่นหย่งเฟิงก็ตะคอกด้วยเสียงโกรธว่า “พวกนายถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

แต่ก็ไม่มีใครถอย

วั่นหย่งเฟิงโกรธมากยิ่งกว่าเดิม “พวกนายคิดจะทำอะไร”

“ฉันเป็นหัวหน้าตระกูลวั่น คำสั่งของฉัน พวกนายกล้าคัดคำสั่งเหรอ”

อาเจ็ดพูดเสียงเยือกเย็นว่า “นายเป็นหัวหน้าตระกูลวั่น ก็จะต้องเห็นแก่ภาพรวมสิ”

“ถ้าหากนายไม่เห็นแก่ภาพรวม งั้นนายก็ไม่มีสิทธิ์จะเป็นหัวหน้าตระกูลวั่นแล้ว!”

สีหน้าของวั่นหย่งเฟิงนั้นเปลี่ยนไป “อาเจ็ด หมายความว่ายังไง”

“ที่ฉันเป็นหัวหน้าตระกูลได้ เพราะว่าคุณท่านเป็นคนเลือกด้วยตนเอง”

“ที่อาพูดแบบนี้ แสดงว่ากำลังสงสัยในการตัดสินใจของคุณท่านงั้นสิ”

อาเจ็ดยิ้มออกมาเยือกเย็น “ถ้าหากพี่ฉันอยู่ที่นี่ เขาเองก็จะไม่มีวันยอมให้นายทำเรื่องที่ไม่ผ่านการคิดไตร่ตรองอย่างแน่นอน”

“วั่นหย่งเฟิง ฉันจะบอกอีกครั้งหนึ่ง”

“นายเป็นหัวหน้าตระกูลวั่น เวลาคิดจะทำอะไร จะต้องเห็นแก่ภาพรวม!”

“หากนายไม่คิดถึงตระกูลวั่น งั้นหัวหน้าตระกูลวั่นนี้ก็คงจะต้องหาคนใหม่แล้ว!”

เมื่อวั่นหย่งเฟิงได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะออกมา “ตาแก่ ในที่สุดก็เผยความคิดไม่ซื่อในใจของออกแล้วสินะ”

“ฉวยโอกาสตอนที่พ่อฉันบาดเจ็บ คิดที่จะช่วงชิงตำแหน่งหัวหน้าตระกูลวั่นไปรึ”

“หึ พวกนายมีสิทธิ์อะไรกัน!”

อาเจ็ดยิ้มเยือกเย็น “วั่นหย่งเฟิง อย่าหาความดีให้ตนเองเลย”

“นายคิดว่าพวกเรานั้นโง่นักหรือไง”

“นายเรียกรวบรวมทุกคนของตระกูลวั่นมาเสวนาในเวลาแบบนี้ มันเพราะอะไรกัน ทุกคนนั้นก็ต่างรู้ดี”

“ดังนั้น นายอย่าเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไรกับพวกเราเลย!”

วั่นหย่งเฟิงเองก็ยิ้มเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ฉันเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไรกัน”

อาเจ็ดยิ้มเยือกเย็น “ยังแกล้งโง่อยู่อีกเหรอ”

“หึ ฉันจะไม่รู้เหรอว่านายคิดอะไร”

“นายเห็นว่าพี่ฉันบาดเจ็บหนัก ยากที่จะรักษาให้หาย กลัวว่าตนเองจะควบคุมตระกูลวั่นไม่อยู่ ก็เลยหาข้ออ้างเพื่อที่จะกำจัดทุกคนที่มันจะเป็นปฏิปักษ์กับนาย!”

“เรื่องในครั้งนี้มันจำเป็นจะต้องเปิดเสวนาตระกูลวั่นเลยรึ”

“นายเรียกรวมตัวคนที่มีสิทธิ์ในการสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลมาจนหมด แล้วก็โวยวายที่จะฆ่าจูเย่ชิง เห็นได้ชัดว่านายอยากจะถือโอกาสนี้กำจัดทุกคนที่ต่อต้านนาย จากนั้นก็จะได้ควบคุมตระกูลวั่นอย่างเต็มรูปแบบ”

“ทุกคนจัดการพวกมันซะ!”

มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากข้างหลังของวั่นจื่อเฟิง ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็สู้ขึ้นมา

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ คุณชายวั่นที่อยู่ในตู้ก็เข้าใจคำพูดของหลินมั่วทันที

วั่นจื่อเฟิงอยากจะยืมมือพ่อของเธอเพื่อกำจัดผู้ที่มีสิทธิ์สืบทอดตำแหน่งหัวหน้าตระกูลทั้งหมดนั่นเอง

เห็นทุกคนที่สู้กันแบบนั้น คุณชายวั่นอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่หลิน พวกเรา… ถ้าพวกเราไม่ออกไปกันอีก มันจะสายไปแล้วนะ”

“หากคนของตระกูลวั่นมีใครบาดเจ็บหรือตายขึ้นมา เรื่องนี้ก็สายเกินไปแล้วจริงๆ นะ”

หลินมั่วจ้องมองวั่นหย่งเฟิงอย่างไม่ละสายตาแล้วพูดเสียงเบาว่า “รออีกหน่อย”

คุณชายวั่นประหลาดใจ “รออะไร”

หลินมั่วไม่ได้พูดอะไร เขายังคงจ้องวั่นหย่งเฟิงอย่างไม่ละสายตา

อยู่ๆ เขาก็พบว่าที่หน้าผากของวั่นหย่งเฟิงนั้นนูนขึ้นมา

หลินมั่วยิ้มออกมา “มันนั่นเอง!”

“โอเค พวกเราออกไปกันเถอะ!”