หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1705

ทุกคนทยอยหันมา แล้วจึงเห็นหลินมั่วเดินออกมาจากในบ้านพอดี

ทุกคนในตระกูลวั่นล้วนประหลาดใจ หนึ่งคนในนั้นพูดเสียงเบาว่า “หมอเทวดาหลิน คุณอย่าเข้าไป”

“เจ้าบ้านของพวกเราไว้หน้าคุณแล้ว แต่จางจิ่วต้วนเป็นโจรมาตั้งแต่เกิด เขาจะไม่ไว้หน้าคุณ”

คนอื่นๆ ได้พยักหน้าตาม

หลินมั่วช่วยชีวิตท่านวั่น ทุกคนของตระกูลวั่นจึงให้ความเคารพเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าจางจิ่วต้วนจะฟังคำพูดของเขา

ทว่าเวลานี้ เหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงได้เกิดขึ้นแล้ว

จางจิ่วต้วนกับวั่นหย่งเฟิงหลังจากแลกหมัดต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทั้งสองคนถอยหลังพร้อมกันจากนั้นจึงหยุดไม่ปล่อยหมัดอีก

วั่นหย่งเฟิงจ้องมองจางจิ่วต้วนอย่างระมัดระวัง เขาไว้หน้าหลินมั่วจริงๆ ถึงหยุดมือ แต่เขายังเป็นกังวลว่าจางจิ่วต้วนจะปล่อยหมัดอีก

แต่เมื่อจางจิ่วต้วนมองหลินมั่วแล้ว จึงขมวดคิ้วขึ้นมา “หมอเมวดาหลิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทุกคนของตระกูลวั่นต่างฮือฮาตกใจ

เกิดอะไรขึ้น

จางจิ่วต้วนก็ไว้หน้าหลินมั่วเช่นกัน หยุดโจมตีแล้วจริงๆ

วั่นหย่งเฟิงก็งุนงงเหมือนกัน

ท่านวั่นหลังจากโดนจางไป่หลิงโจมตีจนบาดเจ็บ เขากับจางจิ่วต้วนได้ประมือกันสองสามครั้ง จึงรู้จักนิสัยของคนนี้อย่างลึกซึ้ง

คนทั่วไป เขาจะไม่มองอยู่ในสายตาอย่างเด็ดขาด

ในสายตาของเขา คนที่สามารถทำให้จางจิ่วต้วนหยุดมือได้มีไม่เยอะนัก

ต่อให้เป็นท่านวั่น ใช่ว่าพูดหนึ่งประโยคแล้วจางจิ่วต้วนจะหยุดมือ!

หลินมั่วคนนี้ทำได้อย่างไร

พวกเขากลับไม่รู้ว่า หลินมั่วเป็นคนช่วยชีวิตของจางจิ่วต้วน!

หากทิ้งเรื่องอื่นไปก่อน ในใจของจางจิ่วต้วน เขาจึงเคารพหลินมั่วอยู่บ้าง

และจูเย่ชิงกับจางจิ่วต้วนพูดถึงเรื่องครั้งที่แล้ว เขารู้ว่าหลินมั่วเพื่อไม่ทำร้ายหญิงสาวคนนั้นจึงล้มเลิกโอกาสที่จะฆ่าจูเย่ชิง

ณ จุดนี้ ทำให้จางจิ่วต้วนรู้สึกทึ่งในตัวของหลินมั่ว!

น้องสาวของเขาตอนนั้นก็ถูกโจรพวกนั้นจับตัวไป เขากับโจรพวกนั้น จึงมีความแค้นต่อกันอย่างลึกซึ้ง

วิธีการของหลินมั่ว ยิ่งได้รับความเคารพจากเขา!

ดังนั้น จางจิ่วต้วนจึงไว้หน้าหลินมั่ว

หลินมั่วเดินเข้ามาในที่เกิดเหตุ ยืนตรงกลางระหว่างวั่นหย่งเฟิงกับจาจิ่วต้วน ประสานมือพูดว่า“ขอบคุณท่านทั้งสองคน”

“ศัตรูของเธอมีเยอะแยะ ผมรู้สึกว่า คุณน่าจะรีบไปหาเธอ คุ้มครองเธอกลับเสฉวน!”

จางจิ่วต้วนสีหน้าเปลี่ยนไป “คุณ...คุณพูดจริงใช่ไหม”

หลินมั่ว “จริงร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ!”

จางจิ่งต้วนจ้องหลินมั่วพักหนึ่ง สุดท้ายจึงพยักหน้า “ได้!”

“พวกเราไปกันเถอะ!”

พูดจบ จางจิ่วต้วนจึงหมุนตัวเดินออกไป

วั่ยหย่งเฟิงอยากจะพูดห้าม หลินมั่วรีบโบกมือห้าม “เจ้าบ้านวั่น วันนี้เป็นวันดีที่ท่านวั่นสุขภาพฟื้นฟูกลับมา จะโกรธไปทำไมครับ”

วั่นหย่งเฟิงถอนหายใจ กัดฟันพูด “ในเมื่อหมอเทวดาหลินเอ่ยปาก อย่างนั้นผมก็จะไว้หน้าคุณ”

“จางจิ่วต้วน เรื่องนี้ ตระกูลวั่นของฉันจะจำไว้!”

“วันหลังหากมีโอกาส ฉันจะคิดบัญชีกับแกแน่นอน!”

จางจิ่วต้วนหัวเราะเยาะเย็นชาหนึ่งที “ยินดีเสมอ!”

..................................................................................