หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1711

คุณท่านวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย “หย่งเฟิง เรื่องนี้อย่ารีบร้อนมากไปดีกว่านะ”

“เซิ่งหนานหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก แถมช่วงหลายปีมานี้เธอก็ไม่เคยได้สวมชุดของผู้หญิง ไม่เคยแต่งหน้ามาก่อนด้วย”

“แกปุบปับจะให้เธอแต่งหญิง ปุบปับจะให้เธอแต่งหน้า มันอาจกระตุ้นการต่อต้านของเธอ แบบนั้นมันจะไม่ดีนะ”

วั่นหย่งเฟิงยิ้ม “พ่อวางใจเถอะครับ”

“ผมจะไม่รู้อารมณ์ความรู้สึกของเซิ่งหนานได้ยังไง?”

“ผมบอกเธอให้จัดการตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอนอยู่แล้ว”

“แต่ผมให้วั่นจื้อไปแทนได้!”

“เด็กคนนี้ฉลาดเป็นกรด เธอต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จได้แน่”

คุณท่านวั่นก็ยิ้มออกทันที “วิธีนี้ไม่เลวเลย”

ต่อจากนั้นวั่นหย่งเฟิงก็ไปหาวั่นจื้อ และให้เธอไปโน้มน้าวคุณชายวั่น

วั่นจื้อเป็นเด็กฉลาดจริงๆ ได้ยินคำพูดของวั่นหย่งเฟิงดวงตาก็เป็นประกายทันที “ให้เธอแต่งหญิง แล้วก็แต่งหน้าด้วย?”

“คิดจะทำอะไรกันเหรอคะ?”

“จะให้เธอแต่งงานเหรอ?”

“มีคนที่จะแต่งด้วยแล้วเหรอคะ?”

วั่นหย่งเฟิงเคาะกะโหลกของเธอหนึ่งที “ทำงานของเธอไปก็พอ ถามเยอะแยะไปทำไม!”

“เลิกเดาสุ่มได้แล้ว”

วั่นจื้อพูดพึมพำ “ฉันก็แค่ห่วงพี่สาวของฉันเองนะ!”

“เฮอะ ถึงเธอไม่พูด ฉันก็รู้อยู่แล้ว”

วั่นหย่งเฟิงมองเธอแวบหนึ่ง “รู้อะไร?”

วั่นจื้อเชิดหน้าอย่างได้ใจ “อยากให้เธอแต่งงานกับหมอเทวดาหลินคนนั้นใช่มั้ยคะ?”

วั่นหย่งเฟิงตกใจอย่างอดไม่ได้ “เธอ…เธอรู้ได้ยังไง?”

วั่นจื้อตอบ “ไร้สาระ!”

“นิสัยอย่างพี่สาวของฉัน ผู้ชายในโลกนี้ที่ทำให้เธอสนใจได้ไม่มีหรอก”

“ก่อนหน้านี้ก็ให้เธอเจอลูกหลานตระกูลซื่อพวกนั้น ก็ไม่เคยให้เธอแต่งหน้ามาก่อนเลย”

“ครั้งนี้จะต้องมั่นใจมากแล้วแน่นอน”

วั่นหย่งเฟิงจ้องเธอ “แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นหมอเทวดาหลิน?”

วั่นจื้อตอบ “เหอะ เรื่องนี้ก็ยังต้องเดาอีกเหรอ?”

“ดวงตาของเธอเป็นประกายทุกครั้งที่มองหมอเทวดาหลิน”

คุณชายวั่นที่อยู่ในห้องตอนนี้กำลังสวมกระโปรงอยู่และพยายามจะถอดมันออกอย่างเร่งรีบ

แต่วั่นจื้อก็เข้ามาพอดี

ทั้งสองคนสบตากัน หน้าของคุณชายวั่นก็แดงก่ำทันที

“ใคร…ใครใช้ให้เธอเข้ามา?”

“ฉันบอกให้รอก่อนไม่ใช่เหรอ!”

“เธอ…ทำไมเธอไม่มีมารยาทแบบนี้?”

คุณชายวั่นอายจนโกรธ เธอชี้หน้าวั่นจื้อพร้อมตะโกน

วั่นจื้อไม่ได้กลัวเลยสักนิด เธอวิ่งเข้ามาในห้องและนั่งบนโซฟา “โอ๊ย คุณชายใหญ่ของฉัน!”

“ผู้หญิงอย่างฉันวิ่งเข้ามาหาพี่ มีอะไรที่ไม่มีมารยาทตรงไหน?”

“พี่ก็ไม่ได้มีเรื่องอันตรายอะไร จะลนไปทำไม?”

คุณชายวั่นหน้าแดงหมดทั้งหน้า “คะ…ใครลน?”

วั่นจื้อทำปากยื่นและจู่ๆ ก็ชี้ไปที่คุณชายวั่น “พี่ใหญ่ พี่ไม่คิดว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ไม่เข้ากันบ้างเหรอ?”

คุณชายวั่นนิ่งไป “ทำไม?”

เพิ่งจะพูดจบ เธอก็รู้สึกทันทีว่ามันไม่ถูกและรีบร้อนพูดด้วยหน้านิ่ง “เกี่ยวอะไรอะไรกับเธอด้วย?”