หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1712

วั่นจื้อเอ่ย “ดึงลงมาจนได้สินะ คิดว่าฉันอยากสนใจรึไง?”

“ก็แค่รู้สึกว่าที่พี่ใส่อยู่มันแย่มากเลย”

“ถ้ามันแพร่งพรายออกไป ถูกคนอื่นเห็นเข้า พี่คงถูกมองเป็นคนบ้า!”

คุณชายวั่นรีบร้อนอย่างอดไม่ได้ “ฉัน…แบบนี้ฉันดูแย่เหรอ?”

วั่นจื้อเอ่ย “มันไม่เข้ากันเลย”

“กระโปรงตัวนี้ของพี่ไม่น่าจะเข้ากับเสื้อแบบนี้”

คุณชายวั่นถามกลับ “งั้นมันเข้ากับอะไร?”

วั่นจื้อลุกขึ้นทันที “มาๆๆ ฉันจะสอนให้เอง”

“ฟังให้ดีนะคะ กระโปรงแบบนี้เข้าชุดกับเสือสีฟ้าที่ดูสดใส รองเท้าก็ต้องน่ารักสดใสแบบนั้นถึงจะเข้ากัน…”

คุณชายวั่นยืนอยู่ข้าง ได้ฟังอย่างละเอียดและพยายามจดจำทุกคำที่วั่นจื้อพูด

วั่นจื้อเห็นท่าทางของเธอก็หลุดขำออกมาทันที “พี่ใหญ่ ทำไมจู่ๆ ถึงได้สนใจของของผู้หญิงแบบนี้ล่ะ?”

“มีคนที่ชอบแล้วใช่รึเปล่า?”

ใบหน้าของคุณชายวั่นกลายเป็นสีแดงในเสี้ยววินาทีและเริ่มพูดติดอ่าง “เธอ…เธอพูดบ้าอะไร”

“ฉะ…ฉัน…ฉันจะมีคนที่ชอบได้ยังไง…”

“ฉันก็แค่…ก็แค่…”

อึกอักอยู่นานมาก แต่กลับไม่รู้ว่าจะหาคำอธิบายดีๆ ได้ยังไง คุณชายวั่นได้แต่นั่งลงด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง

วั่นจื้อหัวเราะหนักมาก ตั้งแต่เล็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นคุณชายวั่นในสภาพถูกบีบให้พ่ายแพ้แบบนี้

“พี่ใหญ่ ฉันก็แค่ล้อเล่นเพราะอยากเห็นพี่ตกใจ!”

วั่นจื้อพูดพลางหัวเราะหึๆ

คุณชายวั่นหันหน้าไปอีกทาง โกรธจนไม่สนใจเธอ

วั่นจื้อลุกขึ้นยืนและพูดไปยิ้มไป “เอาล่ะ นี่ก็ป่านนี้แล้ว ฉันกลับไปนอนพักผ่อนให้สวยดีกว่า”

“อ้ะ จริงสิ ได้ยินว่าพรุ่งนี้หมอเทวดาหลินจะกลับมณฑลก่วงแล้วนะคะ”

“พรุ่งนี้ตระกูลจะจัดงานเลี้ยงให้เขา ถึงตอนนั้นพี่จะไปร่วมงานเลี้ยงมั้ย?”

สีหน้าของคุณชายวั่นดูผิดหวัง เธอก้มหน้าไม่พูดอะไร