หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1713

วั่นจื้อบิดเอวและเดินจากไปอย่างมีสไตล์

คุณชายวั่นมองแผ่นหลังของเธอ ในใจก็รู้สึกเหมือนว่าถูกแย่งของสำคัญบางอย่างไป

ผ่านไปเนิ่นนาน จู่ๆ คุณชายวั่นก็กัดฟัน เธอบีบมือทั้งสองข้างของตัวเองและหันไปตะโกนเสียงดัง “เสี่ยวอิง มานี่หน่อย!”

สาวใข้คนหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ามา เห็นคุณชายวั่นสวมกระโปรง เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

พวกเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าคุณชายวั่นจะมีสไตล์การแต่งตัวแบบนี้

คุณชายวั่นกลับพูดเสียงทุ้มโดยไม่สนใจสีหน้าท่าทางของเธอ “ออกคำสั่งลงไป ให้ร้านค้าในเมืองส่งเสื้อผ้าทั้งหมดที่เหมาะกับฉันมาที่นี่!”

เสี่ยวอิงนิ่งไปสักพัก “แล้ว…จะให้ส่งมาตอนไหนคะ?”

คุณชายวั่นเอ่ย “ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้เลย!”

เสี่ยวอิงอุทาน “ห้ะ?”

คุณชายวั่นจ้องเธอ “ห้ะอะไร?”

“เร็วหน่อยสิ!”

ตอนนี้เสี่ยวอิงถึงได้สติและรีบร้อนวิ่งไปที่ประตู

จู่ๆ เธอก็หยุดฝีเท้า “คุณชาย ต้องการรองเท้าผ้าใบด้วยมั้ยคะ?”

คุณชายวั่นเริ่มรำคาญแล้ว “รองเท้าผ้าใบอะไร?

เสี่ยวอิงตอบ “กางเกงลำลองที่เข้าชุดกับรองเท้าผ้าใบ?

“คุณไม่ต้องการเหรอคะ?”

“งั้น…งั้นเอาเป็นสูททั้งหมดเลยเหรอคะ?”

คุณชายวั่นโมโหแล้ว เธอพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันหมายถึงชุดผู้หญิง!”

“ชุดผู้หญิงทั้งหมดเลย!”

เสี่ยวอิงงุนงงอีกครั้ง “คะ?”

หลายปีมานี้คุณชายวั่นไม่เคยใส่ชุดผู้หญิงมาก่อน

เมื่อกี้เสี่ยวอิงยังคิดว่าที่คุณชายวั่นต้องการคือชุดผู้ชาย ไม่คิดเลยว่าคุณชายวั่นจะต้องการชุดผู้หญิง…

เป็นอะไรไปอีกน่ะ?”

“ให้เธอซื้ออะไรก็ไปซื้อซะสิ จะพูดพล่ามอยู่แบบนี้ทำไม!”

คุณชายวั่นพูดอย่างโกรธจัด

เสี่ยวอิงรีบร้อนก้มน้าและวิ่งออกไป จนวิ่งถึงข้างนอกเธอก็ยังตกใจอยู่เลย

ในห้อง คุณชายวั่นยืนอยู่ริมหน้าต่างด้วยแววตาที่แน่วแน่

“หลินมั่ว นายจะต้องจดจำฉันให้ได้ตลอดไป!”

“หมอเทวดาหลินคุณเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันชื่นชมคุณ!”

“ทักษะการเล่นหมากรุกของคุณไม่เหมือนทักษะที่เด็กหนุ่มควรมี ถ้าไม่มีประสบการณ์สิบกว่าปีก็ไม่น่ามีทักษะการเล่นหมากรุกแบบนี้ได้!”

หลินมั่วตอบรับด้วยรอยยิ้มจางๆ

ที่จริงแล้วทักษะการเล่นหมากรุกของเขาสืบทอดมาจากจี้หยก

จี้หยกบรรจุความทรงจำทั้งหมดของบรรพบุรุษ รวมถึงทักษะหมากรุกนี้ด้วย

และบรรพบุรุษตระกูลหลินคนนี้มีทั้งทักษะทางด้านดนตรี หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษร และการวาดภาพ

หลินมั่วได้รับความทรงจำมาจากบรรพบุรุษ ในด้านทักษะการเล่นหมากรุกก็ต้องบดขยี้คุณท่านวั่นได้อยู่แล้ว

ตระกูลวั่นคนอื่นได้ยินคำพูดของคุณท่านวั่นก็ตกใจมาก

ลุงเจ็ดโน้มตัวไปข้างคุณท่านอย่างอดไม่ได้ “พี่ใหญ่ พี่ยอมให้หมอเทวดาหลินไปมากแค่ไหน?”

คุณท่านวั่นจ้องเขา “ยอมบ้ายอมบออะไร?”

“รอบที่สองหมอเทวดาหลินยอมให้ฉํนแทบจะล้มกระดาน!”

ลุงเจ็ดเบิกตาโต “ห้ะ?”

คนอื่นก็ตื่นตกใจกันหมด คิดแต่เพียงว่าตัวเองฟังผิดไป