หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1714

คุณท่านเหลือบมองทุกคนในที่แห่งนั้นและเอ่ย “คนอย่างพวกนายไม่เคยเห็นเลยคิดว่าประหลาด”

“เรื่องในวันนี้ถือเป็นตัวอย่างที่มีชีวิต”

“ต้องจดจำไว้ให้ดีนะว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน”

“อย่าคิดว่าเขาเป็นวัยรุ่นแล้วจะไร้ความสามารถ”

“อัจริยะในโลกนี้ใช้สถานการณ์อย่างคนธณรมดาไปคาดเกณฑ์ไม่ได้ เข้าใจมั้ย?”

ผู้คนในที่นั้นต่างพากันพยักหน้าและมองหลินมั่วด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ทักษะแพทย์ของหลินมั่วไม่มีใครเทียบได้ ทักษะการเล่นหมากรุกก็สุดยอดมาก นี่มันเรื่องยากที่จะทำให้จินตนาการถึงได้เลยจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นทักษะแพทย์หรือทักษะการเล่นหมากรุกก็ต้องใช้เวลาสั่งสมยาวนาน

หลินมั่วยังอายุน้อย บดขยี้คนจำนวนมากขนาดนั้นได้ ใครจะไปคิดถึงบ้าง?

ตอนที่ทุกคนกำลังคุยกัน ประตูถูกเปิดออกและวั่นจื้อก็เดินเข้ามา

วันนี้วั่นจื้อแต่งตัวอย่างปราณีต เดิมทีเธอก็มีเสน่ห์มากอยู่แล้ว หลังจากแต่งตัวแบบนี้ก็ดูสวยยิ่งขึ้นไปอีก

วั่นจื้อหัวเราะหึๆ เดินมาอยู่ข้างหลินมั่วและแสร้งทำเป็นทักทาย

วั่นหย่งเฟิงยืนอยู่ด้านข้างก็กระซิบอย่างอดไม่ได้ “เธอจะทำอะไร?”

“จะช่วยพี่สาวของเธอไม่ใช่เหรอ?”

วั่นจื้อยิ้มเล็กน้อย “วางใจเถอะค่ะ”

“เธอจะมาถึงแล้ว!”

ไม่นานหลังจากนั้น บานประตูก็ถูกเปิดออกทันทีจริงๆ

หญิงสาวสวยในชุดกระโปรงยาวยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

ใบหน้าของหญิงสาวงดงามถึงขีดสุด สีผิวขาวดั่งหิมะ แม้จะผมสั้น แต่ทำให้เธอมีความงามที่กล้าหาญมากขึ้นอีกหน่อย

วั่นจื้อถือเป็นผู้หญิงที่สวยมากอยู่แล้ว แต่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ ก็เห็นได้ชัดเลยว่าวั่นจื้อจะไม่มีลักษณะเด่นอะไรและไม่โดดเด่นเลยสักนิด

ในวินาทีนี้ ทุกคนในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงันอย่างกะทันหัน

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ที่ประตูก็ทำหน้าทะเล้นและพูด “คนสวย มาให้ใครครับ?”

หญิงสาวคนนี้จ้องมองเขา “ไปให้พ้น!”

ชายหนุ่มนิ่งไป เสียงนี้ ความรู้สึกนี้ บรรยากาศแบบนี้มันคุ้นมากไปมั้ย?

ในห้องนิ่งไปกันหมด