หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1725

การรับการโจมตีอันหนักหน่วงนี้ ทำให้หลินมั่วถึงกับรู้สึกเสียวสันหลังวาบเลยทีเดียว

ความแข็งแกร่งของชายชราคนนี้ เกินความคาดหมายของหลินมั่วไปโดยสิ้นเชิง ความแข็งแกร่งนี้คาดว่าน่าจะเหนือกว่าจ้าวเทียนหยวนมาก!

หลินมั่วตกตะลึง เหตุใดยอดฝีมือเช่นนี้ถึงได้ยอมมาอยู่ในห้องใต้ดิน และช่วยจ้าวเทียนหยวนปกป้องสถานที่แห่งนี้ได้

ชายผู้ทรงพลังเช่นนี้ หากไปอยู่ในตระกูลใด ย่อมต้องเป็นยอดฝีมือที่ได้รับการเคารพยำเกรง สถานะไม่มีทางด้อยไปกว่าผู้นำตระกูลอย่างแน่นอน

แต่ทว่า หลินมั่วนั้นรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ในมณฑลซูดี และเขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับยอดฝีมือเช่นนี้มาก่อน

บุคคลผู้นี้ เป็นใครกันแน่

ในขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้น ชายชราคนนั้นก็กระโจนเข้ามาโจมตีเข้าอีกครั้ง

หลินมั่วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย เมื่อถูกชายชราโจมตีอย่างต่อเนื่อง ในใจก็เริ่มรู้สึกตระหนก

เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากที่จ้าวเทียนหยวนจากไปแล้ว เขาจะสามารถเข้ามาในสถานที่นี้ได้อย่างง่ายดาย

คิดไม่ถึงเลยว่า จ้าวเทียนหยวนไม่เพียงแต่ปล่อยก๊าซพิษมากมายเอาไว้ แต่ยังซ่อนยอดฝีมือเอาไว้ในนี้อีกด้วย คราวนี้เขาจะไม่ตกอยู่ในอันตรายหรอกหรือ

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะวิ่งหนีจากที่นี่หรือไม่ จู่ๆก็มีเสียงมาจากด้านข้าง "น้องชาย อย่าตกใจไป สมองของชายชราคนนี้ไม่ปกติ”

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยน "ใครพูดน่ะ”

เขาหันกลับไปมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบใครเลย

“ฉันถูกขังอยู่ในคุกใต้ดิน”

เสียงนั้นดังขึ้น

หลินมั่วถือโอกาสวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว ในที่สุดก็มองเห็นได้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นในโพรง

ทั้งสองฝั่งมีโพรงอยู่หลายสิบแห่ง และกว่าครึ่งหนึ่งมีคนถูกขังไว้ข้างใน

คนเหล่านี้ผมเผ้ารุงรัง และผอมโซ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกขังอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว

หลินมั่วใจเต้นแรง สถานที่นี้เป็นที่ที่จ้าวเทียนหยวนกักขังศัตรูของเขาไว้อย่างนั้นหรือ

ในบรรดาพวกเขา มีชายชราที่มีหนวดเคราและผมสีขาว กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ประตูลูกกรงเหล็ก และมองตรงมาที่หลินมั่ว

หลินมั่วถาม “เป็นคุณใช่ไหมที่พูดกับผมเมื่อครู่นี้”

ชายชราคนนั้นพยักหน้า “สหาย ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยนายควบคุมเขา”

ที่ทางเข้า มีปิ่นปักผมแขวนอยู่บนผนังจริงๆ

ในเวลานี้ จู่ๆ ชายที่กำลังไล่ตามเขา ก็เริ่มพูดเสียงดัง ราวกับว่าเขาได้เห็นบางสิ่งบางอย่าง และรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

หลินมั่วปิ่นคว้าปักผมทันที และสีหน้าของชายคนนั้นก็เริ่มดุร้าย "วางมันลง! วางมันลง! วางมันลง!"

ก่อนหน้านี้ เขาพูดออกมาหลายต่อหลายคำ แต่หลินมั่วฟังไม่รู้เรื่องเลย

คราวนี้ หลินมั่วกลับได้ยินคำพูดนั้นอย่างชัดเจน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ปิ่นปักผมนี้ต้องเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับเขามาก

นั่นเป็นเหตุผลที่เขายังคงจดจำมันได้ แม้ตอนนี้เขาจะสติไม่สมบูรณ์ก็ตาม

หลินมั่วหยิบปิ่นปักผม แล้วรีบวิ่งไปยังห้องกรงทันที

ชายคนนั้นวิ่งตามหลังมาติดๆ ปากของเขาก็คำรามราวกับสัตว์ร้าย ดูเหมือนเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว

หลินมั่วไปที่ห้องกรงอย่างรวดเร็ว แล้วโยนปิ่นปักผมเข้าไปในห้องกรงที่ว่างเปล่า

ชายคนนั้นรีบกระโจนเข้าไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาหยิบปิ่นปักผมขึ้นมา แล้วกุมเอาไว้ในฝ่ามือทั้งสอง ราวกับว่าได้พบขุมทรัพย์แล้วอย่างนั้น