หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1726

หลินมั่วรีบปิดประตูลูกกรงคุกใต้ดินจากด้านนอกทันที และสุดท้ายก็ขังชายคนนั้นไว้ได้

และในขณะนี้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจที่ตัวเองถูกขังเลย

เขาถือปิ่นปักผมทั้งน้ำตา ราวกับกำลังถือสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิต

หลินมั่วถอนหายใจยาว เขาลุกขึ้นและกลับไปที่โพรงของชายชรา

ในเวลานี้ หลายคนที่อยู่ในโพรงก็คลานออกมา และมองหลินมั่วด้วยความตื่นเต้น

หลินมั่วพบว่า คนเหล่านี้ล้วนตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน

มือและเท้าของพวกเขาลีบ หรือบางคนก็ถูกตัดออกดื้อๆ และไม่สามารถยืนขึ้นได้

หลินมั่วมองไปที่ชายชรา เขายกมือขึ้นคำนับ "ขอบคุณท่านมาก"

ชายชรารู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเขาเสียอีก "พ่อหนุ่ม นาย...เข้ามาในนี้ได้ยังไง”

หลินมั่วไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามเขากลับว่า “พวกคุณเป็นใครกัน”

ชายชราสูดหายใจลึก แล้วพูดเสียงดังกังวาน "ข้าคือเฉินอู่หยวนแห่งตระกูลเฉิน!"

หลินมั่วตะลึงไปครู่หนึ่ง “เฉินอู่หยวนหรือ”

“ชื่อนี้คุ้นมากใช่ไหมล่ะ”

ชายชราเหลือบมองหลินมั่ว “นายเคยได้ยินคนที่ชื่อเฉินอู่เต๋อใช่ไหม”

หลินมั่วตาโตทันใด “ใช่ๆๆ ผมเคยได้ยินชื่อเฉินอู่เต๋อมาก่อน”

“คนคนนี้น่าจะเป็นท่านผู้เฒ่าของตระกูลเฉิน มีตำแหน่งสูงที่สุดในตระกูล...”

เฉินอู่หยวนยิ้มอย่างขมขื่น "นั่นคือน้องชายของฉัน"

หลินมั่วตกตะลึงอีกครั้ง "น้อง...น้องชายของคุณ!”

เฉินอู่หยวนพยักหน้า "ใช่"

หลินมั่ว “ไม่น่าใช่หรอกมั้ง”

"คุณล้อเล่นหรือเปล่า”

“เขาคือน้องชายของคุณจริงหรือ”

“ท่านผู้เฒ่าแห่งตระกูลเฉินน่ะหรือ”

“เป็นน้องชายแท้ๆ ของคุณ”

เฉินอู่หยวนหยักหน้า “ถูกต้อง”