หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1742

เฉียนเหลียงเหวินหัวเราะ ฮ่า ๆ เสียงดัง และเอามืออีกข้างหนึ่งขึ้นโอบถังอวี่ชิงเอาไว้และใช้มือนั้นลูบไล้เข้าไปในเสื้อผ้าของเธออย่างไม่รู้จักยางอาย

“ยัยตัวแสบอย่างเธอ รีบร้อนให้ผมมาขนาดนี้อยากให้ผมมาทำอะไรล่ะ?”

เฉียนเหลียงเหวินหัวเราะชอบใจ

ถังอวี่ชิงเองก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายสักนิด แต่กลับยังทำตัวคลอเคลียกับเฉียนเหลียงเหวินด้วยสีหน้าเพลิดเพลิน “คุณนี่มันร้ายกาจจริง ๆ เลย”

เฉียนเหลียงเหวินหัวเราะฮ่า ๆ เสียงดังอีกครั้งและตบก้นถังอวี่ชิงแรง ๆ หนึ่งที จากนั้นค่อยเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

จากนั้นถังอวี่ชิงก็รีบแนะนำคนที่อยู่ในห้องให้กับเฉียนเหลียงเหวินรู้จักทันที คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกหลานจากตระกูลที่ร่ำรวยในมณฑลก่วงทั้งสิ้น

ในบรรดากลุ่มคนพวกนั้นมีอยู่หลายคนที่เป็นลูกหลานของสิบตระกูลใหญ่ในมณฑลก่วง และยังมีบางคนถึงแม้จะไม่ใช่สิบตระกูลใหญ่แต่ก็เป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงในมณฑลก่วง

ตอนที่ถังอวี่ชิงเอ่ยแนะนำ คนเหล่านี้ก็ยืนตัวตรงด้วยความเคารพและเอ่ยทักทายเฉียนเหลียงเหวินด้วยความนอบน้อมพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ส่วนเฉียนเหลียงเหวินก็ทำเพียงพิงเข้ากับโซฟาด้วยท่าทางเอกเขนก และยกเท้าทั้งสองข้างวางเหยียดลงบนโต๊ะ

หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยปอกเปลือกองุ่นออกอย่างพิถีพิถันเพื่อป้อนให้กับเขา และเขาก็ตั้งอกตั้งใจอยู่กับการกินองุ่นไม่ได้สนใจที่จะมองพวกลูกคนรวยในมณฑลก่วงที่ชอบเสเพลไปวัน ๆ พวกนี้สักนิด แทบไม่ได้เห็นคนจากมณฑลก่วงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

คนมณฑลก่วงทั้งหลายต่างพากันหน้าเสียเล็กน้อย เจ้าเฉียนเหลียงเหวินคนนี้ไม่ไว้หน้ากันเลยสักนิด แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ยืนยิ้มให้อยู่ตรงนั้น

ถังอวี่ชิงแนะนำเสร็จ เฉียนเหลียงเหวินก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ยังคงนั่งกินองุ่นอยู่อย่างนั้น

ถังอวี่ชิงเห็นเช่นนี้ ก็รีบเข้าพุ่งตัวเข้าไปหาเฉียนเหลียงเหวิน “เหวิน ทุกคนชื่นชมกับชื่อเสียงเรียงนามของคุณมานานแล้ว ดังนั้นคืนนี้จึงตั้งใจจัดงานเลี้ยงขึ้นที่นี่เพื่อรอคุณมาเลยนะคะ”

เฉียนเหลียงเหวินเหลือบมองพวกคนรวยเสเพลพวกนั้นอย่างเหยียดหยาม “ถังอวี่ชิง คุณให้ผมถ่อมาตั้งไกลคงไม่ใช่แค่เพื่อให้ผมมาร่วมงานเลี้ยงของเจ้าพวกไร้ประโยชน์พวกนี้หรอกนะ?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนในที่นี้ก็มีสีหน้าเปลี่ยนเป็นหน้าเสียกันสุด ๆ ทันที

พอพูดมาอย่างนี้แสดงว่าพวกเขาไปเมืองก่วงหยางกันจริง ๆ เหรอ?

เฉียนเหลียงเหวินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้นแล้วใช้เท้าเหยียบที่คอของเขาและพูดอย่างเย้ยหยัน “ฉันจะบอกอะไรแกไว้อย่างว่า ต่อให้ที่นี่คือมณฑลก่วง แต่ถ้าหากข้าอยากจะฆ่าแกก็ไม่ต่างจากการบดขยี้มดตัวหนึ่งเท่านั้น! อยากลองดูไหมล่ะ?”

พูดจบ เขาก็หันไปมองทุกคนอีกครั้ง “พวกแกแม่งมันสิ ใครไม่พอใจก็แสดงตัวออกมาเลย! วันนี้หากข้าไม่จัดการพวกแกให้ยอมศิโรราบ ก็อย่ามาเรียกข้าว่าเฉียนเหลียงเหวินแล้ว!”

ชายหนุ่มกุมหัวล้มลงกับพื้น มีเลือดไหลออกมาตามซอกนิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ตอนนี้พวกคนรวยเสเพลคนอื่น ๆ ต่างพากันก้มหน้าก้มตาลง และยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครกล้าที่จะสบตากับเฉียนเหลียงเหวิน เพราะกลัวว่าจะเป็นการหาเรื่องใสตัวเอง

ถังอวี่ชิงเห็นดังนั้นก็รีบแจ้นมายืนอยู่ข้าง ๆ เฉียนเหลียงเหวินและพูดด้วยรอยยิ้ม “เหวิน ทำไมคุณต้องไปโมโหกับเจ้าพวกไร้ประโยชน์พวกนี้ด้วยค่ะ?”

“มา ๆ มานั่งก่อน ๆ พวกแกใครก็ได้เอาเจ้าขยะนี้โยนออกไปที”