หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1743

พวกคนรวยแห่งมณฑลก่วงต่างพากันมองไปที่ท่าทางของถังอวี่ชิง แต่ละคนเกิดความรู้สึกเกลียดชังขึ้นมาอย่างแรงกล้า

ถึงแม้พวกเขาจะกลัวสิบตระกูลใหญ่ในมณฑลซู แต่ว่าพวกเขาก็เป็นถึงคนของมณฑลก่วงเลยนะ ชายหนุ่มคนนี้ก็เป็นเพื่อนของพวกเขาที่เล่นด้วยกันมา

ตอนนี้กลับถูกคนอื่นมารังแกเช่นนี้ และถังอวี่ชิงยังมาพูดจาแบบนี้อีก เป็นการแสดงให้เห็นว่ากำลังช่วยคนนอกอยู่ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทำได้แค่เพียงพาชายคนนี้ยกออกไปเงียบ ๆ

เฉียนเหลียงเหวินนั่งลงที่โต๊ะด้วยท่าทางนักเลงโต มือข้างหนึ่งโอบกอดถังอวี่ชิงเอาไว้ “ได้ยินว่าเธอเตรียมของขวัญเอาไว้ให้ผมงั้นเหรอ?”

“ของขวัญอยู่ไหนล่ะ? เธออย่าบอกผมนะว่า ตัวเธอก็คือของขวัญชิ้นนั้นนะ”

ถังอวี่ชิงทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ “อ๊าย น่าอายจัง!”

“เค้าเป็นของคุณตั้งนานแล้ว ยังจะเอาของขวัญอะไรอีกล่ะค่ะ? สิ่งที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณเป็นของดีอย่างหนึ่ง คุณจะต้องชอบใจอย่างแน่นอน!”

เฉียนเหลียงเหวินเริ่มสนใจขึ้นมาซะแล้ว “งั้นเหรอ? ของดีอะไรงั้นเหรอ?”

ถังอวี่ชิงพูดยิ้มๆ “ฉันได้ยินมาว่าพวกคุณกำลังตามหาเหลาหู่ที่เป็นลูกน้องของหลินมั่วคนนั้นใช่ไหมคะ? ฉันรู้ว่าเขาหลบอยู่ที่ไหน!”

เฉียนเหลียงเหวินลุกขึ้นยืนทันทีและพูดอย่างตื่นเต้น “จริงเหรอ? เขาอยู่ที่ไหน? ตอนนี้เธอรีบพาผมไปเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนล้วนทราบกันดีว่าเหลาหู่เป็นคนสนิทที่หลินมั่วไว้ใจ

ตอนที่สิบตระกูลใหญ่ของมณฑลซูเข้ามาที่มณฑลก่วงก็มีเพียงเหลาหู่เท่านั้นที่ออกหน้ามาต่อต้านอย่างเปิดเผย แต่ว่าหลังจากครั้งก่อนที่เหลาหู่ได้รับบาดเจ็บก็ไปหลบซ่อนตัว สิบตระกูลใหญ่แห่งมณฑลซูพากันตามหาตัวเขากันให้ควักแต่ก็ไม่พบ

หากครั้งนี้เฉียนเหลียงเหวินสามารถจับตัวเหลาหู่กลับไปได้ ก็ถือว่าได้สร้างผลงานอันใหญ่หลวง

ถังอวี่ชิงพูดยิ้มๆ “เขาซ่อนตัวอยู่ในที่ที่ห่างไกลจากผู้คนอย่างมากที่หนึ่ง ต้องการให้ฉันพาคุณไปหรือไม่...”

เธอยังพูดไม่ทันจบเฉียนเหลียงเหวินก็ตบหน้าเธอไปหนึ่งทีและด่าสาดเสียเทเสีย “แม่งมันสิจะพูดจาไร้สาระให้มันมากความไปทำไม?”

“บอกมาเสียทีสิว่าเขาไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”

ในที่สุดถังอวี่ชิงก็ตาสว่างแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าเฉียนเหลียงเหวินไม่ได้จะล้อเล่นกับเธอ

ในตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าความรักที่ตัวเองคิดว่าเป็นรักแท้ และคิดว่าตัวเองสามารถอ่อยคนใหญ่คนโตได้ จริง ๆ แล้วทั้งหมดเป็นความรักที่เข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว ตั้งแต่ต้นจนจบเฉียนเหลียงเหวินไม่เคยสนใจตัวเธอเลย!

เมื่อเห็นว่ามีดปอกผลไม้นั้นกำลังเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ถังอวี่ชิงตกใจกลัวจนตัวสั่นรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “เขาอยู่ในเมืองออโตมอไบต์เหนือ”

เฉียนเหลียงเหวินคว้าคอของเธอและดึงตัวเธอขึ้นมา “นำทางสิ!”

ถังอวี่ชิงไม่กล้าพูดอะไรได้แต่นำทางเฉียนเหลียงเหวินออกไปด้วยตัวที่สั่นเทา

ในเวลานี้พวกลูกคนรวยเจ้าสำราญที่เคยอยู่ข้างนอกได้พากันแยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว ตอนนี้ข้างนอกไม่เหลือใครเลยสักคน

คนเหล่านี้เข้าใจแล้วว่าเฉียนเหลียงเหวินไม่เห็นหัวพวกเขา ทุกคนย่อมไม่อยู่ที่นี่ต่ออยู่แล้ว

เดิมทีถังอวี่ชิงคาดหวังให้คนของมณฑลก่วงมาช่วยตัวเอง แต่เมื่อเห็นข้างนอกว่างเปล่าไม่เหลือใครสักคน ก็อดไม่ได้ที่จะสิ้นหวัง