หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1748

ขณะที่พูดอยู่ดวงตาของเหลาหู่ก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที และสีหน้าก็ดุดันขึ้นมา เขายกกริชขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม

ดูจากท่าทางแล้ว คราวนี้คงจะฆ่าเฉียนเหลียงเหวินทิ้งจริง ๆ แล้ว!

เฉียนเหลียงเหวินตกใจกลัวจนฉี่เกือบจะราดอยู่แล้ว เขารีบเอ่ยขอร้องให้ไว้ชีวิต “หมอเทวดาหลิน หมอเทวดาหลิน ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว...”

“ขอร้องคุณล่ะ ๆ ไว้ชีวิตผมไปเถอะ...”

“ผมเป็นเพียงแค่ผู้น้อยเท่านั้น คุณฆ่าผมไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร...”

หลินมั่วหัวเราะ “ไม่อยากตายแล้วงั้นเหรอ? ถ้าไม่อยากตายก็ค่อยจัดการง่ายหน่อย คุณชายเฉียน ขอเพียงคุณเป็นเด็กดีตอบคำถามของพวกเราสักสองสามข้อ เช่นนั้นคุณก็สามารถมีชีวิตกลับไปได้”

เฉียนเหลียงเหวินมีสีหน้าซีดขาว เขารู้ดีว่าคำถามที่หลินมั่วจะถามจะต้องไม่ใช่คำถามธรรมดาอย่างแน่นอน แต่ว่าเขารู้ดีว่าถ้าหากตัวเองไม่ตอบคำถามไปเช่นนั้นตัวเองก็ต้องตายที่นี่ทันที ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้าตอบตกลงอย่างเชื่อฟัง

หลินมั่วโบกมือเรียกเหลาหู่ให้พาเฉียนเหลียงเหวินและคนอื่น ๆ ออกไป และจับพวกเขาแยกกันไปตามห้องต่าง ๆ เพื่อทำการสอบปากคำจะได้ไม่ให้คนเหล่านี้โกหกได้

ส่วนหลินมั่วก็รออยู่ในห้องนี้และเขาก็ค่อย ๆ เดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างละเมียดละไม คนที่เหลืออยู่ในห้องมีไม่มาก มีเพียงตระกูลถังไม่กี่คนและก็ถังอวี่ชิงที่ยืนอยู่ในห้อง

ถังอวี่ชิงตัวสั่นไปทั้งตัว เธอรู้ว่าต่อไปคงถึงเวลาที่จะจัดการกับเธอแล้ว

เมื่อมองไปที่หลินมั่วที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ในใจของเธอก็รู้สึกสำนึกผิดและเสียใจอย่างยิ่ง

หากย้อนนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ได้พบกับหลินมั่วครั้งแรก ในตอนนั้นเธอได้พลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้ว

ในตอนนั้นหากเธอตกลงไปทำงานที่ร้านขายยาของหลินมั่ว เธอก็คงกลายเป็นคนของข้างกายของหลินมั่วไปนานแล้ว และสถานะทางสังคมของเธอในมณฑลก่วงก็จะสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าเป็นเพราะตอนนั้นสายตาของเธอมองแต่ที่สูง ๆ เท่านั้น ไม่เคยเห็นหลินมั่วอยู่ในสายตา ดังนั้นจึงพลาดโอกาสนั้นไปและก็เป็นเพราะเธอพลาดโอกาสนั้นไป ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองได้รับการดูถูกเหยียดหยาม ดังนั้นจึงอยากถือโอกาสนี้พิสูจน์ความสามารถของตัวเอง

เธอพยายามอย่างมากที่จะสนิทสนมกับเฉียนเหลียงเหวินให้ได้ โดยไม่คำนึงถึงศักดิ์ศรีของตัวเอง