หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1747

สีหน้าของเฉียนเหลียงเหวินเปลี่ยนไปทันที เขาคาดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้

เดิมทีเขาคิดว่าถังอวี่ชิงที่เป็นคนวางกับดัก แต่กลับไม่รู้เลยว่าเรื่องราวในครั้งนี้แม้แต่ถังอวี่ชิงก็ถูกปิดหูปิดตาด้วยเช่นกัน

สำหรับถังอวี่ชิงแล้ว เธอเองก็หน้าเสียมากกว่าเดิมเสียอีก ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรตัวเองถึงสามารถถามที่อยู่ของเหลาหู่จากคุณพ่อของเธอได้อย่างง่ายดาย

ที่แท้ตั้งแต่เริ่มแรกหลินมั่วก็วางเธอเอาไว้อยู่ในแผนการด้วยแล้ว เธอยังระริกระรี้คิดว่าในที่สุดตัวเองก็สามารถสร้างผลงานได้แล้ว สามารถรักษาวงศ์ตระกูลเอาไว้ได้

เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมาทั้งหมดแท้จริงแล้วเป็นส่วนหนึ่งของแผนการหลินมั่ว

เธอมองไปที่ผู้นำตระกูลถังด้วยสีหน้าซีดขาว ตอนนี้สีหน้าของผู้นำตระกูลถังเต็มไปด้วยความเย็นชา และแววตาก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เห็นได้ชัดว่าเขาผิดหวังกับลูกสาวคนนี้อย่างมากถึงมากที่สุด

หลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ตระกูลถังก็แสดงจุดยืนอย่างชัดเจนว่าสนับสนุนหลินมั่วมาโดยตลอด ส่วนถังอวี่ชิงเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ไม่ลงรอยกับหลินมั่ว ดังนั้นจึงเกิดความแค้นขึ้นมาในใจต่อหลินมั่ว

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมคุณพ่อของเธออยู่หลายครั้งให้พวกเขาร่วมมือกับสิบตระกูลใหญ่ในมณฑลซู แต่ทุกครั้งก็ถูกคุณพ่อปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ที่ถังอวี่ชิงสมคบคิดกับเฉียนเหลียงเหวินก็เพื่อพิสูจน์ให้คนในตระกูลได้เห็นว่าการตัดสินใจของตัวเองเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้เป็นเธอเองที่คิดผิดตั้งแต่ต้น การตัดสินใจของคุณและคุณปู่ถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด!

ถังอวี่ชิงก้มศีรษะลง เธอรู้ว่าครั้งนี้ตัวเองจบสิ้นแล้วจริง ๆ เธอก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นตัวเธอยังจะสามารถรักษาชีวิตได้หรือไม่ ก็ยังยากที่จะรู้ได้!

เฉียนเหลียงเหวินกัดฟันและพูดด้วยความโกรธ “คนแซ่หลิน ต่อให้ฉันตกอยู่ในเงื้อมมือของแกแล้วจะยังไง? ฮึ ฉันขอเตือนแกไว้เลยนะ ถ้าเส้นผมของฉันล่วงไปหนึ่งเส้น ตระกูลเฉียนของฉันก็จะให้แกต้องชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า! ถ้าแกไม่อยากให้ญาติพี่น้องและสหายของแกต้องตายอย่างน่าสังเวชเพราะแก ก็ปล่อยข้าไปเสียดี ๆ...”

ยังไม่รอให้เขาได้พูดจบ หลินมั่วก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา และกระชากผมของเขาอย่างแรงและดึงออกมากำใหญ่

เพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็กระชากหนังศีรษะของเฉียนเหลียงเหวินออกมาเกือบจะทั้งหัว ศีรษะของเฉียนเหลียงเหวินเต็มไปด้วยเลือด

เฉียนเหลียงเหวินเจ็บปวดจนเกือบจะเป็นบ้า เขาชี้ไปที่หลินมั่วและคำรามด้วยความโกรธ “คนแซ่หลิน แก...แกมันรนหาที่ตายชัดๆ!”

หลินมั่วเป่าเส้นผมที่กระชากออกมาในมือให้ปลิวว่อน แล้วแย้มยิ้มจาง ๆ “ไอหยา คุณชายเฉียน เส้นผมของคุณหลุดออกมามากขนาดนี้ ผมต้องชดใช้คืนคุณเท่าไรกันนะ?”

หลินมั่วพยักหน้า “ได้ ถ้างั้นก็ฆ่าเขาทิ้งซะ!”

เหลาหู่เองก็ไม่รอช้า รีบยกกริชในมือง้างขึ้นและแทงตรงเข้าไปที่เบ้าตาของเฉียนเหลียงเหวิน

เมื่อเฉียนเหลียงเหวินเห็นว่ากริชจะแทงลงมา ก็ตกใจกลัวจนกรีดร้องขึ้น และรีบหลับตาปี้ไม่กล้ามอง

อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดที่คาดคิดเอาไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นกริชวาดผ่านหนังศีรษะของเขาไปอย่างฉิวเฉียดและมันก็แทงลงไปกับพื้น

แต่ว่าเฉียนเหลียงเหวินตกใจกลัวจนเหงื่อแตก และเสียงกรีดร้องเมื่อกี้นี้ก็ทำให้เขาหน้าแหกไปเลยทีเดียว

เหลาหู่ยกกริชขึ้นมาและหัวเราะ “ไอหยา ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ พลาดเสียแล้ว”

“แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ครั้งนี้ฉันไม่มีทางทำพลาดแล้วล่ะ!”