หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1768

ตอนนี้ถูกเฉินอู่หยวนเอ่ยชื่อขึ้นมาแล้ว คุณท่านเฉินก็ไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้จักได้

เขาจำต้องเดินเข้าไป “พี่ใหญ่ พี่กลับมาแล้ว!”

ตอนที่พูดเขากลับยืนตัวตรงไม่ได้ทำความเคารพไม่มีความถ่อมตัวอยู่บนใบหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

ในฐานะคุณท่านตระกูลเฉินเขารู้สึกว่าตัวเองก็ควรที่จะรักษามารยาทอย่างนี้ไว้

เฉินอู่หยวนเหลือบมองเขา “โอ้ น้องสาม ตอนนี้นายกลายเป็นคุณท่านตระกูลเฉินแล้วปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะเลยนะ!”

“พูดจากับฉันไม่คิดเลยว่าจะมีท่าทางแบบนี้?”

คุณท่านเฉินใบหน้าแดงก่ำ พูดอย่างแน่วแน่ “พี่ใหญ่ในใจของผมพี่ก็คือพี่ใหญ่ของผมเสมอมา”

“ผมเคารพพี่ แต่ปัญหาก็คือผมเป็นคุณท่านตระกูลเฉินผมเป็นตัวแทนของคนตระกูลเฉินทั้งหมด”

“ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ผมก็ไม่สามารถก้มหัวให้ได้ทั้งนั้น ถ้าหากผมก้มหัวให้แล้วนั่นก็เท่ากับว่าทั้งตระกูลเฉินก้มหัวให้”

“ผมคิดว่าทุกคนก็คงไม่อยากที่จะเห็นฉากแบบนี้หรอกนะ!”

เขาพูดพลางมองไปที่คนอื่น ๆในตระกูลเฉิน

แต่ว่าตอนนี้กลับมีใครตอบรับคำพูดของเขาเลย

เขาคือคุณท่านตระกูลเฉินก็จริงอยู่แต่ปัญหาก็คือต่อหน้าเฉินอู่หยวนอำนาจของเขากลับไม่มากพอ

เฉินอู่หยวนคนนั้นต่างหากที่เป็นฝ่ายได้ใจของคนตระกูลเฉินไป!

เมื่อไม่มีคนสนับสนุนคุณท่านอย่างเขาก็กลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว!

เฉินอู่หยวนเหลือบมองเขส “ที่แท้น้องสามก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนี่เอง กลายเป็นคุณท่านตระกูลเฉินไปเสียแล้ว”

“เห้อ ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเลยนะว่าคุณท่านเฉินเป็นตัวแทนของทุกคนในตระกูลเฉินล่ะ?”

“ตามที่นายพูดมาแบบนี้เมื่อฉันเจอนายก็ต้องแสดงความเคารพนายด้วยสินะ?”

“น้องเก้า มา ช่วยประคองฉันเพื่อคุกเข่าคาราวะคุณท่านตระกูลเฉินของพวกเราหน่อยสิ!”

เฉินอู่หยวนพูดพลางออกแรงกดรถเข็นเพื่อพยุงตัวขึ้น

ท่านเก้าเฉินรีบวิ่งเข้าไปประคองเขาทันที “พี่ใหญ่จะให้พี่มาคาราวะได้อย่างไรกัน?”

เมื่อพูดเขาก็หันไปมองคุณท่านเฉินแล้วพูดด้วยความโมโห “พี่สาม พี่ทำอะไรน่ะ?”

“พี่ทำเป็นหน้าใหญ่ใจโตต่อหน้าพวกเราพี่น้องก็ไม่เป็นไร แต่นี่ต่อหน้าพี่ใหญ่จะทำเป็นอวดเบ่งไปทำไมกัน?”

เฉินอู่หยวนพยักหน้า “ที่พูดมาก็ถูกต้อง ฉันควรให้ความเคารพต่อหัวหน้าตระกูลเฉินมากกว่านี้!”

“แต่ปัญหาก็คือ ฐานะหัวหน้าตระกูลเฉินของแกใครเป็นคนแต่งตั้งกันแน่?”

“ถ้าฉันจำไม่ผิดก่อนที่ฉันจะจากไปฉันยังคงเป็นคุณท่านของตระกูลเฉินอยู่นะ”

“ทำไมพอฉันออกไปเพียงไม่กี่ปี นายถึงกลายเป็นคุณท่านของตระกูลเฉินไปเสียแล้วล่ะ?”

“เรื่องนี้นายได้ถามความเห็นของฉันแล้วหรือยัง?”

คุณท่านเฉินรีบพูดทันที “พี่จากไปสิบกว่าปีไม่เคยกลับมาแน่นอนว่าตระกูลเฉินจะต้องมีคนเป็นผู้รับผิดชอบ”

“ผมเป็นคนดูแลตระกูลเฉินนี่คือสิ่งที่ทุกคนร่วมกันโหวต”

“หรือพี่คิดอยากที่จะปฏิเสธในสิ่งที่ทุกคนเลือกงั้นเหรอ?”

เฉินอู่หยวนยิ้ม “แน่นอนว่าฉันไม่มีทางปฏิเสธทางเลือกของทุกคนหรอก”

“แต่ปัญหาก็คือตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว”

“งั้นนายก็ต้องเคารพสิ่งที่ทุกคนเลือกดูสิว่าทุกคนอยากให้ใครเป็นคนดูแลตระกูลเฉินมากกว่ากันใช่หรือไม่?”