หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1776

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครช่วยตน สีหน้าของจ้าวจงเจ๋อก็ดูแย่ขึ้นไปอีก

“จ้าวจงเจ๋อ คุณลืมกฎของตระกูลไปแล้วหรือ?”

“อะไรกัน ต้องให้ฉันสอนแกไหม”

จ้าวเทียนอิงตะคอกอย่างเย็นชา

และในที่สุดจ้าวจงเจ๋อก็ทนแรงกดดันไม่ไหวและทรุดตัวลงคุกเข่าตัวสั่น "พี่ชายรอง ผะ...ผมผิดไปแล้ว..."

สีหน้าของจ้าวจงเจ๋อที่คุกเข่าต่อหน้าสายตาของประชาชีดูเหมือนเขาจะจบเห่แล้ว

แต่เขาก็หมดหนทางแล้ว

เขารู้นิสัยของจ้าวเทียนอิงดี ถ้าเขาไม่คุกเข่าจ้าวเทียนอิงจะต้องกระทืบเขาตายคาที่จริงๆแน่!

จ้าวเทียนอิงเหลือบมองจ้าวจงเจ๋ออย่างไม่แยแสแล้วรังสิอำมหิตก็สะท้อนวาบขึ้นมาจากแววตาของเขา

เหตุผลที่เขามุ่งเป้ามาที่จ้าวจงเจ๋อก็เพราะว่าในปีนั้นเป็นจ้าวจงเจ๋อที่ปราบคนของเขาเพื่อช่วยจ้าวเทียนหยวนให้ได้ขึ้นครองตำแหน่ง

และลูกน้องคนสนิทในตระกูลของจ้าวเทียนอิงก็ถูกจ้าวจงเจ๋อใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าต่างๆนานาเด้งให้ออกจากงานไปทีละคน

ดังนั้นพอจ้าวเทียนอิงขึ้นมาดำรงตำแหน่ง เขาก็เลือกที่จะแสดงฤทธิ์กับจ้าวจงเจ๋อก่อนเลย

เขาเดินไปหาจ้าวจงเจ๋อแล้วยกเท้าถีบเข้าไปที่หน้าของจ้าวจงเจ๋อ "ไสหัวไปซะ!"

“ขวางหูขวางตาชะมัด!”

“แกไม่คู่ควรกับตระกูลจ้าวเลยแม้แต่น้อย!”

แล้วจ้าวจงเจ๋อก็วิ่งลงจากเวทีอย่างล้มลุกคลุกคลาน โดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ลูกเตะของจ้าวเทียนอิงรุนแรงมาก หลังจากที่จ้าวจงเจ๋อลงมาแล้วเขาถึงเพิ่งรู้สึกได้ว่าฟันของเขาหักไปหลายซี่

แต่ทว่าเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ตอนนี้เขาในหัวเขามีเพียงแค่เรื่องเดียวก็คือ คราวนี้เขาจะรักษาชีวิตของตัวเองไว้ได้หรือเปล่า!

จ้าวเทียนอิงกลับมาแล้ว เพราะฉะนั้นการที่จ้าวเทียนหยวนจะรักษาตำแหน่งหัวหน้าตระกูลไว้ได้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป

พอจ้าวเทียนหยวนก้าวลงจากตำแหน่ง ในฐานะที่เขาเป็นลูกน้องของจ้าวเทียนหยวน เรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เขาทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็จะต้องถูกชำระบัญชีด้วยแน่

ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องรอให้คนนอกยื่นมือเข้ามาหรอก ลำพังแค่คนตระกูลจ้าวก็คงจะรีบออกมาเก็บเขาเป็นแน่!

แล้วตอนนี้จ้าวจงเจ๋อก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก หากเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาคงไม่ช่วยจ้าวเทียนหยวน ทำเรื่องเลวร้ายมากมายพวกนั้นตั้งแต่แรก

แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว!

จ้าวเทียนอิงยืนอยู่บนเวทีและมองจ้าวเทียนหยวนอย่างเย็นชา "พี่เป็นอะไรไปหน่ะ"

แล้วลุงห้าก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "เทียนอิง ทำอะไรของแก"

“ฉันรู้ว่าการที่พี่คนโตของแกได้เป็นหัวหน้าตระกูลมันทำให้แกไม่พอใจ”

“แต่แกหายไปนานกว่าสิบปีแล้ว ตระกูลจ้าวก็จำเป็นต้องมีหัวหน้าตระกูลหรือเปล่า”

“ไม่ว่ายังแกก็ยังคงเป็นคนของตระกูลจ้าวและตอนนี้พี่ชายของแกก็กำลังดำรงตำแหน่งหัวหน้าตระกูล แกต้องเคารพเขาสิ!”

จ้าวเทียนอิงตบโต๊ะแล้วด่าเสียงดัง "เคารพงั้นเหรอ"

“เหอะ ลุงห้า ลุงก็พูดง่ายนี่!”

“ลุงรู้ไหมว่าสิบปีนนี้ผมไปอยู่ที่ไหนมา ลุงรู้ไหมว่าผมใช้ชีวิตอย่างไรในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้?”

“ลุงไม่รู้อะไรสักอย่าง แล้วมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ผมเคารพมัน”

แล้วลุงห้าก็อึ้งไปพักหนี่งจากนั้นพูดด้วยความโมโห "เทียนอิง ทำไมแกถึงพูดกับผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้ห้ะ"

“ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นลุงของแกและเทียนหยวนก็เป็นพี่ของแก”

“กะ...แกไม่รู้จักกฎของตระกูลแล้วหรือไง”