หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1775

“จะถอนฟันฉันออก?”

“เหอะ ฉันว่านายคงไม่มีปัญญาหรอก!”

หลังจากเสียงตะโกนนั้น ทุกคนก็หลีกทางออก จากนั้นชายร่างสูงใหญ่ท่าทางดุดันก็เดินเข้ามา

เมื่อเห็นชายผู้นี้ คนตระกูลจ้าวก็ตกตะลึง จากนั้นก็อุทานขึ้นมา

“จ้าว...จ้าวเทียนอิง!?”

“เทียนอิง!? เทียนอิงจริงๆ หรือ”

“เทียนอิง นาย...นายยังมีชีวิตอยู่งั้นหรือ”

ตอนนี้ที่นั่นเกิดความฮือฮาขึ้น แม้แต่ตระกูลอื่นในมณฑลซูก็ตกตะลึงมากเช่นกัน

เทียนอิงแห่งตระกูลจ้าว เมื่อสิบกว่าปีก่อนเขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง

เขาคือผู้สืบทอดที่แท้จริงของตระกูลจ้าว และเคยกดจ้าวเทียนหยวนจนลุกขึ้นมาไม่ได้มาแล้ว

แม้ว่าเขาจะหายตัวไปสิบกว่าปีแล้ว แต่เมื่อตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูนั่งคุยอยู่ด้วยกันก็มักจะพูดถึงจ้าวเทียนอิงอยู่บ่อยๆ

แม้แต่คนตระกูลจ้าวเองก็มักจะพูดกันอยู่บ่อยๆ ว่าถ้าจ้าวเทียนอิงยังอยู่ ตอนนี้ตระกูลจ้าวจะพัฒนาไปแบบไหน

จ้าวเทียนอิง ไม่ว่าจะด้านความแข็งแกร่ง หรือการเป็นผู้นำ ต่างก็เหนือกว่าจ้าวเทียนหยวนทั้งนั้น

ภายในใจของทุกคน ถ้าจ้าวเทียนอิงยังอยู่ ตระกูลจ้าวคงจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มากแน่ๆ!

ดังนั้น ทุกคนจึงยังคงเสียชีวิตกับการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของจ้าวเทียนอิง!

แต่ใครจะไปคิดว่าอัจฉริยะที่คนอื่นๆ คิดว่าตายไปแล้วนั้น วันนี้กลับยังมีชีวิตอยู่!

สีหน้าของจ้าวเทียนหยวนซีดเซียว เขาคิดไม่ถึงเลยว่าน้องชายของตัวเองจะยังสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

จริงๆ แล้วจ้าวเทียนอิงถูกเขาบีบบังคับให้เป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว

หลายปีมานี้ ที่เขาไว้ชีวิตจ้าวเทียนอิงมาตลอด ไม่ได้ทำให้เขาพิการไป นั่นเพราะว่าเขาเป็นบ้าไปแล้ว

เหลือจ้าวเทียนอิงไว้ ก็เหมือนกับการเหลือส่วนสำคัญชิ้นสุดท้ายไว้ที่คุกใต้ดิน!

แม้ว่าจ้าวเทียนอิงจะวิ่งหนีออกมา เขาก็เป็นแค่คนบ้าคนหนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถเปิดโปงแผนการอะไรของจ้าวเทียนหยวนได้

แต่ตอนนี้จ้าวเทียนอิงกลับหายดีแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในที่สุดจ้าวเทียนหยวนก็กระวนกระวายขึ้นมา

จ้าวจงเจ๋อพยักหน้าโค้งคำนับด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยว

จ้าวเทียนอิงพูดเสียงเย็นชา “ไม่รู้?”

“มาด่าฉัน แต่บอกว่าไม่รู้แค่นี้ก็จบแล้วหรือ”

“จ้าวจงเจ๋อ เดี๋ยวนี้อยู่เป็นแล้วนี่!”

จ้าวจงเจ๋อมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก จากนั้นส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางจ้าวเทียนหยวน

และในตอนนั้นเอง สีหน้าของจ้าวเทียนหยวนก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องของเขาเลยแม้แต่น้อย

จ้าวจงเจ๋อมีสีหน้ากระอักกระอ่วนกว่าเดิม จากนั้นก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางผู้อาวุโสคนอื่นๆ

จากนั้นผู้อาวุโสหลายคนก็หันหน้าไปทางอื่น ไม่มีใครสนใจเขาเลยแม้แต่คนเดียว

ปกติจ้าวจงเจ๋อก็เป็นแค่หมาเลียแข้งเลียขาขาอยู่แล้ว ทำเป็นแค่ประจบสอพลอจ้าวเทียนหยวน ใช้อำนาจรังแกคนอื่น ไม่เห็นผู้อาวุโสของตระกูลอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ภายในตระกูลจ้าวไม่มีใครที่รู้สึกดีกับเขาเลย

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเขาตกยากลำบาก ถึงคนจึงดีใจมาก ไม่มีใครลุกขึ้นมาออกหน้าแทนเขาหรอก