หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1783

ทันใดนั้นเองเหล่าหัวหน้าตระกูลก็หมดคำพูด หัวหน้าตระกูลเผิงก็เกาหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ต่อให้พวกเราไม่ได้ช่วยอะไรนายนัก นายเองก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องมาฆ่าพวกเขาแบบนี้นี่”

“พวกเราแค่มาร่วมงานแต่งงานเท่านั้น นาย...นายคิดจะล้างตระกูลพวกเรา นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยหรือไง”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ถ้าหากว่าพวกคุณมาแค่ร่วมงานแต่ง ผมไม่มีทางที่จะฆ่าพวกคุณแน่”

“แต่พวกคุณทำอะไรลงไป พวกคุณน่าจะรู้ตัวดีนะครับ”

“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ลำพังแค่เรื่องที่เหลาหู่ถูกตัดแขนไปก็เพียงพอแล้วที่จะเอาชีวิตของพวกคุณมาชดใช้”

“อีกอย่างเหล่าพี่น้องที่สู้ตายเพื่อเหลาหู่หลังจากที่เขาถูกตัดแขนไปแล้ว พี่น้องพวกนั้นมากกว่าครึ่งก็ถูกพวกคุณฆ่าตาย”

“ชีวิตของคนเหล่านี้ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต！”

หัวหน้าตระกูลคนหนึ่งพูดอย่างมีโทสะว่า “พวกชนชั้นล่างพวกนั้นที่ตายไปน่ะช่างมันเถอะ ชีวิตของพวกนั้นเทียบกับชีวิตของพวกเราได้งั้นหรือ”

หลินมั่วเหลือบตาไปมองเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ในสายตาของพวกคุณ พวกเขาเป็นแค่ชีวิตของชนชั้นล่างที่ตายจากไป”

“แต่ในสายตาของผมพวกเขาเป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับพวกผม！”

“ชีวิตของพวกเขามีค่ายิ่งกว่าพวกคุณเสียอีก！”

“ขยะอย่างพวกคุณไม่มีสิทธิ์จะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพวกเขา”

พูดจบ หลินมั่วก็ส่งสัญญาณมือพร้อมพูดเสียงเย็นว่า “ลากออกไปให้หมด อย่าเว้นไว้แม้แต่คนเดียว！”

เหลาหู่ยืนมองจากด้านข้างมาแต่แรก เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็พาคนบุกเข้าไปแล้วลากหัวหน้าตระกูลเหล่านั้นออกมาทั้งหมด

ยังมีคนคิดที่จะต่อต้าน คนของเหลาหู่ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงจัดการตัดแขนขาของพวกเขาแล้วโยนออกไป

ในที่สุดหัวหน้าตระกูลทั้งหมดก็ถูกลากออกไปไม่เหลือไว้แม้แต่คนเดียว

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนสำคัญของตระกูลเหล่านี้

ครั้งนี้อย่าหวังว่าพวกเขาจะได้ออกไปแบบมีชีวิตอยู่เลย

เหลาหู่ที่เห็นคนเหล่านั้นถูกลากออกไปวิ่งเข้าไปหาหลินมั่ว “พี่หลิน เรื่องที่เมืองเอกจัดการไปเกือบเรียบร้อยแล้วครับ”