หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1782

หัวหน้าตระกูลเผิงมองออกไปข้างนอก แต่ว่าที่นี่คือชั้นดาฟ้าของโรงแรมสือไต้

ถ้ากระโดดลงไปเขาจะต้องตายแน่！

เขาร้องไห้ “หมอเทวดาหลิน คุณ...คุณอย่าล้อเล่นสิครับ”

“ถ้ากระโดดลงไปจากที่นี่ผมจะต้องตายแน่...”

หลินมั่วหัวเราะอย่างเย็นชา “ผมรู้ดีครับว่าพวกคุณจะต้องตายแน่นอน！”

“ถ้าหากว่าทำแล้วไม่ตาย งั้นทำไมผมจะต้องคุณกระโดดลงไปด้วยล่ะครับ”

หัวหน้าตระกูลเผิงชะงักแล้วถามอย่างร้อนใจว่า “หมอเทวดาหลิน คุณ...คุณต้องการชีวิตผมสินะ...”

หลินมั่วตบโต๊ะ “ใช่แล้ว ผมต้องการชีวิตของพวกคุณ！”

“ผมเคยให้โอกาสพวกคุณไปแล้ว เป็นพวกคุณที่ไม่รับเอาไว้เอง！”

“มนุษย์น่ะมักจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้เคยทำไปสินะครับ！”

สีหน้าของหัวหน้าตรูลเผิงบิดเบี้ยวอย่างหนัก เขาโขกศีรษะกับพื้นไม่หยุด “หมอเทวดาหลิน หมอเทวดาหลิน ผมผิดไปแล้วจริงๆ ครับ คุณไว้ชีวิตผมสักครั้งหนึ่งเถอะ...”

“คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ อีกแค่ครั้งเดียว ขอร้องล่ะครับ...”

หัวหน้าตระกูลอื่นเองก็พากันทยอยคุกเข่าและร้องขอชีวิต ในตอนนี้เองศีรษะของพวกเขาก็เต็มไปด้วยเลือด

หลินมั่วเองก็ไม่ได้สนใจพวกเขา เขาทำเพียงแค่มองไปที่โทรศัพท์มือถือราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง

เวลาผ่านไปกว่าสิบนาทีก็มีข้อความหนึ่งส่งมาหาหลินมั่ว ：เรียบร้อยแล้ว！

มุมปากของหลินมั่วยกยิ้ม เขาลุกขึ้นแล้วใช้มือไพล่หลังเอาไว้ “ทุกท่านครับยังมีอารมณ์มาโขกศีรษะอยู่ที่นี่อีกหรือครับ รีบดูโทรศัพท์ของพวกคุณเร็วเข้าสิครับ”

หัวหน้าตระกูลเผิงและคนอื่นๆ ต่างชะงักไปและไม่เข้าใจว่าหลินมั่วหมายถึงอะไร

พวกเขามาเพื่อร่วมงานแต่งงานของจ้าวเทียนหยวน เนื่องจากพวกเขากลัวว่าจะเป็นการรบกวนพิธี ดังนั้นพวกเขาจึงปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้

ในเวลานี้ที่พวกเขากำลังคุกเข้าอ้อนวอนต่อหลินมั่วนั้นเองจึงไม่มีใครดูโทรศัพท์

ตอนนี้หลินมั่วให้พวกเขาดูโทรศัพท์หมายความว่าอย่างไรกัน

หัวหน้าตระกูลเผิงและพรรคพวกลอบตกใจและรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และพบว่าโทรศัพท์ของพวกเขามีสายที่ไม่ได้รับอยู่เป็นสิบ

เมื่อครู่ตอนที่หลินมั่วเข้ามา เขาได้พูดประโยคนี้จริงๆ

ตอนนั้นพวกเขานึกว่าจ้าวเทียนหยวนได้ควบคุมทุกอย่างเอาได้หมดแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สนใจคำเตือนของหลินมั่ว รวมทั้งยังเยาะเย้ยหลินมั่วไปต่างๆ นาๆ

แต่ตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะรู้ว่าหลินมั่วไม่ได้พูดหลอกพวกเขาจริงๆ

หัวหน้าตระกูลเผิงกัดกรามพร้อมพูอย่างมีโทสะ “คนแซ่นหลิน นายทำแบบนี้ไม่ถือว่าเกินไปหน่อยหรือไง”

“นายลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนที่นายอยู่ที่มณฑลก่วงตระกูลพวกเราสนับสนุนนายอย่างไรบ้าง”

“ตอนนี้นายชั่วโมงบินสูงจนปีกกล้าขาแข็งแล้วก็เลยคิดจะถีบหัวส่งพวกเราใช่ไหม”

หลินมั่วหัวเราะเสียงเย็น “แน่นอนว่าผมไม่ได้ลืม”

“ตอนที่ผมแข่งขันกับตระกูลใหญ่ทั้งสิบ พวกคุณเองก็เอาแต่เฝ้าดูสถานการณ์”

“ต่อมาพอพวกคุณพบว่าผมควบคุมเกมส่วนใหญ่เอาไว้ได้พวกคุณถึงได้เข้ามาสนับสนุนผม”

“พวกคุณมันก็แค่พวกที่เปลี่ยนสีไปตามสถานการณ์ พวกคุณไม่เคยช่วยผมเลยด้วยซ้ำแล้วมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาพูดว่าผมถีบหัวส่งกันครับ”