หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1786

หลินมั่วลูบผมอันงดงามของสวี่ปั้นซย่าเบาๆ รู้สึกอบอุ่นใจอย่างยิ่ง

สวี่ปั้นซย่าเป็นผู้หญิงแบบนี้ เธอมีความต้องการต่อวัตถุสิ่งของไม่สูง แค่อยากให้คนรักปลอดภัยและมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

แต่ทว่า สำหรับหลินมั่ว มันกลับไม่พอ

ในฐานะสามี เขาต้องพยายามต่อสู้ เพื่อทำให้คนที่ตัวเองรักได้มีชีวิตที่ดี

และในฐานะทายาทของตระกูลหลิน เขาต้องตรวจสอบเรื่องที่ตระกูลหลินพังย่อยยับให้ชัดเจน ต้องสะสมศักยภาพให้เพียงพอ เพื่อแก้แค้นให้ตระหลิน!

“ปั้นซย่า ยาฟื้นฟูนี้ เป็นของขวัญที่ผมมอบให้คุณ”

“ไม่ว่ายังไง ผมจะไม่มีทางมอบมันให้คนอื่น!”

“คุณวางใจเถอะ ผมจะปกป้องคุณให้ดี ปกป้องครอบครัวของพวกเราให้ดี!”

หลินมั่วกล่าวอย่างจริงจัง

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยความสุข ซบไหล่ของหลินมั่วและไม่พูดอะไรอีก

……

การค้นหาในเมืองก่วงหยางดำเนินมาสองวันแล้ว

หลินมั่วส่งคนทางนี้ของตัวเองออกไปทั้งหมด ขณะเดียวกัน ยังย้ายคนจากเมืองเอกมาเป็นจำนวนมาก พอจะพูดได้ว่าขุดดินสามฉื่อ ค้นหาจ้าวเทียนหยวนอย่างสุดกำลัง

จ้าวเทียนหยวนศักยภาพแข็งแกร่งมาก แถมยังมีความแค้นกับหลินมั่วลึกสุดขีด คนคนนี้เก็บเอาไว้ก็เป็นอันตรายอยู่เสมอ

ดังนั้น หากวันหนึ่งไม่จัดการจ้าวเทียนหยวน หลินมั่วก็จะกินนอนอย่างสงบสุขได้ยาก

แต่ทว่า ค้นหามาสองวันแล้ว จ้าวเทียนหยวนเหมือนกับหายตัวไป ไม่เจอร่องรอยเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าจ้าวเทียนหยวนคงจะหนีออกไปจากเมืองก่วงหยางนานแล้ว

เมื่อหาไม่เจอจริงๆ หลินมั่วก็ทำได้เพียงยกเลิกเป็นการชั่วคราว และจำนวนคนค้นหาลงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์

สุดท้าย เหลือเพียงคนที่เหล่าหู่พามา ทำการลาดตระเวนในเมืองก่วงหยางต่อ ขณะเดียวกันก็ค้นหาอย่างง่ายๆ

คืนนี้ พอหลินมั่วจัดการคนในครอบครัวเรียบร้อยแล้ว ก็ออกจากสวนวั่งเจียงไปก่อน

นี่เป็นครั้งแรกในช่วงสองสามวันที่เขาออกจากสวนวั่งเจียง

คนทางปลายสาย ก็คือจ้าวเทียนหยวน

เขาขมวดคิ้วแน่น แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “ไอ้แซ่หลินมันปลิ้นปล้อนอย่างยิ่ง นายแน่ใจใช่ไหมว่าคนนั้นก็หลินมั่ว”

ชายหนุ่มผงกหัว “ผมแน่ใจว่าเป็นเขา ผมเห็นเขาลงรถกับตา!”

“อีกอย่าง หัวหน้าตระกูลของตระกูลแห่งมณฑลก่วงกับมณฑลซูพวกนั้น ก็ออกมาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง ไม่มีทางผิดแน่!”

จ้าวเทียนหยวนครุ่นคิดเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “จ้าวเทียนอิงล่ะ เขาอยู่ไหม”

ชายหนุ่ม “ผมเห็นครับ ตอนนี้จ้าวเทียนอิงเป็นหัวหน้าตระกูลจ้าว เขาเพิ่งจะออกมาต้อนรับหลินมั่ว!”

จ้าวเทียนหยวนผงกหัวอย่างช้าๆ “ดี ฉันรู้แล้ว!”

“นายคอยจับตาดูอยู่ทางนั้นนะ อย่าไปไหนตามใจ!”

วางสายแล้ว จ้าวเทียนหยวนมองไปยังชายตรงหน้า แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “จ้าวเทียนอิงก็อยู่ที่โรงแรมสือไต้ ดูเหมือนว่าจะไม่ผิดแล้ว”

“ไอ้แซ่หลิน คิดว่าฉันไปจากเมืองก่วงหยางแล้วจริงๆ เลยลดความระมัดระวังลงแล้ว!”