หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1804

หลินมั่วสูดหายใจเข้าลึกๆ เซวียอู่เยี่ยราชันย์แห่งแดนใต้คนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ แค่เพียงมองปราดเดียว ก็สามารถเห็นปมปัญหาทั้งหมดในทันที

ซึ่งในความเป็นจริง ตระกูลเซี่ยก็เป็นคนประเภทวิ่งเข้าหาผลประโยชน์อยู่แล้ว!

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินมั่วก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แบบนี้เรียกว่า คนสามัญที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับมีความผิดโทษฐานที่มีผลประโยชน์สินะครับ”

เซวียอู่เยี่ยยิ้ม “เมื่อผลประโยชน์ที่คุณมีมันเกินกำลังของคุณ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้"

"โลกใบนี้คือโลกที่ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้เข้มแข็ง ผู้แข็งแกร่งมักจะจ้องเขมือบสิ่งที่ผู้อื่นมีอยู่ในมือเสมอ"

“ตราบใดที่ยังมีผลประโยชน์เพียงพอ คนมากมายก็ยอมที่จะเสี่ยง”

หลินมั่วยิ้มอย่างขมขื่น "ท่านอู่ ตามความคิดเห็นของคุณ คราวนี้ผมจะตกอยู่ในอันตรายหรือครับ”

เซวียอู่เยี่ยยิ้มน้อยๆ เขาวางถ้วยในมือลงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า "จริงสิ เมื่อครู่นี้ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมไปหาปิงเอ๋อร์มา"

“ดูเหมือนเธอจะรู้เรื่องของหนานป้าเทียนแล้ว ในช่วงเวลานี้ อารมณ์ของเธอโศกเศร้ามาก”

“เธอไม่สนใจอะไรเลย แต่พอผมเอ่ยถึงคุณเท่านั้น ดวงตาของเธอก็จะเป็นประกายทันที”

หลินมั่วรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าเซวียอู่เยี่ยหมายถึงอะไร ที่จู่ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นกะทันหัน

“ปิงเอ๋อร์เป็นเหมือนน้องสาวของผม และผมก็ไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ ครับ”

“อย่างไรก็ตาม หากเจอเรื่องแบบนี้เข้า ไม่ว่าใครก็ตามจะต้องเสียใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว!”

หลินมั่วตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เซวียอู่เยี่ยมองเบื้องหน้าไกลออกไป “ผมกับหนานป้าเทียนรู้จักกันมาหลายปีแล้ว และปิงเอ๋อร์ก็เป็นคนที่ผมเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต"

“ส่วนตัวผมไม่มีลูกสาว และผมก็เอ็นดูเด็กสาวคนนี้มาก”

“ก่อนหน้านี้ ผมก็เคยพูดกับหนานป้าเทียนเอาไว้ว่า อยากจะรับปิงเอ๋อร์มาเป็นบุตรบุญธรรมของผม”

“หากเธอไม่มีความสุข ผมเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย”

คราวนี้หลินมั่วไม่ได้ตอบอะไรเขา เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเซวียอู่เยี่ยจึงพูดเรื่องนี้

เซวียอู่เยี่ยพูดอยู่ไม่กี่คำ แล้วจู่ๆ ก็หันมามองหลินมั่ว “หลินมั่ว เรื่องตระกูลเซี่ย คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เคยพูดอะไรเลย”