หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1804

หลินมั่วสูดหายใจเข้าลึกๆ เซวียอู่เยี่ยราชันย์แห่งแดนใต้คนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ แค่เพียงมองปราดเดียว ก็สามารถเห็นปมปัญหาทั้งหมดในทันที

ซึ่งในความเป็นจริง ตระกูลเซี่ยก็เป็นคนประเภทวิ่งเข้าหาผลประโยชน์อยู่แล้ว!

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินมั่วก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แบบนี้เรียกว่า คนสามัญที่ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับมีความผิดโทษฐานที่มีผลประโยชน์สินะครับ”

เซวียอู่เยี่ยยิ้ม “เมื่อผลประโยชน์ที่คุณมีมันเกินกำลังของคุณ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้"

"โลกใบนี้คือโลกที่ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้เข้มแข็ง ผู้แข็งแกร่งมักจะจ้องเขมือบสิ่งที่ผู้อื่นมีอยู่ในมือเสมอ"

“ตราบใดที่ยังมีผลประโยชน์เพียงพอ คนมากมายก็ยอมที่จะเสี่ยง”

หลินมั่วยิ้มอย่างขมขื่น "ท่านอู่ ตามความคิดเห็นของคุณ คราวนี้ผมจะตกอยู่ในอันตรายหรือครับ”

เซวียอู่เยี่ยยิ้มน้อยๆ เขาวางถ้วยในมือลงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า "จริงสิ เมื่อครู่นี้ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมไปหาปิงเอ๋อร์มา"

“ดูเหมือนเธอจะรู้เรื่องของหนานป้าเทียนแล้ว ในช่วงเวลานี้ อารมณ์ของเธอโศกเศร้ามาก”

“เธอไม่สนใจอะไรเลย แต่พอผมเอ่ยถึงคุณเท่านั้น ดวงตาของเธอก็จะเป็นประกายทันที”

หลินมั่วรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าเซวียอู่เยี่ยหมายถึงอะไร ที่จู่ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นกะทันหัน

“ปิงเอ๋อร์เป็นเหมือนน้องสาวของผม และผมก็ไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ ครับ”

“อย่างไรก็ตาม หากเจอเรื่องแบบนี้เข้า ไม่ว่าใครก็ตามจะต้องเสียใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว!”

หลินมั่วตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เซวียอู่เยี่ยมองเบื้องหน้าไกลออกไป “ผมกับหนานป้าเทียนรู้จักกันมาหลายปีแล้ว และปิงเอ๋อร์ก็เป็นคนที่ผมเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต"

“ส่วนตัวผมไม่มีลูกสาว และผมก็เอ็นดูเด็กสาวคนนี้มาก”

“ก่อนหน้านี้ ผมก็เคยพูดกับหนานป้าเทียนเอาไว้ว่า อยากจะรับปิงเอ๋อร์มาเป็นบุตรบุญธรรมของผม”

“หากเธอไม่มีความสุข ผมเห็นแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย”

คราวนี้หลินมั่วไม่ได้ตอบอะไรเขา เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเซวียอู่เยี่ยจึงพูดเรื่องนี้

เซวียอู่เยี่ยพูดอยู่ไม่กี่คำ แล้วจู่ๆ ก็หันมามองหลินมั่ว “หลินมั่ว เรื่องตระกูลเซี่ย คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เคยพูดอะไรเลย”

“เราสองคนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกัน หากผมออกหน้าเพื่อช่วยเหลือคุณในเวลานี้ ผู้คนทั้งโลกจะเข้าใจว่าผมสนใจผลประโยชน์มหาศาลในตัวคุณ และต้องการผูกขาดผลประโยชน์นี้แต่เพียงผู้เดียว ถึงได้ออกมาต่อต้านตระกูลเซี่ย”

“เมื่อถึงเวลานั้น ผมเกรงว่าคงจะไม่ใช่แค่ตระกูลเซี่ย ที่ผมจะต้องเผชิญหน้าด้วย”

หัวใจของหลินมั่วสั่นไหว แม้ว่าเซวียอู่เยี่ยจะให้เหตุผลแล้วว่าทำไมเขาไม่เคยออกหน้า

ทว่าหลินมั่วยังคงรู้สึกว่า ในคำพูดของเขานั้นมีความหมายบางอย่างแฝงอยู่

คำว่า "ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกัน” เห็นได้ชัดว่าเขากำลังบอกเป็นนัยถึงบางสิ่งบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วไม่ได้พูดออกมาโดยตรง แต่เขาแสร้งทำเป็นจนปัญญาและถอนหายใจ "ท่านอู่ ผมเข้าใจความลำบากใจของคุณ"

“ผมจะจัดการเรื่องของตระกูลเซี่ยเอง!”

เซวียอู่เยี่ยยิ้มและพูดเบาๆ "อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะหมดหนทางที่จะแก้ไขเสียทีเดียว"

“หลินมั่ว ถ้าผมหาเหตุผลได้ ผมก็สามารถปิดปากผู้คนภายนอกได้”

“เรื่องตระกูลเซี่ย จะสักเท่าไหร่กันเชียว”