หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1814

คนสวนพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “อะไรคือแน่ใจไม่แน่ใจ”

“ฉันให้คุณออกไป คุณไม่ได้ยินเหรอ”

“ที่นี่คือสวนผลไม้ของฉัน ข้างนอกมีป้ายเขียนไว้ ว่าไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา คุณไม่เห็นเหรอ”

ชายหนุ่มสีหน้าเย็นชาในทันที ใช้แรงกำกริชแน่น และมีเจตนาฆ่า

ในเวลานี้ หวังเซวี๋ยหลินได่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่ง และพูดเสียงสั่นว่า “พี่ชายคนนี้ คุณ…คุณอย่าพูดเหลวไหล รีบวิ่ง คนนี้คือนักฆ่า…”

“ถ้าคุณยังไม่วิ่งอีก เขาจะฆ่าคุณนะ!”

ชายหนุ่มได้ยิน ก็หัวเราะเยาะ แล้วมองดูคนสวนอย่างกระหยิ่ม “ได้ยินหรือยัง”

“ตอนนี้ นายยังจะให้ฉันออกไปอีกไหม”

คนสวนดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่หวังเซวี๋ยหลินพูด เขาพูดอย่างโมโหว่า “คุณไม่เข้าใจภาษาคนจริงๆเหรอ”

“ฉันพูดแล้ว ที่นี่คือสวนผลไม้ของฉัน ขอให้คุณออกไป คุณฟังไม่เข้าใจเหรอ”

ชายหนุ่มโกรธจัด เหวี่ยงกริชในมือออกทันที เตรียมตรึงคนสวนที่ตะคอกเสียงดังคนนี้ให้ตาย

หวังเซวี๋ยหลินถอนใจอย่างเศร้าสร้อย ตอนนี้เขาไม่มีแรงเลยสักนิดเดียว และไม่มีปัญญาที่จะลงมือช่วยคนสวนคนนี้ด้วย

บอกได้เพียงว่าคนสวนคนนี้รั้นเกินไป ช่างรนหาที่ตายให้ตัวเองโดยแท้!

เมื่อเห็นกริชบินอย่างรวดเร็วไปที่คอของคนสวน เพื่อที่จะตรึงเขาไว้ที่ต้นไม้ข้างหลัง

ใครจะรู้ว่า คนสวนกลับก้มลงหยิบกิ่งไม้บนพื้นกิ่งหนึ่ง ในช่วงเวลาวิกฤตินี้

ในตอนนี้นี่เอง กริชเล่มนั้นได้บินผ่านร่างของคนสวนไป โดยที่คนสวนไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

แต่คนสวนดูเหมือนจะไม่เห็นกริชเล่มนั้น เขาหยิบกิ่งไม้แล้วพูดอย่างโมโห “ฉันบอกว่าไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาตามอำเภอใจนะ”

“พวกคุณดูซิ กิ่งไม้ในสวนผลไม้ของฉันโดนพวกคุณทำจนหักแล้ว”

ชายหนุ่มสีหน้าเย็นชา เดิมทีเขาคิดว่าคนสวนคงตายแล้วแน่แท้

คิดไม่ถึงว่า เขาจะหลบเลี่ยงการโจมตีของกริชเล่มนี้ได้

“เศษสวะนี่ ยังมีโชคนิดหน่อย?”

“ฮึ ยั่วโมโหฉัน โชคก็ไม่ช่วยนายหรอก!”

ชายหนุ่มตะคอกด้วยความโกรธ แล้ววิ่งพุ่งไปเบื้องหน้าของคนสวนทันที มือขวาของเขาได้กลายเป็นกรงเล็บ ตรงไปคว้าคอของคนสวนโดยตรง