หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1813

หน้าของหวังเซวี๋ยหลินเขียวคล้ำ และโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาได้หันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในสวนผลไม้

มุมปากของชายหนุ่มมีแววเยาะเย้ยเหยียดหยาม เขาเดินเข้ามาจากข้างหลังอย่างช้าๆ เหมือนแมวไล่จับหนู โดยไม่ได้ใส่ใจหวังเซวี๋ยหลินเลย

ไม้ผลในสวนผลไม้ปลูกไว้กระจัดกระจาย แม้ว่าหวังเซวี๋ยหลินจะหนีเข้าไปในสวนผลไม้ แต่ก็ยังหาที่ซ่อนไม่เจอ

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังดูท่าทางไม่อีนังขังขอบ แต่ความจริงแล้ว ความเร็วของเขากลับไม่ได้เชื่องช้า ระยะห่างระหว่างเขากับหวังเซวี๋ยหลินยังคงใกล้กัน

ดูออกว่า ผู้ชายคนนี้กำลังเอาเถิดเจ้าล่อกับหวังเซวี๋ยหลินอยู่ ไม่อย่างนั้น เขาคงตามหวังเซวี๋ยหลินได้ทันแต่เนิ่นๆแล้ว

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ในใจของหวังเซวี๋ยหลินก็อดที่จะสิ้นหวังไม่ได้

เขาไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะตาย เขากำลังกังวลธุระที่หลี่เถี่ยจุ่ยไหว้วานต่างหาก

ถ้าหากเรื่องนี้ก็ยังจัดการไม่สำเร็จ งั้นเขาก็จะทำให้เรื่องของหลี่เถี่ยจุ่ยล่าช้าใช่ไหม

เขามองรอบทิศ ไม่มีแม้แต่เงาคนสักคนในสวนผลไม้ เขาไม่รู้จริงๆว่าคนที่เขาจะตามหาคนนั้นอยู่ที่ไหน

หลังจากวิ่งหนีไปได้สักพัก ในที่สุดผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาก็ไล่ทัน

เขาถือกริชไว้ที่มือ มุมปากพูดเสียงเยาะเย้ยติดตลกอย่างช้าๆว่า “หวังเซวี๋ยหลิน ถ้าไงฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง”

“ขอแค่นายกลับเมืองก่วงหยาง ฉันก็จะไว้ชีวิตนาย เป็นไง”

หวังเซวี๋ยหลินหน้าเขียวคล้ำ เขากัดฟันกรอดแล้วพูดว่า “จะฆ่าจะแกง ก็ลงมือเลย จะมาพูดให้มากความทำไม”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มิน่าเล่าคนถึงได้พูดว่า หลี่เถี่ยจุ่ยดูคนแม่นที่สุด วันนี้ถือว่าฉันได้ความรู้เพิ่มขึ้นแล้ว”

“สามารถทำงานให้คนๆหนึ่งโดยไม่คิดชีวิต การทำเช่นนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้คนเลื่อมใสแล้ว”

“ในเมื่อนายอยากตาย งั้นฉันก็จะให้นายสมหวัง!”

พูดจบ ผู้ชายก็กำกริชแน่น พุ่งเข้าใส่หวังเซวี๋ยหลินอย่างรวดเร็ว

หวังเซวี๋ยหลินหลบอย่างตื่นตระหนก แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

ชายหนุ่มมีการเตรียมพร้อม ดังนั้น ตอนเขาถอยกลับ ชายหนุ่มก็ตามไปอย่างไม่ลดละ

ยังมีผ้าขนหนูสีขาวแขวนอยู่บนคอ ซึ่งคนสวนไว้ใช้เช็ดเหงื่อ

มีเคียวหนึ่งเล่มอยู่ที่เอว ดูเหมือนเพิ่งออกมาจากการทำงานในสวนผลไม้

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว คนสวนนี่ก็ช่างมาได้ถูกเวลานัก?

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังลังเลว่าจะฆ่าคนสวนไปพร้อมกันเลยไหม คนสวนกลับพูดขึ้นมาว่า “สวนผลไม้ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา ออกไปซะ!”

ชายหนุ่มคิดไม่ถึงว่า คนสวนจะกล้าดุใส่เขา?

เขาเยาะเย้ยเหยียดหยาม “ อาศัยอะไร? ไล่ฉันออกไป?”

คนสวน “อาศัยว่าฉันเป็นเจ้าของสวนผลไม้ที่นี่ไง!”

“ตอนนี้พวกคุณยืนอยู่ในสวนผลไม้ของฉัน ฉันให้คุณออกไป แล้วจะทำไมล่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ ยกกริชขึ้นสูง มองดูคนสวนอย่างได้ใจ “นายแน่ใจนะ”