หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1812

หวังเซวี๋ยหลินขับรถทั้งคืน จวบจนถึงเที่ยงของวันรุ่งขึ้น จึงได้มาถึงพรมแดนมณฑลหาง

ตามที่อยู่ที่หลี่เถี่ยจุ่ยให้มา เขาได้มาถึงเมืองที่อยู่ห่างไกลจากมณฑลหาง

เมื่อขับรถเข้าไปในเมือง หวังเซวี๋ยหลินก็เจอร้านขายของชำและได้ซื้อของกินมานิดหน่อย เพื่อมาเติมท้อง และได้ถามเถ้าแก่ร้านขายของชำถึงตำแหน่งของที่อยู่

จากสถานการณ์ที่เถ้าแก่คนนั้นแนะนำ ตำแหน่งของที่อยู่ ก็คือสวนผลไม้ในเขตชานเมือง

หวังเซวี๋ยหลินถามตำแหน่งจนชัดเจนแล้วก็รีบกลับขึ้นรถ เตรียมตัวขับออกไป

แต่ว่าเขาเพิ่งนั่งยังที่คนขับ ก็รู้สึกสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล

เขากำลังจะหันศรีษะ กริชเล่มหนึ่งที่เย็นเฉียบก็ถูกกดเข้าที่คอของเขา พร้อมกับเสียงที่เย็นชาผิดปกติ “ขับรถ”

หวังเซวี๋ยหลินก็ไม่กล้าขยับ ทำได้แค่สตาร์ทรถ

“ขับไปไหน”

หวังเซวี๋ยหลินถาม

“ขึ้นทางด่วน กลับเมืองก่วงหยาง!”

“ขอแค่นายกลับไปดีๆ ฉันก็จะไม่ฆ่านาย!”

คนที่อยู่ข้างหลังพูดอย่างเย็นชา

หวังเซวี๋ยหลินคิดถึงคำพูดของหลี่เถี่ยจุ่ยโดยไม่ได้ตั้งใจ ว่าจะมีคนขัดขวางเขา ขอแค่เขากลับไป อีกฝ่ายก็ไม่จำเป็นที่จะความลำบากใจให้เขา

เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

ดูท่าแล้ว คนที่ขัดขวางเขา แค่ไม่อยากให้เขาส่งข้อความนี้แค่นั้นแหล่ะ!

แต่ว่า ในใจของหวังเซวี๋ยหลินกลับไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้แบบนี้

นี่เป็นธุระที่หลี่เถี่ยจุ้ยให้เขาไปทำ เขารู้ดีว่าหากหลี่เถี่ยจุ่ยไม่ถึงยามเข้าตาจน ก็คงไม่ให้เขาช่วยหรอก

คงเป็นเพราะคนข้างกายของหลี่เถี่ยจุ่ยโดนจับตามอง ดังนั้นจึงมาขอให้เขาช่วยเหลือ เพื่อให้หาคนที่ฝ่ายตรงข้ามไม่สังเกตมาช่วย

กล่าวอีกอย่างก็คือ ถ้าหากหวังเซวี๋ยหลินไม่ส่งข่าวนี้ หลี่เถี่ยจุ่ยคนนั้นก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ

เขาสูดหายใจลึกๆ แกล้งทำเป็นเชื่อฟังแล้วสตาร์ทรถ ขับออกจากเมืองไป

แต่ตอนที่รถกำลังจะถึงทางด่วน จู่ๆหวังเซวี๋ยหลินกลับหมุนพวงมาลัย ชนรถเข้ากับราวกั้นที่อยู่ข้างๆ