หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1811

ใบหน้าของภรรยาและลูกเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ยังขึ้นไปชั้นบนอย่างเชื่อฟัง

หวังเซวี๋ยหลินให้คนรับใช้ในบ้านออกจากไปจากห้องก่อน จากนั้นจึงเดินไปข้างหน้าหลี่เถี่ยจุ่ย และคุกเข่าลงด้วยใบหน้าที่แสดงความเคารพ

“ท่านหลี่ ต้องการให้ผมทำอะไร”

หากมีใครได้เห็นฉากนี้ คงต้องตกใจอย่างสุดขีดแน่นอน

หวังเซวี๋ยหลินคนนี้ นับได้ว่าเป็นผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่งในเมืองก่วงหยาง

ในวันปกติ แม้แต่คนของตระกูลใหญ่พวกนั้นในเมืองก่วงหยางเห็นเขา ยังต้องปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพ

แต่ตอนนี้ เขากำลังคุกเข่าต่อหน้าผู้ชายที่ดูท่าทางน่าสงสารตรงหน้า และยังพูดจาด้วยความเคารพ? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

หลี่เถี่ยจุ่ยเหลือบมองเขา “คุกเข่าทำไม”

“บอกว่าไม่ให้คุณคุกเข่าไม่ใช่หรือ”

“ลุกขึ้นมาซิ!”

หวังเซวี๋ยหลินไม่เพียงแต่ไม่โกรธ เขายังฉีกยิ้ม ดูไปแล้วให้ความรู้สึกว่ามีความซื่อสัตย์

เขาลุกขึ้นยืน ยืนวางมือแนบลำตัวด้วยความเคารพอยู่ข้างๆหลี่เถี่ยจุ่ย

“ท่านหลี่ ไม่กี่วันก่อนผมเห็นคุณมาที่นี่”

“ในใจของผมตื่นเต้นมาก และอยากพูดกับคุณสักสองสามคำ”

“แต่คุณได้บอกว่า ขอแค่คุณไม่มาหาผม ผมก็สามารถแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักคุณ”

“ท่านหลี่ ในที่สุดคุณก็มา มีธุระอะไรจะไหว้วานให้ผมทำใช่ไหมครับ”

“ขอแค่คุณสั่งมาคำเดียว ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ผมก็จะช่วยคุณทำ!”

เสียงของหวังเซวี๋ยหลินสั่นเล็กน้อย ดูไปแล้วมีความตื่นเต้นและมีความสุขมาก

หลี่เถี่ยจุ่ยโบกมือ “ผมเคยบอกคุณแล้ว ที่คุณติดผม ได้คืนจนหมดแล้ว”

“ถ้าผมจนตรอกจริงๆ ผมจะขอให้คุณช่วยเหลือ แต่ว่า ผมจะไม่ยอมให้ชีวิตของคุณตกอยู่ในอันตราย เข้าใจไหม”

เขามองแขนทั้งคู่ที่มีรอยแผลเป็นอยู่เต็มไปหมด แล้วพูดกระซิบ “ท่านหลี่ ผมมีแค่ชีวิตเดียว และเป็นคุณที่ลากผมออกมาจากในฝูงหมาป่า”

“ตอนนี้ผมยังจำได้ดี ตอนนั้นที่ทะเลทราย ผมโดนหมาป่าล้อมไว้ คุณเข้าไปลากผมออกมาโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น”

“แล้วก็เป็นคุณ ที่ยอมผิดใจกับ เจ้าแห่งทะเลทรายน่าหลันเจี๋ย เพื่อปกป้องผมอย่างแข็งขัน”