หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1816

คนสวนพูดจบ ก็เดินดิ่งจากไป

ชายหนุ่มล้มลงกับพื้น ครานี้ เขาคลานไม่ขึ้นอีกต่อไป

หวังเซวี๋ยหลินยืนอยู่ข้างๆ มองดูเรื่องทั้งหมดอย่างตะลึง

เขาไม่นึกไม่ฝันว่า จะมีคนกล้าพูดอย่างนี้กับเซวียอู่เยี่ย

ในใจของเขามีความสงสัยเล็กน้อย เขาคิดแล้วก็ไม่เข้าใจจริงๆว่า ตัวตนที่แท้จริงของอู๋เซวี๋ยนคืออะไร เซวียอู่เยี่ยถึงไม่ได้อยู่ในสายตา?

ไม่นาน คนสวนก็เดินออกมา

เขาเปลี่ยนใส่ชุดลำลอง ในมือถือกระเป๋าเดินทาง ดูไปแล้วคล้ายกับนักท่องเที่ยวธรรมดาๆคนหนึ่ง

“ไปเถอะ!”

คนสวนพูดออกมาสองคำ แล้วตรงดิ่งไปข้างหน้า

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่แม้แต่จะชำเลืองมองผู้ชายคนนั้นที่อยู่บนพื้นด้วยซ้ำ

หวังเซวี๋ยหลินเดินตามด้วยความตื่นตระหนก ขณะนี้ในใจของเขากำลังตกตะลึง

…

เมืองก่วงหยาง

บ่ายห้าโมงเย็น ขบวบรถที่โดดเด่นของตระกูลเซี่ยกำลังเข้าสู่เมืองก่วงหยาง

ทันทีที่เข้ามาเมืองก่วงหยาง พวกเขาได้เหมาโรงแรมสือไต้ และยังประกาศต่อหน้าสาธารณะ ว่าคืนนี้หลินมั่วควรไปที่โรงแรมสือไต้โขกศรีษะยอมรับความผิด

มิฉะนั้น พวกเขาจะไปที่สวนวั่งเจียง ลงมือสังหารหลินมั่วด้วยตัวเอง!

ทั่วทั้งก่วงหยาง เกิดความโกลาหลทันที

ความแข็งแกร่งของตระกูลเซี่ย นั่นคือสิ่งที่ฝูงชนย่อมประจักษ์เป็นอย่างดี

ทุกๆ คนต่างกำลังวิพากษ์วิจารณ์ ว่าจุดจบของหลินมั่วในครั้งนี้จะเป็นอย่างไร

แต่ทว่า ไม่ว่าฝูงชนจะสนับสนุนหลินมั่วหรือไม่ แต่ทุกคนก็สรุปตรงกันว่า หลินมั่วจะต้องตายในครั้งนี้เป็นแน่!

ถึงอย่างไร ตระกูลเซี่ยก็มาจากตระกูลใหญ่ในเมืองจิง เป็นหนึ่งในสิบตระกูลผู้สมัครท้าชิงของหวาซย่า

ตระกูลที่มีอำนาจเช่นนี้ แม้กระทั่งเซวียอู่เยี่ยยังไม่กล้าดูแคลนพวกเขา

และแม้ว่าหลินมั่วจะลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างไรรากฐานของเขาก็ยังอ่อนแอ และไม่มีผู้สนับสนุนรายใหญ่

ต้องการงัดข้อกับกองกำลังที่ทรงพลังและมีอำนาจอย่างตระกูลเซี่ย ก็ยังไม่เพียงพอ

และความจริงแล้ว ก็เป็นเฉกเช่นที่หลินมั่วพูด

หากครั้งนี้เขาหนีไปดื้อๆโดยไม่ได้เจอแม้กระทั่งหน้าของคนตระกูลเซี่ย ถ้างั้นวันหลังเขาก็ไม่ต้องคิดถึงการกลับมายืนหยัดเป็นใหญ่อีกครั้งแล้ว!

คนบนโลกใบนี้ มักจะดูถูกคนที่ขี้กลัวเหมือนหนูพวกนั้นเสมอ

คุณกล้าออกมาเผชิญหน้า ต่อให้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ ใต้หล้านี้ก็ยังยกย่องคุณ

แต่ถ้าหากคุณไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า ถอยกลับโดยที่ไม่สู้ ต่อให้คุณทำถูก ก็จะมีคนมากมายหัวเราะดูถูกเหยียดหยามคุณ

นั่งได้สักพัก หลินมั่วก็ดูเวลา แล้วลุกขึ้นยืน “ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”

“เหล่าหลี่ คุณไม่ต้องไปหรอก”

“คืนนี้ถ้าผมไม่ได้กลับมา จำไว้ว่า ไม่ต้องช่วยผมแก้แค้น!”

หลี่เถี่ยจุ่ยอ้าปากค้าง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

หลินมั่วเดินออกจากลานบ้าน และมองดูเมฆดำทะมึนบนท้องฟ้า

เมฆดำปกคลุมเมือง ฝนกำลังจะตกหนัก!