หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1818

เฮ่อเชียนเสวี่ยรีบมองไปยังทิศทางของเสียง

ฝูงชนในระยะไกลต่างตกอยู่ในความโกลาหล และที่ทางเข้าโรงแรมสือไต้ มีรถยนต์คันหนึ่งขับมาอย่างช้าๆ

มีคนจำนวนมากขวางทางรถคันนี้อยู่

เฮ่อเชียนเสวี่ยจำได้ว่า รถคันนี้คือรถของหลินมั่ว

ฝูงชนที่อยู่รอบๆส่งเสียงดัง และส่วนใหญ่กำลังหัวเราะเยาะ

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนขวางรถของหลินมั่ว ชี้ไปที่หัวรถของหลินมั่ว และตะโกนท้าทาย “คนแซ่หลิน ลงมา!”

“นายคิดว่านายเป็นใครวะ มีคุณสมบัติอะไรถึงได้ขับรถเข้าไปในโรงแรมสือไต้”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมาวางท่าอวดตัวอะไรอีก”

“โธ่เอ้ย ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นท่านประมุขมณฑลก่วงอีกหรือไง”

ทันใดนั้นฝูงชนรอบๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะขึ้น มองดูหลินมั่วด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

เฮ่อเชียนเสวี่ยที่อยู่ระยะไกลโมโหจนหน้าเขียวคล้ำ เธอพูดด้วยความโกรธว่า “นี่…ทำไมคนพวกนี้ถึงเป็นอย่างนี้”

“พี่หลินก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับพวกเขา ทำไมพวกเขาต้องวิ่งมาซ้ำเติมกันด้วย”

ผู้อาวุโสเฮ่อถอนหายใจ “คนในโลกล้วนเป็นเช่นนี้ ยกย่องคนที่เหนือกว่าและดูถูกคนที่ด้อยกว่า”

“ตระกูลเซี่ยดูอยู่ชั้นบน พวกเขาต้องการแสดงให้ตระกูลเซี่ยดู เพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากตระกูลเซี่ย”

“ หารู้ไม่ ในสายตาของตระกูลเซี่ย พวกเขาก็เป็นแค่ตัวตลกเท่านั้นเอง จะอยู่ในสายตาของตระกูลเซี่ยได้อย่างไร”

หลังจากชายหนุ่มคนนั้นตะโกนเสียงดัง ก็มีคนรอบข้างไม่น้อยรายล้อมเข้ามา และตะโกนใส่หลินมั่วอย่างดุร้ายให้เขาลงมาจากรถ

เมื่อมองดูท่าทางของพวกเขา ก็ดูราวกับพวกเขาเป็นเจ้าของโรงแรมสือไต้

ฝูงชนรอบๆแม้จะไม่ได้พูด แต่ส่วนใหญ่ก็กำลังดูเรื่องน่าขัน ต้องการดูว่าหลินมั่วจะจบลงอย่างไร

ที่ชั้นสูงสุดของโรงแรมสือไต้ มีอยู่หลายคนกำลังดูสถานการณ์ข้างล่างอยู่

คนเหล่านี้ เป็นคนของตระกูลเซี่ย พวกเขาพกพาความเยาะเย้ยถากถางอยู่บนใบหน้า

หนึ่งในนั้นพูดอย่างได้ใจ “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

“ขอแค่พวกเรามาถึงเมืองก่วงหยาง พวกเราก็ไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย”

“สวะพวกนี้ พอได้ยินชื่อของพวกเรา ก็สามารถช่วยพวกเราจัดการกับคนแซ่หลินได้แล้ว!”

เหลาหู่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดวงตาก็สว่างเรืองรอง “ใช่แล้ว ทำไมผมคิดไม่ถึงนะ”

“ให้ตาย ไอ้สารเลวพวกนี้ พวกมันรนหาที่ตาย!”

พูดแล้ว เหลาหู่ก็เหยียบคันเร่งทันที

รถแผดเสียงกึกก้อง เหมือนสัตว์ร้ายที่ตื่นขึ้นมา คำรามเสียงดังแล้วพุ่งเข้าใส่ฝูงชน

ข้างหน้ามีคนหลายสิบคนยังยืนอยู่ที่เดิม กำลังโห่ร้องอย่างแข็งกร้าวให้หลินมั่วลงจากรถ

ทันใดนั้นพวกเขาก็สังเกตุเห็นรถยนต์คำรามแล้วพุ่งเข้ามา และพวกเขารู้ได้ทันทีว่าสถานการณ์ผิดปกติ

คนเหล่านี้หันหลังคิดอยากจะวิ่งหนี แต่ตอนนั้นได้สายไปแล้ว

รถของเหลาหู่มาด้วยความเร็วสูง ชนคนที่อยู่หน้าสุดสองสามคนจนล้มลงกับพื้น

แต่เหลาหู่ไม่ได้ลดความเร็วลง ตรงไปทับคนที่เมื่อครู่ด่าอย่างเมามันส์ที่สุด และลากพวกเขาไปข้างหน้า

คนที่อยู่ด้านหลังหลายสิบคนเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาก็หันหลังวิ่งหนีร้องไห้หาพ่อหาแม่ทันที

แต่ว่า เหลาหู่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก และบึ่งเข้าหาฝูงชนด้วยความเร็วเต็มสปีด และได้ชนคนกลุ่มใหญ่ล้ม พื้นที่นั้นมีเสียงร่ำไห้ขึ้นมาทันที