หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1829

พูดจบ หลินมั่วก็หันตัวจากไป ไม่แม้แต่จะหันกลับมาสักนิด

ทุกคนในตระกูลเซี่ยต่างโกรธจัด ชายคนหนึ่งพุ่งเข้าไปขวางหลินมั่วทันที และกล่าวด้วยความโมโหว่า “ไอ้แซ่หลิน แกคิดว่าที่นี่คือที่ไหน พูดว่าจะมาก็มา พูดว่าจะไปก็ไปอย่างนั้นเหรอ”

“ฉันจะนับถึงสาม รีบคุกเข่าลงบนพื้น และขอโทษหัวหน้าตระกูลของฉันซะ!”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้แกเดินออกไปจากโรงแรมสือไต้ไม่ได้!”

หลินมั่วยิ้มเยาะและชายตามองเขาแวบหนึ่ง “งั้นเหรอ”

“เห็นท่าทางแกแล้ว คงคิดจะลงมือในโรงแรมสือไต้สินะ”

“ได้เลย งั้นพวกเราหยุดพูดเรื่องไร้สาระกันเถอะ”

“ผมอยากเห็นว่าคุณจะกล้าแหกกฎของหนานปิงเอ๋อร์ในถิ่นของหนานปิงเอ๋อร์หรือเปล่า!”

ชายคนนี้พูดไม่ออกทันที

เขาเพิ่งนึกได้ว่าที่นี่เป็นถิ่นของหนานปิงเอ๋อร์!

เมื่อสักครู่คนคนหนึ่งในตระกูลเซี่ยของพวกเขาพูดมากกับหนานปิงเอ๋อร์ สุดท้ายจึงโดนตบฟันหลุด

ถ้าหากตอนนี้เขาลงมือที่นี่ นั่นจะเป็นการสร้างเหตุผลให้หนานปิงเอ๋อร์มาจัดการพวกเขาไม่ใช่หรือ

ชายคนนี้ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาหันไปขอความช่วยเหลือจากเซี่ยเชียนซาน

เซี่ยเชียนซานสีหน้าเย็นเยือก แสงอันเยือกเย็นแวบผ่านดวงตา แต่ทำอะไรไม่ถูก

ตอนนี้เขาเพิ่งพบว่าการที่ตัวเองเลือกโรงแรมสือไต้มันเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

ที่นี่เป็นถิ่นของหนานปิงเอ๋อร์ การกระทำของพวกเขา ล้วนถูกหนานปิงเอ๋อร์จำกัดทุกด้าน

“หลินมั่ว แกเป็นอัจฉริยะในด้านเกาะผู้หญิงกินจริงๆ!”

“พึ่งพาสวี่ปั้นซย่าเพื่อทำให้รวยขึ้น ตอนนี้ยังมาพึ่งพาหนานปิงเอ๋อร์เพื่อหนุนหลังให้แกอีก”

“แหมแหม บนโลกใบนี้ ทำไมถึงมีคนหน้าไม่อายแบบแกได้นะ”

เซี่ยเชียนซานกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

หลินมั่วหัวเราะเยาะ “เซี่ยเชียนซาน คุณไม่ต้องเอาคำพูดไร้สาระพวกนี้มายั่วยุให้ผมเกิดโทสะหรอก”

“โรงแรมสือไต้ เป็นสถานที่ที่คุณเลือกนะ”