หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1830

หลินมั่วลงมาชั้นล่าง เหล่าหู่ขับรถมารอที่นี่นานแล้ว

แต่หลินมั่วไม่ได้นั่งรถของเหล่าหู่

เขาเข้าไปข้างๆ รถ แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “เหล่าหู่ นายไปคฤหาสน์ของหนานปิงเอ๋อร์…”

เหล่าหู่รีบกล่าวว่า “พี่หลิน พี่หมายความว่าไง ผมไม่กลัวตายหรอก…”

หลินมั่วโบกมือ “ฉันไม่ได้บอกว่านายกลัวตาย แต่ว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องสละชีวิตโดยไม่จำเป็น”

“ฉันมาโรงแรมสือไต้รอบนี้ กอบกู้หน้าตากลับมาได้แล้ว”

“ต่อไป ตระกูลเซี่ยต้องส่งคนไปจับฉันแน่ ฉันต้องหนีแล้ว”

“ฉันหนีคนเดียวค่อนข้างง่าย พานายไปด้วยจะหนียาก นายเข้าใจฉันใช่ไหม!”

เหล่าหู่ผงกหัวอย่างฝืนใจ เขารู้ว่าด้วยศักยภาพของตัวเองติดตามหลินมั่วไปในสถานการณ์แบบนี้ ก็เป็นภาระเสียเปล่าๆ

“จำไว้ ไปหลบที่คฤหาสน์ของหนานปิงเอ๋อร์ชั่วคราว”

“ถึงตอนนั้นอย่าให้คนจับได้ล่ะ ฉันยังต้องไปช่วยนาย!”

หลินมั่วกล่าว

เหล่าหู่พยายามผงกหัว และกล่าวเสียงเบาๆ ว่า “พี่หลิน พี่รักษาตัวด้วย”

“ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับพี่ ผม…ผมจะฆ่าตระกูลเซี่ยของเขาอย่างสุดชีวิต!”

หลินมั่วยิ้มและตบไหล่ของเหล่าหู่ “หยุดพูดโง่ๆ ได้แล้ว”

“ฉันตายง่ายขนาดนั้นซะที่ไหน!”

“ไปเถอะ!”

เหล่าหู่ขับรถจากไป ส่วนหลินมั่วก็เดินอยู่ด้านหลัง เขาขับรถคันหนึ่งออกไปจากโรงแรมภายใต้การจับจ้องของคนตระกูลเซี่ย

เขาจงใจทำให้คนตระกูลเซี่ยเห็น เพื่อให้คนตระกูลเซี่ยมุ่งความสนใจมาที่ตัวเขา และไม่ไปลงมือกับเหล่าหู่

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่กังวลว่าเหล่าหู่จะหนีไป

หนานปิงเอ๋อร์ส่งคนจำนวนไม่น้อยไปเฝ้าอยู่บริเวณนี้ แถมเฉินเซิ่งหยวนก็รออยู่ใกล้ๆ