หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1831

รถของตระกูลเซี่ยถูกชนสามครั้ง รถSUVที่อยู่ด้านหน้าเองก็ไม่น้อยหน้า

รถSUV ถูกชนจนฝากระโปรงรถเปิดทำให้มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา

แต่ในเวลานี้เองก็ได้มีรถสปอร์ตคันหนึ่งพุ่งมาจากด้านหลังและหยุดลงที่ด้านของของรถSUV

คนขับรถSUVหนีขึ้นไปบนรถสปอร์ต จากนั้นรถสปอร์ตคันนั้นก็แล่นออกไปไกล

คนที่อยู่ในรถของตระกูลเซี่ยทั้งสามคันปีนออกมาจากตัวรถอย่างขะมุกขะมอม พวกเขาทุกคนโมโหจนแทบบ้า

เซี่ยเชียนหาวผู้เป็นตัวหลักพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “เจ้าสารเลวนั่นเป็นใครกันแน่ถึงได้กล้ามาชนพวกเราตระกูลเซี่ย”

คนตระกูลเซี่ยคนอื่นก็โกรธจัด ในเวลานี้ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้เซี่ยเชียนหาว “ลุงเจ็ดครับ เรื่องหลินมั่วจะเอาอย่างไรดีครับ”

“หัวหน้าตระกูลให้พวกเราจับเขากลับไป ตอนนี้รถของพวกเราถูกชนจนพังยับคงตามมันไม่ได้แล้วล่ะ！”

“หรือว่าโทรหาหัวหน้าตระกูลให้เขาส่งคนออกไปตามหลินมั่วอีกครั้งดีครับ?”

เซี่ยนเชียนหาวโกรธจัด “จะบ้าหรือไง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังจัดการได้แล้วยังจะโทรไปหาพี่ใหญ่อีก แกไม่รู้สึกขายขี้หน้าหรือไง”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “ลุงเจ็ดครับ ขายหน้าหรือไม่ขายหน้าไม่สำคัญนะครับ”

“ถ้าหลินมั่วหนีไปได้เรื่องนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมานะครับ”

“พอถึงเวลานั้นแล้วถ้าพวกตระกูลเอาเรื่องขึ้นมา พวกเรา...พวกเรารับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหวหรอกนะครับ...”

สีหน้าของเซี่ยเชียนหาวถมึงทึง ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธแต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่ชายนหนุ่มพูดนั้นจริง

ในขณะที่กำลังสิ้นหวังนั้นเองเขาก็ทำได้เพียงแค่โทรหาเซี่ยเชียนซาน แล้วเล่าเรื่องโดยเติมเชื้อไฟเข้าไปอีก

เดิมทีอีกฝ่ายใช้แค่รถสปอร์ตหนึ่งคันเข้ามาชน แต่เขากลับพูดอย่างหน้าตายว่ามีรถสิบคันมาล้อมพวกเขาเอาไว้แล้วชนรถของพวกเขาเสียจนพังยับ

เซี่ยเชียนซานได้ฟังเรื่องราวแล้วเขาก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ “ขนาดนี้แล้วยังมีคนมาช่วยเจ้าคนแซ่หลินอีกเหรอ”

“ส่งคนออกไปตรวจสอบมาให้ดีว่าเป็นใครกันแน่ที่กล้าเป็นปฏิปักษ์กับพวกเรา！”

“จำเอาไว้ด้วยว่าไม่ว่าจะเป็นใครก็อย่าให้พวกมันมีชีวิตรอดไปแม้แต่คนเดียว！”

“พวกเราจะให้คนอื่นรู้ว่าคนที่เป็นปฏิปักษ์กับตระกูลเซี่ยแล้วจะมีจุดจบอย่างไร！”

คนที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าลงทันทีและพาคนออกไปจัดการตามคำสั่ง

ชายหนุ่มสองคนมองหน้ากันแวบหนึ่ง หนึ่งในนั้นพูดเสียงเบาว่า “พี่หลินครับ ท่านเจาบอกว่าต่อให้ต้องเดิมพันด้วยอู๋ไจ หรือเดิมพันด้วยชีวิตของเขาก็จะไม่มีทางยอมให้ตระกูลเซี่ยสำเร็จอย่างแน่นอน！”

“ครั้งนี้ท่าเจากลับมาที่อู๋ไจก็ได้เรียกคนในอู๋ไจทั้งหมดมารวมกัน”

“ครั้งนี้ท่านเจาวางแผนจะสู้สุดใจกับตระกูลเซี่ย！”

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ที่จริงแล้วเขาไม่อยากให้หลินเจาเข้ามายุ่งเรื่องนี้เลย อย่างไรเสียอำนาจของตระกูลเซี่ยนั้นมีมากเกินไป

แต่จากนิสัยของหลินเจาแล้วเขาคงไม่อยู่เฉยอีกใช่ไหม

อย่างไรเสียหลินมั่วก็เป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลหลิน ถ้าหากว่าไม่มีหลินมั่วแล้วตระกูลหลินจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร?

เพียงแต่ว่าหลินเจาทำแบบนี้ตระกูลเซี่ยไม่มีทางปล่อยอู๋ไจไปแน่

จากอำนาจของตระกูลเซี่ยแล้วหลินเจาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแพวกเขาเลยสักนิด นี่ไม่ใช่การกระทำที่เสียแรงเปล่าหรือไง

หลินมั่วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบาว่า “ช่างเถอะ ไปกันก่อนเถอะ”

“ตระกูลเซี่ยจะต้องส่งคนตามมาอีกแน่ พวกคุณกลับไปบอกท่านเจาเถอะว่าอย่าให้เขาทำอะไรโดยพละการ！”