หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1833

เมื่อยินคำพูดของเซี่ยเชียนหาวหลินมั่วก็รู้สึกโกรธขึ้นในทันที “เซี่ยเชียนหาวดีที่คุณเป็นคนตระกูลเซี่ยแต่ทำได้แค่นี้งั้นเหรอครับ”

“รับมือกับเด็กรุ่นลูกรุ่นหลานอย่างผมจำเป็นต้องกลั่นแกล้งกันมากขนาดนี้เหรอครับ ตระกูลเซี่ยของคุณไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันครับ”

เซี่ยเชียนหาวรู้สึกโกรธแต่ต่อหน้าเขาก็ทำยังท่าทีเหมือนไม่เป็นอะไร “คนแซ่หลินนายไม่ต้องมากวนประสาทฉัน！”

“พวกเจ้าเลห์เพทุบายอย่างนายคงไม่ใช่ว่ากำลังคิดจะหาทางหนีอยู่หรอกนะ”

“เป้าหมายของพวกเราคือการมาจับตัวนายกลับไป ส่วนเรื่องจะจับนายกลับไปอย่างไรนั้นไม่สำคัญเลย！”

“เข้ามา เลิกพูดจาไร้สาระกับมันได้แล้ว อัดมันเสีย！”

คนตระกูลเซี่ยเข้ามาล้อมเอาไว้อย่างน่าเกรงขาม คนสิบกว่าคนล้อมหลินมั่วเอาไว้ตรงกลางและปิดล้อมเอาไว้อย่างเต็มกำลัง

และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนจำนวนมากขนาดนี้สถานการณ์ของหลินมั่วก็ยิ่งอันตราย วินาทีนี้เขาทำได้เพียงแค่สู้อย่างเต็มกำลังแต่เขาก็โต้กลับไม่ได้เลย

ถึงแม้ว่าเซี่ยเชียนหาวจะเก่งที่สุดในคนตระกูลเซี่ยสิบกว่าคน แต่ว่าคนอื่นเองก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น

เมื่อสิบกว่าคนรวมกันก็เก่งกว่าหลินมั่วอยู่มาก

หลินมั่วเพียงคนเดียวต่อสู้กับคนสิบกว่าคนจนตัวเขาต้องค่อยๆ ล่าถอยออกไปและตกอยู่ในสถาการณ์ที่เลวร้าย

เซี่ยเชียนหาวได้ใจ เขาหัวเราะเสียงดังและพูดออกมาว่า “คนแซ่หลินตอนนี้แกรู้ถึงความร้ายกาจของตระกูลเซี่ยแล้วล่ะสิ”

“คิดจะต่อกรกับตระกูลเซี่ยแกมีความสามารถงั้นเหรอ”

“ครั้งนี้ถ้าฉันกำราบแกไม่ได้ ฉันจะยอมใช้แซ่เดียวกับแกเลย！”

“อัดมันเสีย！ อัดให้มันตายไปเลย！”

คนตระกูลเซี่ยแต่ละคนล้วนได้ใจ พวกเขาไม่ได้รู้สึกอับอายเลยแม้แต่น้อยที่ทำตัวเป็นหมาหมู่

หลินมั่วถอยหลังไปพร้อมกับแอบหยิบยาเลือดยัดใส่ปาก

ผลข้างเคียงสุดท้ายของยาเลือดลมนั้นรุนแรงมาก หลังจากที่เขากินเข้าไปแล้วเขาไม่สามารถฟื้นฟูกำลังกายได้อย่างน้อยสามชั่วโมง

แต่ตอนนี้หลินมั่วไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เขาทำได้เพียงแค่สู้ยิบตากับตระกูลเซี่ยและลองดูว่าเขาจะสามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้หรือไม่

หลังจากกินยาเลือดลมเข้าไปแล้ว หลินมั่วก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเลือดลมในร่างกายของเขาเดือดพล่าน ความแข็งแกร่งของร่างกายก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง