หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1834

คนตระกูลเซี่ยที่เหลืออยู่ถึงแม้ว่าจะมีความสามารถดี แต่ว่าก็ยังห่างชั้นกับหลินมั่วอยู่หลายขุม

ตอนที่พวกเขามีเซี่ยเชียนหาวอยู่พวกเขาก็ยังมีคนคอยช่วยอยู่ข้างๆ ดังนั้นจึงไม่กลัวหลินมั่ว

แต่ตอนนี้เซี่ยเชียนหาวได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่มีแรงในการต่อสู้แล้ว พวกเขาจึงไม่ใช่คู่มือของหลินมั่วเลยสักนิด

ดังนั้นพวกเขาจึงมองหลินมั่วหนีไป คนตระกูลเซี่ยเหล่านี้ไม่กล้าที่จะไล่ตามเขาไปในทันที

แต่คนของตระกูลเซี่ยที่อยู่บนภูเขานั้นยังมีอยู่มาก

พวกเขารีบแจ้งกับคนอื่นถึงตำแหน่งของหลินมั่ว คนของตระกูลเซี่ยมาจากทั่วทุกทิศทางทันทีและเข้ามาล้อมหลินมั่วเอาไว้

ในเวลานี้เองเซี่ยเชียนซานเองก็มาถึงที่ตีนเขาแล้ว

ส่วนเซี่ยเชียนหาวถูกหามลงจากเขานานแล้ว ในเวลานี้หน้าของเขาเริ่มมีเลือดฝาด

เมื่อเขาเห็นเซี่ยเชียนซาน เซี่ยเชียนหาวก็ได้พยายามฝืนตัวลุกขึ้นนั่งแล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆ ว่า “พี่ใหญ่ครับ เจ้าสารเลวคนแซ่หลินมันร้ายกาจมาก”

“มันโจมตีผมบาดเจ็บด้วยวิธีการที่น่ารังเกียจ พี่...พี่อย่าปล่อยมันไปเด็ดขาดเลยนะครับ！”

“เดี๋ยวพอจับมันมาได้แล้วจะต้องเอาตัวมันมาให้ผม ผม...ผมจะอัดมันด้วยตัวเองเอาให้มันต้องคุกเข่าร้องขอชีวิตเลย！”

เซี่ยเชียนซานยิ้มอย่างราบเรียบ “วางใจเถอะ！”

“ภูเขาลูกนี้ถูกพวกเราล้อมเอาไว้หมดแล้ว เจ้าคนแซ่หลินต่อให้มันติดปีกมันก็หนีออกไปจากวงล้อมของพวกเราตระกูลเซี่ยไม่ได้หรอก”

เซี่ยนเชียนหางมองอย่างยินดี เขาตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “เยี่ยมไปเลยครับ！”

“เจ้าสารเลวนี่ ถ้าวันนี้ถ้าไม่จัดการมันให้สิ้นซากอย่าเรียกผมว่าเซี่ยเชียนหาวเลย！”

เซี่ยเชียนซานเอ่ยขึ้นว่า “อย่าร้อนใจไป สิ่งที่พวกเรามีคือเวลา เราค่อยๆ เล่นเป็นเพื่อนมันได้！”

“ในเมื่อเจ้าหมอนี่อยากเล่นสนุก งั้นเราก็เล่นเกมแมวไล่หนูกับมันหน่อย”

“ภูเขาทั้งลูกถูกพวกเราล้อมเอาไว้หมดแล้ว มันจะหนีขึ้นฟ้าไปหรือไง”

“ให้มันได้สนุกหน่อย พอเหนื่อยแล้วก็คงจะหอบเหมือนสุนัขอยู่บนพื้น แบบนั้นไม่ได้น่าสนุกกว่าเหรอ”

คนของตระกูลเซี่ยที่อยู่รอบๆ ก็หัวเราะครืนด้วยสีหน้าที่ได้ใจ