หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1850

ทุกคนในตระกูลเซี่ยมองที่เซี่ยเชียนซานและก็มีความคิดแบบเดียวกัน

เซี่ยเชียนซานโบกมืออย่างเหลืออด "ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่แก้ปัญหาเรื่องหลินมั่ว!"

“แต่ถึงแม้ว่าเราอยากจะแก้ปัญหาของหลินมั่ว เราก็ต้องคิดหาวิธีที่กันหน่อยหรือเปล่า”

“โอ้ถ้าทำตามที่เจ้าเจ็ดพูด ก็ต้องอพยพคนไปที่เมืองเอกแล้วก็รบกับพวกตระกูลหลักของมณฑลซูกับมณฆลก่วงให้ตายกันไปข้างงั้นเหรอ”

“ใช่แล้ว ดูจากความแข็งแกร่งของตระกูลเซี่ยของเราแล้วถึงจะต้องสู้กับตระกูลหลักทั้งสิบก็ไม่น่าจะมีปัญหา”

“แต่คำถามคือ แกรู้ไหมว่าคนในตระกูลของเราจะต้องตายไปกี่คนและหากทำแบบนี้เราจะต้องสูญเสียมากขนาดไหน”

“พวกแกต้องรู้ไว้ว่า การคัดเลือกสิบตระกูลหลักของประเทศจีนกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”

“หากตระกูลเซี่ยของเราต้องสูญเสียพละกำลังมากขนาดนั้นเพียงเพื่อที่จะจัดการกับตระกูลหลักพวกนั้นล่ะก็ พอถึงตอนคัดเลือก เกรงว่าอำนาจของตระกูลเซี่ยของเราคงจะไม่เพียงพอ”

“พวกแกเสียสติไปแล้วหรือไง”

แล้วทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุก็หยุดพูดทันที พวกเขามองหน้ากันและพูดอะไรไม่ออกสักคำ

สีหน้าของเซี่ยเชียนหาวดูแย่ เขากระซิบ "พี่ใหญ่ ละ...แล้วเราจะแก้ไขปัญหานี้กันอย่างไรดี"

เซี่ยเชียนหาวกล่าวอย่างเคร่งขรึม "จะต้องมีคนของมณฑลซูและมณฑลก่วงแฝงอยู่ในเมืองก่วงหยางเป็นจำนวนมากเพื่อคุ้มกันหลินมั่วแน่”

“เพราะฉะนั้นเราจะปะทะกับพวกเขาซึ่งๆหน้าไม่ได้!”

“อแต่ถ้าแกอยากจัดการกับคนพวกนั้นแกก็ไม่จำเป็นที่ต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรงก็ได้!”

แล้วเซี่ยเชียนหาวก็เริ่มมีแรงขึ้นมาทันที "พี่ใหญ่หมายความว่าไงหรือ"

เซี่ยเชียนหาว "เฉินอู่หยวนไม่ได้บอกหรือว่าตระกูลเฉินมีคนตั้งสามพันคนแต่ที่ส่งมาที่เมืองก่วงหยางมีแค่สามร้อยกว่าคนเท่านั้น"

“คนสามร้อยกว่าคนพวกนั้นให้การสนับสนุนและช่วยเหลือหลินมั่ว”

“นั่นหมายความว่ายังมีคนตระกูลเฉินอีกสองพันกว่าคนที่ไม่สนับสนุนการกระทำของเขา”

“เราเพียงแค่ต้องกระตุ้นสมาชิกที่เหลือของตระกูลเฉินให้ตระกูลของพวกเขาแบ่งแยกและสร้างความวุ่นวายจากภายในให้พวกเขาสู้กันเอง”