หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1870

อู๋เซวี๋ยนมองหลินมั่วด้วยดวงตาตกตะลึง ต้องรู้ก่อนว่ามีคนไม่มากที่รู้ความลับของหุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้า

“แล้วไงล่ะ” หลี่เถียจุ่ยยังคงไม่ลดละ

“มันก็แค่หุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าไม่ใช่เหรอ”

“หลังจากฝึกซ้อมจะเอาชนะเก้าต่อหนึ่งได้หรือไง”

หลินมั่วยิ้ม “หุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าไม่ได้หมายถึงเก้าคน แต่หมายถึงหลายคน”

“ในสมัยโบราณเลขเก้าถือเป็นตัวเลขแห่งความไม่สิ้นสุด หรือใช้แทนบางอย่างจำนวนมาก”

“หุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าเปรียบได้กับการเผชิญหน้ากับกองทหารนับพัน ถือเป็นเคล็ดวิชาสูงสุดของมวยหย่งชุน!”

หลี่เถียจุ่ยเบิกตากว้าง “เป็นไปไม่ได้...”

“การฝึกฝนแบบนี้เป็นเคล็ดวิชาสูงสุดของมวยหย่งชุนเหรอ”

หลินมั่วโบกมือ “แต่ละสำนักต่างก็มีวิธีฝึกฝนมวยของตัวเอง”

“หุ่นไม้ที่แพร่หลายอยู่ข้างนอกตอนนี้เป็นเพียงหุ่นไม้รุ่นธรรมดา สามารถใช้เสริมสร้างร่างกายได้ก็จริง แต่ยากมากที่จะฝึกฝนให้ถึงที่สุด”

“คุณน่าจะรู้ว่านักสู้ผู้กล้าใช้กำลังเพื่อฝ่าฝืนกฎ สิ่งที่เรียกว่ากังฟูคือทักษะการฆ่า คนธรรมดาจะฝึกทักษะการฆ่าเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ดังนั้น ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงจะสืบทอดได้โดยตระกูลที่มีอำนาจและทรงพลังเท่านั้น”

“นั่นทำให้คุณหาซื้อหุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าที่ข้างนอกไม่ได้”

หลี่เถียจุ่ยเกาหัว แต่เขายังดื้อดึงไม่ยอมแพ้ “ซื้อไม่ได้ก็สั่งทำแทนสิ”

“เอาไม้มาสองสามอัน จากนั้นเอาไปเจาะรู แค่นี้ก็ได้แล้วนี่นา”

หลินมั่วส่ายหัวอีกครั้ง “เลิกคิดเรื่องนี้ได้เลย”

“สำหรับผู้ที่ฝึกมวยหย่งชุน ต้องใช้หุ่มไม้หนึ่งอันต่อหนึ่งคน นี่คือกฎ”

“หุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าได้รับการปรับแต่งตามความสูง ความยาวแขนและขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถใช้ได้”

“ส่วนคนอื่นต่อให้ได้รับหุ่นไม้ฝึกมวยหย่งชุนทั้งเก้าไปก็ฝึกไม่ได้ เพราะความสูงและความยาวลำตัวไม่เท่ากัน”

“สั่งทำหุ่นไม้แบบนี้มันยากเกินไป!”

หลี่เถียจุ่ยเบิกตากว้าง “เป็นไปไม่ได้”