หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1882

เมื่อกี้ที่ผู้หญิงคนนั้นมองอู๋เซวี๋ยน ก็คงเป็นเพราะเรื่องที่อู๋เซวี๋ยนทำให้คนของเธอที่ได้รับบาดเจ็บ

บางทีเธออาจจะอยากเอาคืนอู๋เซวี๋ยน แต่พอได้รู้ฝีมือของอู๋เซวี๋ยนก็เลยต้องยอมแพ้ไป

เพราะยังไงเรื่อฝีมือของเธอกับอู๋เซวี๋ยนนั้นมันยังห่างชั้นกันนัก

หลินมั่วส่ายหน้าไปมาแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ยังไงนายก้ต้องระวังตัวด้วยนะ เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นดูไม่ชอบใจนายซักเท่าไหร่ ยังไงก็ระวังเผื่อวันไหนก็จ้องจะเล่นทีเผลอ”

อู๋เซวี๋ยนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “เธอเอาชนะฉันไม่ได้หรอก”

หลินมั่ว “...”

นิสัยของอู๋เซวี๋ยนนี่มันยากที่จะคุยด้วยจริงๆ

แต่ยังไงวันนี้ได้เห็นฝีมือของอู๋เซวี๋ยนแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของวันของหลินมั่วเลยแหละ

ก่อนหน้านี้เขายังเคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องความสามารถของอู๋เซวี๋ยน ไม่รู้ว่าเขาจะสู้กับพวกที่เก่งๆ อย่างเซี่ยเชียนซานได้มั้ย

แต่วันนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่า จริงๆ แล้วอู๋เซวี๋ยนนั้นแข็งแกร่งกว่าเซี่ยเชียนซานมากนัก

เมื่อมีคนคอยปกป้องเขาอยู่ ตอนนี้เขาก็คลายกังวลพวกตระกูลเซี่ยไปได้เปราะหนึ่ง

เขาหยิบมือถือขึ้นมา แล้วต่อสายไปหาไท่จื่อเพื่อให้เขาส่งคืนสวี่ปั้นซย่าและคนอื่นๆ กลับมา

ถ้าไม่มีตระกูลเซี่ยมาวุ่นวาย ช่วงนี้หลินมั่วก็นับว่าปลอดภัย เพราะอย่างนั้นเขาต้องให้คนสนิทของเขากลับมาอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว

……

ในตอนเดียวกันนั้นเอง จากที่ที่อยู่ห่างไกลออกไปหลายร้อยเมตรจากตรงนี้ มีคนสามคนยืนอยู่ในความมืด ในมือถือกล้องส่องทางไกล คอยสังเกตสถานการณ์อยู่อย่างเงียบๆ

สามคนนั้นก็คือ จ้าวเทียนหยวน เฉียนหย่งอัน และท่านอาจารย์กู่

ทั้งสามคนดูไม่มีเค้าโครงจากเมื่อก่อนเลย

ตอนนี้พวกเขาสวมเพียงเสื้อขาดๆ ที่มีกลิ่นเหม็นและเต็มไปด้วยเชื้อรา ดูเหมือนคนยากไร้ตามข้างถนน

เพราะว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาพวกเขาต้องหนีซ่อนตัวอยู่ในป่ามาตลอด และไม่ได้ออกไปที่ไหนเลย

คนของตระกูลเซี่ยนั้นก็ตามหาพวกเขาอยู่ รวมทั้งทางฝั่งหลินมั่วเองด้วย ตอนนี้พวกเขาสามคนก็เลยเหมือนหนูท่อที่วิ่งอยู่ตามท้องถนน