หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1883

หลังจากที่เห็นหลินมั่วและคนอื่นๆ เดินจากไปไกลแล้ว ทั้งสามคนถึงกล้าที่จะขยับแขน

ใบหน้าเฉียนหย่งอันดูมีแต่ความสิ้นหวัง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้ได้”

“คนของหลินมั่ว นั่นโผล่มาจากไหนกัน ทำไมถึงได้ฝีมือฉกาจฉกรรจ์ขนาดนั้น”

“ตระกูลเซี่ยส่งคนฝีมือดีมาสองคน ยังสู้ไม่ได้ แล้ว... แล้วใครมันจัดการหลินมั่วลงได้”

“แล้วคือตอนนี้เซี่ยเชียนซายังเขียนเขียนหนังสือสัญญาให้หลินมั่วอีก จากนนี้ไปตระกูลเซี่ยคงไม่กล้ามาเอาคืนอะไรกับหลินมั่วแล้วล่ะ”

“จากนี้ตระกูลเซี่ยและหลินมั่วก็คงว่างพอที่จะมาจัดการกับพวกเราแล้วใช่มั้ย”

“แล้วคราวนี้เราจะหนีไปที่ไหนกันดี”

ใบหน้าของจ้าวเทียนหยวน เขากัดฟันแน่นโดยไม่พูดอะไรออกมาซักคำ

มีแค่ท่านอาจารย์กู่ที่นั่งยองๆ ลงกับพื้น จมูกเขาสูดดมไปรอบๆ ราวกับว่าเขากำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง

เฉียนหย่งอันบ่นพึมพำอยู่ครู่นึง พอเห็นว่าท่านอาจารย์กู่ไม่สนใจตอบ เขาก็พูดขึ้นมาว่า “นี่ท่านอาจารย์กู่ นายกำลังทำอะไรน่ะ”

“ไหนนายลองบอกมาซิ ว่าเราจะเอายังไงกันดี”

“ไม่อย่างนั้น เราไปซ่อนตัวที่เหมียวเจียง ไปซ่อนตัวที่ในภูเขาแสนยอดดีมั้ย”

ท่านอาจารย์กู่มองมาที่เขา “นายฝันอยู่เหรอ”

“ท่านอาจารย์แม่กลับไปที่เหมียวเจียงแล้ว ที่นั่นตอนนี้น่ากลัวกว่าข้างนอกอีก”

เฉียนหย่งอันเบะปาก “ท่านอาจารย์แม่ก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะไปทำอะไรได้”

“พวกเราอยู่ข้างนอกต่อไปนี่แหละ แต่ก็ต้องเผชิญหน้ากับตระกูลใหญ่อย่างพวกตระกูลเซี่ย”

“สรุปแล้วอันไหนปลอดภัน อันไหนอันตราย นายไม่รู้เหรอ”

ท่านอาจารย์กู่พูดอย่างเหยียดหยาม “นายเข้าใจอะไรบ้างเนี่ย”

“ตระกูลเซี่ยกับท่านอาจารย์แม่ เอามาเทียบกันได้ที่ไหน”

“ฉันจะบอกให้นะว่าฉันยอมเผชิญหน้ากับเซวียอู่เยี่ยดีกว่าจะไปเจอท่านอาจารย์แม่”

เฉียนหย่งอันนิ่งไปครู่นึง เขาไม่คิดว่า ท่านอาจารย์กู่จะกลัวท่านอาจารย์แม่ขนาดนี้

จ้าวเทียนหยวนเองก็ยังแปลกใจเช่นกัน เขาพูดขึ้นมาว่า “ท่านอาจารย์กู่ นายจะไม่ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ใช่มั้ย”

“ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นมันจะขนาดไหนกันเชียว”

“ฉันคิดว่าเราสามคนแอบเข้าไปที่เหมียวเจียง รอสบโอกาสจัดการเธอซะ แล้วยึดเหมียวเจียงกลับมาเป็นของเรา อย่างน้อยเราก็จะยังมีที่เอาไว้ตั้งหลักหลังจากนี้”

เฉียนหย่งอันพยักหน้าเห็นด้วยโดยทันที