หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1907

เซี่ยซิงกั๋วส่ายๆ หน้า “ปล่อยเขาเหรอ? เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้นะ!”

หลี่เถียจุ่ยพูดอย่างโกรธเคือง “นายอยากกลับคำมั้ย?”

เซี่ยซิงกั๋ว “ฉันก็ไม่ได้รับปากอะไรนาย จะเรียกว่ากลับคำได้ยังไง?”

หลี่เถียจุ่ยรำคาญ “งั้นก็คืนอรหันต์เหล็กมาให้ฉัน!

เซี่ยซิงกั๋วยัดอรหันต์เหล็กใส่กระเป๋าทันที และพูดเสียงเบา “รอให้ฉันพูดจบก่อนสิ!”

“คนตระกูลเซี่ยของฉันตายไปสองคนแล้ว น้องชายแท้ๆ ของฉันก็ตาย นายให้ฉันปล่อยหลินมั่วไป คนตระกูลเซี่ยจะมองฉันยังไง? คนข้างนอกจะมองฉันยังไง? ตระกูลใหญ่ทั้งสิบจะมองฉันยังไง?”

“นายให้ฉันปล่อยเขาไปง่ายๆ มันก็ต้องเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!”

“แต่ฉันจะให้เวลาเขาอีกสักหน่อย”

“ขอแค่เขาพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนฆ่าน้องชายของฉัน หยุดทุกคนไม่ให้พูดถึงได้ ฉันก็ปล่อยเขาไปได้!”

“ถ้าเขาพิสูจน์ไม่ได้ก็ขอโทษด้วย เพราะเขาต้องตาย!”

หลี่เถียจุ่ยขมวดคิ้วแน่น คิดอยู่นานถึงได้พยักหน้าและพูด “ได้ เอาตามที่นายว่าเลย!”

เซี่ยซิงกั๋วเหลือบมองหลี่เถียจุ่ยอย่างอดไม่ได้และเอ่ยถามอีกครั้ง “พวกนายสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่?”

“คงไม่ใช่ลูกนอกสมรสของนายหรอกใช่มั้ย?”

หลี่เถียจุ่ยดุด่าออกมาอย่างโมโห “บ้านแม่นายสิ!”

“เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องที่ต้องให้นายมาถาม!”

“อรหันต์เหล็กนายก็ได้ไปแล้ว ตอนนี้เลยพูดจาหมาๆ ได้สินะ”

เซี่ยซิงกั๋วไม่โกรธแต่กลับขำ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะรับไว้เลยนะ!”

“เจ้าคนแซ่หลี่ ไปบอกหลินมั่วว่าฉันจะให้เขาแค่สัปดาห์เดียว”

“ในหนึ่งสัปดาห์ ถ้ายังสืบหาความจริงไม่ได้ ก็ขอโทษด้วยจริงๆ นะ!”

หลี่เถียจุ่ยพูดอย่างโกรธเคือง “ใ้หเวลาน้อยเกินไปแล้วนะ!”

“นายได้อรหันต์เหล็กไปแล้ว ก็เลยให้เวลาน้อยแบบนี้เหรอ? พูดออกมาได้ไง?”

เซี่ยซิงกั๋วยิ้มอ่อน “อรหันต์เหล็กอยู่ในมือของฉันแล้ว ฉันอยากให้เวลาเท่าไหร่ก็ให้เท่านั้น เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”

“หนึ่งสัปดาห์ เขาไม่มีความสามารถก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!”

พูดจบ เซี่ยซิงกั๋วก็หันตัวเดินจากไป