หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1908

เมื่อได้ยินคำของอู๋เซวี๋ยน หลิวมั่วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา

อู๋เซวี๋ยนรู้จักคนเหล่านี้ดี แม้แต่เขาเองก็ยังพูดเช่นนี้ เรื่องนั้นจะต้องไม่ง่ายดายอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่า สุดท้ายแล้วหลี่เถียจุ่ยจ่ายราคาค่างวดใดไป ตระกูลเซี่ยถึงได้ตกลงที่จะมอบเวลาในอาทิตย์นี้ให้กับเขา?

เมื่อมองไปยังท่าทีเป็นกังวลของหลินมั่ว อู๋เซวี๋ยนพูดออกมาเสียงเบา “หลินจื่อ ฉันคิดว่าตอนนี้คุณควรที่เป็นกังวลครุ่นคิดถึงเรื่องอื่นมากกว่า”

“ไม่ว่าจะยังไง ชายชราคนนั้นก็ช่วงชิงเวลาอาทิตย์นี้มาให้คุณแล้ว คุณก็ควรใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ เริ่มจากตามหาพวกของท่านอาจารย์กู่ให้พบก่อน แล้วค่อยมาแก้ไขวิกฤตทางด้านนี้”

“เรื่องอื่น กลับมาแล้วค่อยว่ากัน!”

หลินมั่วใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าออกมาช้าๆ “ตอนนี้ก็คงทำได้เพียงแบบนี้แล้ว!”

ทั้งสองคนพักอยู่สักครู่ จากนั้นก็ออกเดินทางต่อ วิ่งผ่านป่าเขาไป

เพื่อตามหาท่านอาจารย์กู่ หลินมั่วตั้งใจหลอมยาชนิดหนึ่งออกมาเป็นพิเศษ

สถานที่ท่านอาจารย์กู่ผ่านไป ก็จะมีกลิ่นอายของหนอนกู่พิษทิ้งไว้

ส่วนยาขนิดนี้ที่หลินมั่วหลอมออกมานั้น เมื่อพบกับกลิ่นอายของหนอนกู่พิษแล้ว ก็จะเกิดปฏิกิริยาสนองกลับ จนสามารถตามหาร่องรอยของหนอนกู่พิษได้พบ

ทว่า ยาชนิดนี้เองก็มีข้อจำกัดบางอย่างอยู่เช่นกัน นั่นก็คือเมื่อไม่มีกลิ่นอายของหนอนกู่พิษแล้ว ก็จะไม่อาจจะตามหาเบาะแสได้

พูดกันง่ายๆ ก็คือ ขอเพียงแค่ท่านอาจารย์กู่พวกเขาออกมาจากป่า แล้วขับรถออกไป เช่นนั้นก็คงไม่อาจติดตามร่องรอยได้อีกต่อไปแล้ว

หลินมั่วตั้งแต่สถานที่พบศพของเซี่ยซิงแล้ว ก็ใช้ยานี้เพื่อติดตามหนอนกู่พิษ

เดิมทีเขาต้องการติดตามเส้นทาง ดูว่าพวกของท่านอาจารย์กู่ทั้งสามคนนั้นออกจากตำแหน่งไหนของภูเขา

จากนั้น เขาก็สามารถใช้พลังของเขาเองในเมืองก่วงหยาง เพื่อคอยเฝ้าสังเกตุสถานที่ต่างๆ และยังส่งกำลังคนจำนวนมากเพื่อติดตามคนเหล่านี้

แต่ว่า หลังจากที่เขาติดตามร่องรอยในป่าอยู่ระยะหนึ่งถึงได้พบว่า พวกของท่านอาจารย์กู่ทั้งสามคนนั้น ไม่ได้ออกจากพื้นที่ของภูเขาเลย เพียงแต่วิ่งไปรอบๆ ป่าเขา

สถานการณ์เช่นนี้ทำให้หลินมั่วค่อนข้างประหลาดใจ เดิมทีเขาคิดว่าทั้งสามคนจะออกจากป่าไปโดยเร็วที่สุด จากนั้นก็ขับออกจากเมืองก่วงหยางไม่คิดเลยว่า ทั้งสามคนนี้ จะเดินทางอยู่ในป่า ดูเหมือนว่าจะเป็นกังวลว่าหลังจากออกมาแล้ว ก็จะถูกคนของหลินมั่วพบเข้า

ออกจากเขาที่นี้ แน่นอนว่าย่อมปลอดภัยกว่ามาก

หลินมั่ว “ลองตามไปดูก่อน ดูว่าตกลงแล้วพวกเขาจะออกจากป่าจากที่ตรงไหนกัน แล้วค่อยส่งคนออกไปตรวจสอบ”

ทั้งสองคนยังคงไล่ตามกลิ่นของหนอนกู่พิษ ไล่ตามอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง จู่ๆ ก็ได้ยินกลิ่นเผาไหม้ขึ้นมา

หลินมั่วประหลาดใจ “กลิ่นอะไร?”

อู๋เซวี๋ยนย่นจมูก “ดูเหมือนว่าจะเป็นกลิ่นของขนที่เผาไหม้”

“พวกเขาก่อไฟใกล้ๆ นี้อย่างนั้นเหรอ?”

หลินมั่วพยักหน้า “วิ่งวนไปมาทั้งวัน จะต้องหิวแล้วแน่ จะหาที่กินอาหารก็เป็นเรื่องปกติ”

“ไป ไปดูก่อน!”

“กลิ่นยังไม่หายไป คิดว่าพวกเขาคงจะยังไม่ไปถึงไหน”