หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1906

เซี่ยเชียนซานมองด้วยความดีอกดีใจและรีบร้อนพยักหน้า “ใช่!”

หลี่เถียจุ่ยสีหน้าเปลี่ยนไปมาก นี่เป็นเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด!

ตระกูลเซี่ยเป็นหนึ่งในสมาชิกผู้สมัครของตระกูลสิบอันดับแรกของหวาซย่า แถมยังถือได้ว่าเป็นสมาชิกสำรองของตระกูลสิบอันดับแรกในหวาซย่าอีกด้วย

ตระกูลเหล่านี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดอย่างยิ่งกับสิบตระกูลหลักในหวาซย่า

สถานการณ์ในตอนนี้เซี่ยซิงกั๋วได้ส่งจดหมายเป็นการส่วนตัวโดยบอกว่าตราบใดที่ผลประโยชน์ของตระกูลใหญ่อื่นๆ ไม่เกี่ยวข้อง พวกเขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือ

อย่างไรเสียหลินมั่วก็ไม่ได้มีภูมิหลังคุ้มกะลาหัว จัดการกับหลินมั่วไม่จำเป็นต้องกลัวผลร้ายที่จะตามมา!

แถมจดหมายที่เซี่ยซิงกั๋วส่งไปเองก็ท่ากับคำขอส่วนตัวของเซี่ยซิงกั๋ว

ไม่ว่าตระกูลไหนก็อยากฆ่าหลินมั่ว เซี่ยซิงกั๋วต้องมีหนี้แค้นกับคนอื่นมากมายก่ายกองแน่

เรื่องดีแบบนี้ มีใครไม่ยินดีที่จะทำบ้าง?

ดังนั้น ถ้าเซี่ยซิงกั๋วประกาศสิ่งนี้ออกไป จะมีคนมากมายแค่ไหนที่อยากออกมาตามฆ่าหลินมั่ว!

หลี่เถียจุ่ยพูดออกมาทันที “เดี๋ยวก่อน!”

เซี่ยซิงกั๋วพูดอย่างเย็นชา “น้องหลี่ เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้ละกัน”

“แต่นี่ไม่ได้หมายความว่านายจะเข้ามาก้าวก่าวเรื่องในตระกูลเซี่ยของฉันได้!”

หลี่เถียจุ่ยพูดเสียงทุ้มต่ำ “ฉันไม่ได้คิดจะก้าวก่าวตระกูลเซี่ยของนาย”

“ฉันแค่รู้สึกว่าควรสืบเรื่องราวให้ชัดเจนก่อน นายทำแบบนี้มันเหมาะสมแล้วเหรอ!”

เซี่ยซิงกั๋ว “ฉันจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องให้นายมาสอน!”

“เชียนซาน ไปจัดการซะสิ!”

เห็นว่าเซี่ยเชียนซานจะจากไป หลี่เถียจุ่ยกัดฟันกรอดและพูดออกมาทันที “ฉันรับประกันแทนหลินมั่วได้!”

“ฉันขอรับประกันว่าเขาไม่มีทางฆ่าคนได้!”

“ให้เวลาเขาสักหน่อยเถอะ เขาจะต้องช่วยนายสืบหาความจริงได้แน่ ได้มั้ย?”

เซี่ยซิงกั๋วมองหลี่เถียจุ่ยอย่างลุ่มลึก “นายจะรับประกัน?”

“นายจะใช้อะไรมารับประกัน?”

เซี่ยซิงกั๋วหยิบอรหันต์เหล็กมาไว้บนฝ่ามือ ลูบไล้อยู่นานราวกับว่าเขาได้รับสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด

หลี่เถียจุ่ยเหลือบมองเขาและพูดอย่างเย็นชา “ไอ้แก่ เมื่อกี้เสแสร้งอยู่ตั้งนาน ก็แค่เพื่ออรหันต์เหล็กอันนี้น่ะเหรอ?”

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็หยิบอรหันต์เหล็กออกมาแล้ว นายปล่อยหลินมั่วไปได้แล้วสินะ!”

เซี่ยซิงกั๋วจับอรหันต์เหล็กในมือแน่น เหลือบมองหลี่เถียจุ่ยและพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “เจ้าคนแซ่หลี่ ไม่คิดเลยจริงๆ ว่านายจะดีกับหลินมั่วมากขนาดนี้?”

“ตอนแรกนายทำเพื่ออรหันต์เหล็ก ตั้งแต่แรกเริ่ม ถูกคนไล่อย่างกับหมา มีหลายครั้งที่เกือบเอาชีวิตไปทิ้ง แต่ก็ไม่ยอมมอบอรหันต์เหล็กอันนี้ให้ใคร”

“ตอนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะมอบของสุดที่รักให้กับหลินมั่วเพียงคนเดียว?”

“นายกับคนแซ่หลินนั่นมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่?”

หลี่เถียจุ่ยพูดอย่างเยือกเย็น “นายไม่ต้องสนใจมากขนาดนี้หรอก!”

“อรหันต์เหล็กอยู่ในมือของนายแล้ว ยังจะพูดเพ้อเจ้ออะไรอีก?”

“ฉันถามนายเลยนะ จะปล่อยเขาไปได้รึเปล่า?”