หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1910

แต่ในขณะที่หลินมั่วกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะเปลี่ยนเป็นเส้นทางอื่นดีไหม จู่ๆ ก็ได้กลิ่นคาวเลือดขึ้นมา

เมื่อตามกลิ่นไปแล้ว สุดท้ายแล้วก็พบกับกองเลือดบนพื้นหญ้าแห่งหนึ่ง

ท่ามกลางกองเลือดนั้น ยังมีตัวหนอนกู่สองสามตัว ที่ยังเคลื่อนไหวอยู่บนพื้นดิน

หลินมั่วขมวดคิ้วขึ้นทันที

หนอนกู่ชนิดนี้ เขารู้จักมัน เป็นหนอนกู่ชนิดหนึ่งจากเหมียวเจียง สามารถกัดกินอวัยวะภายในของคนได้ น่ากลัวเป็นอย่างมาก

ทว่า หนอนกู่ชนิดนี้ สามารถมีชีวิตอยู่ภายในร่างกายของคนได้เท่านั้น

ตอนนี้ ที่นี้มีกองเลือดเช่นนี้อยู่ ในกองเลือดยังมีหนอนกู่เช่นนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หรือว่า ท่านอาจารย์กู่พวกเขาจะพบกับใครเข้า แล้วท่านอาจารย์กู่ใช้หนอนกู่กับคนผู้นี้?

ด้วยความสงสัย หลินมั่วยังคงไล่ตามไปทางเส้นนี้อีกครู่หนึ่ง

ภายหลัง เขาพบว่ารอยเลือดก็ยิ่งเพิ่มมากยิ่งขึ้น

ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนกับว่ามีคนได้รับบาดเจ็บแล้ววิ่งหลบหนีมา

หลังจากที่เดินทางมาต่ออีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรอยเลือดก็หยุดลง แต่กลิ่นอายของหนอนกู่ยังคงแผ่กระจายไปด้านหน้า

ทว่า หลินมั่วกลับได้กลิ่นคาวเลือดที่นี้แรงยิ่งกว่า

เขาตามกลิ่นเลือดไป ไปยังก้อนหินที่อยู่ใกล้ๆ

กลิ่นตลบขึ้นมาจากใต้ก้อนหิน

หลินมั่วยื่นหัวออกมาแล้วมองลงไป เห็นเพียงใต้ก้อนหินนั้น มีคนคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นดิน

พื้นดินอยู่ห่างจากก้อนหินไปประมาณสิบเมตร ท้องฟ้ามืดมิด หลินมั่วไม่มีทางมองเห็นคนนั้นชัดเจนได้เลย

หลินมั่วรีบออกมาจากด้านข้างแล้ววิ่งลงไป ตรงเข้าใกล้คนผู้นี้

เมื่อมาถึงด้านข้าง หลินมั่วถึงได้มองอย่างชัดเจนว่า คนผู้นี้ ก็คือเฉียนหย่งอัน!

หมอเทวดาเฉียนที่ไม่มีใครเทียบได้มาก่อนในมณฑลซู มาตอนนี้กลับนอนอยู่บนพื้น สองมือกำสมุมไหรเอาไว้แน่น ในปากยังเต็มไปด้วยพืชสมุนไพรนั้นอยู่

ตอนนี้เฉียนหย่งอัน ค่อยหมดสติไป แต่เขายังคงพยายามเคี้ยวสมุนไพรนั้นอยู่ ไม่ยอมที่จะแม้ละทิ้งโอกาสใดที่จะช่วยให้รอดชีวิตไปเลย

หลินมั่วขมวดคิ้วออกมา เขาไม่คิดเลยว่า คนผู้นี้จะคือเฉียนหย่งอัน

“ท่านอาจารย์กู่กับจ้าวเทียนหยวนหล่ะ?”

หลินมั่วถามออกมาอย่างประหลาดใจ

เฉียนหย่งอันนอนอยู่บนพื้น ไม่ได้ตอบคำถามของหลินมั่ว มีเพียงแค่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“หนอนกู่บนตัวนาย จะต้องเป็นท่านอาจารย์กู่ที่เป็นคนทำ”

“หรือจะเป็นท่านอาจารย์กู่ร่วมมือกันกับจ้าวเทียนหยวน มาทำร้ายนาย?”

หลินมั่วถามออกมาอีกครั้ง

เฉียนหย่งอันกัดฟันแน่น ยังคงไม่พูดออกมา

หลินมั่วขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเคร่งขรึม “เฉียนหย่งอัน เวลาของนายเหลือไม่มากแล้ว”

“นายยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา หรือคิดจะช่วยท่านอาจารย์กู่แชะจ้าวเทียนหยวนปกปิดอย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่ผิด พวกเราสองคนเป็นศัตรูกัน”

“แต่ว่า นายจะต้องจำเอาไว้ วางคนที่วางยาพิษกับนาย เป็นท่านอาจารย์กู่ ไม่ใช่ฉัน!”