หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1915

หลินมั่ว “ถ้ำที่พวกนายรู้ แล้วเขาจะไปหลบซ่อนตัวได้อย่างไร?”

เฉียนหย่งอันโบกมือ “เขา…ถ้ำนี้ของเขา มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่รู้…”

“นอกจากนี้แล้ว ยังเป็นฉัน…ฉันที่บังเอิญพบเข้า…เขาไม่มีทางที่จะรู้ว่าฉันพบถ้ำนี้เข้าแล้ว…”

“อีกอย่าง ก่อนหน้า…ก่อนหน้าที่เขาจะวางยาหนอนไหมพวกเรา ก็ถูกฉันและจ้าวเทียนหยวนทำให้ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีทางหนีไปได้ไกล เขาจะต้องหาที่รักษาอาการบาดเจ็บ…”

ในใจของหลินมั่วสั่นไหวเล็กน้อย

หากว่าท่านอาจารย์กู่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ ถ้าเช่นนั้นก็ต้องหาสถานที่ใกล้ๆ นี้ เพื่อหลบซ่อนตัว

ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าเฉียนหย่งอันจะกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เขาจับแขนของหลินมั่วเอาไว้ “หลินมั่ว ฉัน…ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อตระกูลหลินของพวกนาย สุดท้ายแล้วที่ฉันพูดสิ่งเหล่านี้กับนาย ก็ถือว่าเพื่อชดใช้ความผิดพลาดของตัวเอง…ชดใช้โทษแล้ว…”

“ฉันไม่ขอร้องให้นายอภัยให้ฉัน ฉัน…ฉันเพียงแต่อยากจะบอกนาย…”

“นาย…นายพบกับท่านอาจารย์กู่ จะต้อง…จะต้องระวังให้ดี…”

“นายเป็นทายาทเพียงคนเดียวของหลินเซี่ยว นาย…นาย…นายจะตายไม่ได้…”

เมื่อพูดสิ่งเหล่านี้เสร็จ สองมือของเฉียนหย่งอันก็ค่อยๆ ตกลงมา

นี่เป็นหมอเทวดาเฉียนที่เคยทรงพลังในมณฑลซู ท้ายที่สุดแล้วยังต้องชดใช้ราคาค่างวดให้กับทุกสิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วยความเจ็บปวด ตายไปฝนน้ำมือของคนของตัวเอง

หลินมั่วมองไปยังศพของเฉียนหย่งอัน ใบหน้าไม่มีแม้แต่ความปราณีใด

ต่อให้คนผู้นี้จะกลับใจในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตสารภาพทุเรื่องที่เคยทำออกมา แต่หลินมั่วเองก็ไม่มีทางอภัยให้เขา

ตระกูลหลินในดินแดนทางเหนือ หนึ่งพันกว่าชีวิต ตายไปจนหมดในเพียงคืนเดียว

ความแค้นฝังเลือดนี้ หลินมั่วเองก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะให้อภัยกับใครสักคน!

เขานำหนอนกู่พิษในร่างกายของเฉียนหย่งอัน และยังมีหนอนกู่พิษที่หลงเหลืออยู่ใกล้ๆ นี้ทำลายทิ้งไปจนหมด

จากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาเหลาหู่ บอกถึงสถานที่ ให้เขาส่งคนมาที่นี้เพื่อนำศพของเฉียนหย่งอันกลับไป

เรื่องในครั้งนี้ เขาไม่เพียงแต่จะต้องจัดการพวกของท่านอาจารย์กู่ทั้งสามคน แต่ยังจะมอบคำอธิบายให้กับตระกูลเซี่ยได้

ศพของเฉียนหย่งอัน จำเป็นต้องนำกลับไป!

นอกจากนี้ พื้นที่นี้ เพราะว่าตำแหน่งอยู่ห่างไกลมากจนเกินไป เพราะฉะนั้นเมื่อถึงเวลามืดค่ำก็จะมีรถสัญจรไปมาน้อยมาก

ถนนเส้นนี้ ถือว่าเป็นเส้นทางสายเก่า ตามถนนก็น้อยนักที่จะมีกล้องวงจรปิด

บวกกับถนนหลวงเส้นนี้มีทางสายเล็กๆ ค่อนข้างมาก รถก็อาจจะเป็นไปได้ว่าจะไปตามทางเล็กๆ นี้ได้ทุกเมื่อ หรือเบี้ยวไปบนเส้นทางอื่น หากเป็นเช่นนี้ก็ยากที่จะติดตามร่องรอยได้แล้ว

เพราะฉะนั้น คิดที่จะติดตามร่องรอยของท่านอาจารย์กู่จากที่นี้ ก็ยากเป็นอย่างมาก ภาระงานก็ยิ่งมากขึ้นตามไปด้วย

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงขรึม “ให้พวกเหลาหู่คอยตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่นี้ก่อน ตามหาเบาะแสของท่านอาจารย์กู่

“พี่ใหญ่อู๋ พวกเราสองคนไปยังมณฑลซูกัน!”

อู๋เซวี๋ยนประหลาดใจ “ไปมณฑลซูทำอะไร?”

“ท่านอาจารย์กู่หนีไปมณฑลซูแล้ว?”

หลินมั่วพยักหน้า “อาจจะเป็นไปได้”

“ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่มีเบาะแสใด พวกเราไปดูกันที่มณฑลซู ไม่แน่ว่าอาจจะได้อะไรบางอย่าง!”