หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1914

เฉียนหย่งอันพยักหน้าออกมา “แน่นอน”

“ในปีนั้นหลินเซี่ยวเป็นถึงราชันย์แดนเหนือ ความแข็งแกร่งเรียกว่าไม่มีใครเทียบได้”

“ว่ากันว่า หลินเซี่ยวในปีนั้นมีคุณสมบัติที่จะท้าทายจักรพรรดิอู่เซี่ยเหวินเจียแล้ว!”

“ส่วนในตระกูลหลินนั้น มีคนที่มีพรสวรรค์ยอดฝีมือออกมามากมาย”

“ตระกูลหลินในตอนนั้น ก็มีคุณสมบัติที่จะเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในหวาซย่า!”

“เมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนั้น หากคิดจะทำลายตระกูลหลินให้สิ้นซากในคืนเดียวแล้ว จะไม่ใช้กลอุบายใดจะเป็นไปได้อย่างนั้นเหรอ?”

“ในปีนั้น เป็นท่านอาจารย์กู่ที่วางหนอนกู่ให้กับคนตระกูลหลิน ถึงได้ทำให้คนของตระกูลหลินส่วนใหญ่สูญเสียการต้านทานไป ถูกผู้อื่นทำลายไปในเพียงคืนเดียว!”

ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ของหลินมั่วก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นมา

ถึงแม้เค้าจะคาดเดาได้ว่าท่านอาจารย์กู่จะมีส่วนร่วมในนั้น แต่เขาไม่คิดเลยว่า จะกลายเป็นเช่นนี้

เมื่อคิดถึงคนตระกูลหลินนับพันคน ถูกสังหารภายในข้ามคืนเดียว เจตนาสังหารในใจของหลินมั่วก็ไม่อาจปิดบังได้อีก

เขากำหมัดแน่น กัดฟันแน่น แล้วพ่นออกมาเพียงสองคำ “ท่านอาจารย์กู่!”

เฉียนหย่งอันเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆ ก็พูดออกมา “ใช่แล้ว มนุษย์ไม้ น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับราชันย์แห่งทะเลตะวันออก หนานจิงกงเลวี่ย”

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไป “นายรู้ได้ยังไง?”

ก่อนหน้านั้นที่หลินเจาพูดถึงเรื่องของตระกูลหลิน ก็เคยพูดถึงนั้นหนานกงจิงเลวี่ย คนที่หลินเจาสงสัยก็คือหนานกงจิงเลวี่ย

เฉียนหย่งอัน “มีครั้งหนึ่งหลินเซี่ยวส่งคนไปทำบางอย่างที่ไห่ตง”

“ที่นั่นตอนที่ฉันและมนุษย์ไม้ติดต่อกันนั้น บังเอิญพบกับคนของหนานกงจิงเลวี่ย”

“มนุษย์ไม้โทรศัพท์ไปเพียงสายเดียว คนของหนานกงจิงเลวี่ยก็พากันสลายตัวไปหมด”

“เพราะฉะนั้น ฉันก็เลยสงสัยว่า มนุษย์ไม้และหนานกงจิงเลวี่ยคงจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกัน!”

หลินมั่วกำหมัดแน่นอีกครั้ง ค่อยๆ พยักหน้า “ราชันย์แห่งทะเลตะวันออก หนานกงจิงเลวี่ย”

“ฮึ ช้าเร็วฉันก็จะต้องไปพบนาย!”

เฉียนหย่งอันมองไปยังหลินมั่ว ภายในดวงตา ค่อยๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “หลินมั่ว อันที่จริงแล้ว พ่อของนายมีบุญคุณกับฉันเทียมภูเขา”

“ภายหลัง ฉันถึงได้พบว่าพ่อของนายช่วยเหลือฉันด้วยใจจริง ฉัน…ฉันเองก็เคยคิดนะว่า จะไม่ทำอะไรให้กับมนุษย์ไม้อีกต่อไปแล้ว”

“แต่ว่า มนุษย์ ไม้ข่มขู่ฉัน ขอเพียงแค่ฉันไม่ยอมทำงานให้เขา เขาก็จะเปิดเผยสถานะของฉัน ทำให้ฉันตายไปโดยที่ไม่มีที่ฝังศพ”

“ฉัน…ในตอนนั้นฉันหวาดกลัวจนเกินไป เพราะฉะนั้น ถึงได้ทำงานให้เขาต่อไปโดยไม่มีทางเลือก”

“หลายปีมานี้ ในใจของฉันก็รู้สึกผิดมากจริงๆ”

“ฉันไม่เคยคิดจะให้นายอภัยให้ฉัน ฉันเองก็ไม่ต้องการให้นายยกโทษให้”

“ฉันเพียงแต่อยากจะบอกนายว่า สามารถมองเห็นผู้สืบทอดของตระกูลหลินหลงเหลืออยู่ ฉันเองก็ดีใจแล้ว!”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ในปากของเฉียนหย่งอันก็เริ่มที่จะมีเลือดพุ่งออกมา

เขากลับไม่สนใจเลือดเหล่านี้ ยังคงพูดต่อไปด้วยเสียงสั่นเทา “ท่านอาจารย์กู่อยู่ในมณฑลซู ยังมี…ยังมีถ้ำหนึ่งอยู่…”

“ตำแหน่งอยู่ที่…เมืองอวิ๋นอัน ในเมืองจิ่วสวี มีบ้านที่แยกตัวออกมาโดดๆ…”

“เป็นไปได้ว่าเขาจะไป…ไปหลบซ่อนอยู่ที่นั่น…”