หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1918

หลินมั่วยังมีความลังเลอยู่บ้างและพูดด้วยเสียงทุ้ม "เรื่องนี้ผมว่ามันบังเอิญเกินไป"

"บังเอิญพวกเรามาถึงที่นี่ บังเอิญท่านอาจารย์กู่ก็มา และพอดีกับที่พวกเราถูกพบ นี่มันไม่มีปัญหาได้เหรอ"

"ท่านอาจารย์กู่ก็เป็นจิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่ง จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด!"

เหลาสู่เกาศีรษะ "มันไม่จำเป็นหรอก!"

"พี่หลิน พี่บอกเองไม่ใช่เหรอว่า ไม่ค่อยมีคนรู้จักที่ซ่อนนี้ของเขา"

"เฉียนหย่งอันก็พบมันโดยบังเอิญ ท่านอาจารย์กู่เองก็ไม่รู้ว่าเฉียนหย่งอันเจอที่ซ่อนของเขาแล้ว"

"ไม่แน่ว่า เขาอาจจะยังคิดว่าไม่มีใครรู้จักที่ซ่อนแห่งนี้ของเขาหรือเปล่า เพราะงั้นถึงได้กล้ากลับมาแบบนี้!"

หลินมั่วส่ายหน้า เขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ในตอนนั้นเองก็มีข่าวมาจากทางฝั่งของเหลาหู่

หลังจากผ่านไปวันแล้ววันเล่า พวกเขาก็ยืนยันกำหนดการเคลื่อนไหวของท่านอาจารย์กู่ได้แล้ว เขากำลังมุ่งหน้าไปเมืองอวิ๋นอัน!

เมื่อได้ฟังข่าวนี้ หลินมั่วก็แปลกใจมาก ท่านอาจารย์กู่จะไปเมืองอวิ๋นอันจริงเหรอ เจ้าของบ้านเดี่ยวคนนั้น ใช่ท่านอาจารย์กู่จริงเหรอ

เป็นไปได้ไหมว่า ท่านอาจารย์กู่คิดว่าที่ซ่อนของตัวเองนั้นปลอดภัยมากจนไม่มีใครสามารถหาเขาเจอได้

ไม่นานหลังได้รับข่าวจากเหลาหู่ ก็ได้รับข่าวที่น่าตกใจจากหลี่เถียจุ่ย จ้าวเทียนหยวนเองก็กำลังไปเมืองอวิ๋นอัน!

ข่าวที่สองนี้ทำให้หลินงุนงงอีกรอบ

ท่านอาจารย์กู่จะมาที่นี่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงที่นี่ก็เป็นสถานที่ซ่อนตัวของเขา การที่เขาจะมาหลบอยู่ที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่จ้าวเทียนหยวนมาทำอะไรที่เมืองอวิ๋นอัน

ตอนนั้นจ้าวเทียนหยวนย้ายหนอนกู่พิษไปไว้ที่ร่างของเฉียนหย่งอัน เพื่อช่วยชีวิต แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ จ้าวเทียนหยวนควรหาสถานที่ซ่อนตัวและรักษาตัวเองให้หายดีก่อนแล้วค่อยทำอย่างอื่นสิ

แต่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้เขากลับไปเมืองอวิ๋นอัน นี่มันหมายความว่ายังไงกัน

หรือจ้าวเทียนหยวนมีที่ซ่อนอยู่เมืองอวิ๋นอันด้วยเหมือนกัน เขาวางแผนที่จะซ่อนตัวอยู่ที่นี่

หลินมั่วพนักหน้า นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาคิดไว้

จับตาดูอีกฝ่ายก่อนไม่ให้เขาหนีไปได้ หลังจากนั้นค่อยสังเกตการณ์ว่าสุดท้ายแล้วเขาคิดจะทำอะไร

ถ้าพลีพลามลงมือ ในกรณีที่อีกฝ่ายไม่ใช่ท่านอาจารย์กู่ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น แบบนั้นจะยุ่งยากเอาได้

หลินมั่วกับอู๋เซวี๋ยนก็มาถึงพื้นที่นั้นแล้ว แต่ละคนต่างก็หาตำแหน่งที่เหมาะสมและซ่อนตัวในความมืด จับตามองไปทางบ้านเดี่ยวที่อยู่ห่างออกไป

ทั้งสองคนมองอยู่ตรงนี้สองสามชั่วโมงก็ไม่พบอะไร

จนกระทั่งตีสาม หลินมั่วที่นั่งขัดสมาธิอย่างนิ่งเงียบ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะเบาๆ ของอู๋เซวี๋ยนดังออกมาจากหูฟัง

นี่คือรหัสลับที่อู๋เซวี๋ยนและหลินมั่วได้กำหนดไว้ว่า ถ้ามีคนมาให้ใช้มือเคาะเบาๆ เพื่อส่งข่าว

หลินมั่วก็เบิกตากว้างและระมัดระวังตัวขึ้นมาทันที มองไปรอบๆ อย่างเงียบๆ

มีคนกำลังใกล้เข้ามา เขากลับไม่ทันสังเกตเห็นถึงร่องรอยและยินเสียงใดๆ แต่พบว่าอีกฝ่ายมีศักยภาพที่ไม่ด้อยอย่างแน่นอน!