หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1919

เมื่อมองไปรอบๆ หลินมั่วกลับไม่เห็นใครเลย

แต่เขายังคงระมัดระวังตัวอย่างมาก เพราะเขารู้ว่า สัญญาณของอู๋เซวี๋ยนไม่มีทางผิดพลาด

เขารออย่างเงียบเชียบประมาณสามนาที ทันใดนั้นด้านข้างก็มีคนเดินเข้ามา

พอสังเกตดูดีๆ เป็นอู๋เซวี๋ยน!

อู๋เซวี๋ยนทำท่ามือให้หลินมั่วเบาเสียง จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องมาอยู่ด้านข้างหลินมั่วอย่างเงียบเชียบ และชี้นิ้วไปทางบ้านเดี่ยวบอกใบ้ให้หลินมั่วหันไปดู

หลินมั่วมองไปทางที่อู๋เซวี๋ยนชี้นิ้วไป และยังไม่พบการเคลื่อนไหวใดๆ

เขามองอู๋เซวี๋ยนอย่างแปลกใจ

อู๋เซวี๋ยนส่ายหน้าและพูดเสียงต่ำ "แปลงดอกไม้ซ้ายมือ"

หลินมั่วมองไปที่ทางบ้านเดี่ยวทันที ในบ้านนี้มีแปลงดอกไม้อยู่สองแปลงที่ล้วนเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

แปลงดอกไม้ขนาดไม่ใหญ่ สูงประมาณสามสิบเซนติเมตรเท่านั้น

ด้านในปลูกดอกไม้ไว้ไม่น้อย และมันยังสามารถใช้ปกปิดร่องรอยได้อีกด้วย

หลินมั่วจ้องดูแปลงดอกไม้ด้านซ้ายสักพัก ในที่สุดก็พบเหตุการณ์บางอย่าง

คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงและส่องแสงสว่างมาก

แสงจันทร์สาดไปบนกำแพง จนเกิดเงาสายหนึ่งพาดยาวออกมา

และในเงาด้านแปลงดอกไม้ทางซ้ายมือ จริงๆ แล้วมีใครคนหนึ่งสวมชุดดำซ่อนตัวอยู่

คนคนนี้รูปร่างไม่ค่อยสูง น่าจะประมาณหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร

สวมชุดสีดำทั้งตัว ใบหน้ามีผ้าสีดำคลุมอยู่ และด้านหลังก็ยังสะพายวัตถุยาวที่ห่อด้วยผ้าสีดำ

เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด ไม่ขยับ ราวกับร่างเป็นหนึ่งเดียวกับความมืด

และสิ่งที่น่าทึ่งที่สุดก็คือ คนคนนี้ยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับว่ากลืนเข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบได้ ทำให้หาเจอได้ยาก

ถ้าอู๋เซวี๋ยนไม่จงใจชี้ให้หลินมั่ว เขาก็คงไม่มีทางที่จะเจอว่ามีคนอยู่แน่นอนเลย

หลินมั่วถามด้วยความประหลาดใจ "คนคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไร"

อู๋เซวี๋ยน "เพิ่งมาเมื่อกี้"

"ตอนที่ฉันส่งสัญญาณให้พี่ เขาก็เพิ่งเข้ามาจาดด้านนอก"

ดวงตาของหลินมั่วเบิกกว้าง เมื่อกี้เขาเพิ่งสังเกตรอบด้านอย่างระมัดระวัง แต่ทำไมเขาไม่เจอเลย

หลินมั่วพูดอย่างแปลกใจ

ตามที่เฉียนหย่งอันบอก ที่ซ่อนของท่านอาจารย์กู่มีแค่เขาคนเดียวที่รู้

เพราะงั้นแม้ว่าท่านอาจารย์กู้จะหนีกลับมาที่นี่จริงๆ ก็มีแค่หลินมั่วที่หาที่นี่เจอ

แต่ตอนนี้จ้าวเทียนหยวนกลับมาถึงเมืองอวิ๋นอันแล้ว ที่นี่ยังมีผู้เชี่ยวชาญลึกลับแบบนี้อีก นี่มันสถานการณ์อะไรกัน

หลินมั่วยิ่งรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่า ครั้งนี้ตัวเองตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่พลีพลามเข้าไปในแปลงดอกไม้

สถานการณ์ในนี้ แน่นอนว่าไม่ง่ายอย่างที่เห็นภายนอก

เขาต้องหลบอยู่ด้านหลัง เพื่อให้แน่ใจว่าคนพวกนี้มีฐานะอะไร หลังจากนั้นค่อยยืนยันว่าที่สุดแล้วควรทำยังไง

อู๋เซวี๋ยนมองอาวุธที่อยู่ด้านหลังของคนคนนั้น และคล้ายว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง

ในที่สุด เขาก็ส่ายหน้าแล้วพูดเสียงต่พ "อย่าเพิ่งไปสนใจมากนัก"

"ดังสุภาษิตที่ว่า นกกระยางสู้กับหอยกาบ แต่ชาวประมงได้ประโยชน์"

"ตอนนี้ศัตรูอยู่ที่แจ้งเราอยู่ที่ลับพอดี งั้นก็ซ่อนตัวในความมืดอีกสักพัก ให้พวกเขาสู้กันก่อนแล้วค่อยคิดเถอะ"