หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1927

เมื่อเห็นคนทั้งสองฝ่ายวิ่งมาหาตัวเอง หลินมั่วก็พูดเสียงดังทันที "ท่านอาจารย์กู่ แกไม่อยากรู้เหรอว่าฉันหาแกเจอได้ยังไง"

ท่านอาจารย์กู่สงสัยเล็กน้อย เขามองหลินมั่วลึกๆ และโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้คนอื่นอย่าขยับ

"ทําไม อยากถ่วงเวลาเหรอ"

"โอเค ฉันจะให้เวลาแกสักหน่อย ให้แกอยู่รอดได้อีกสักสองสามนาที"

ท่านอาจารย์กู่หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ "เอา พูดมาสิ แกเจอฉันได้ยังไงกันแน่"

"รู้ไหมว่าแผนการนี้ ฉันเตรียมการมาสิบกว่าปี"

"ในจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ ฉันมีรังแบบนี้ เพื่อป้องกันอันตรายสักวันหนึ่งและสามารถใช้ซ่อนตัวได้"

"ครั้งนี้ ฉันก็ระวังอันตรายอยู่แบบนี้ เลยจงใจเปิดรังให้เฉียนหย่งอันจ้าวเทียนหยวนก่อนล่วงหน้า"

"ฉันทําแบบนี้ จุดประสงค์ก็คือดึงดูดคนมาหาฉัน แล้วใช้เป็นตัวแทนแกล้งตายเพื่อช่วยฉันออกไป"

"แผนของฉันไร้ช่องโหว่ แล้วแกรู้ได้ยังไง"

หลินมั่ว "แกไม่คิดว่าตัวแทนที่แกล้งตายของแกมีปัญหาเหรอ"

ท่านอาจารย์กู่ขมวดคิ้ว "เป็นไปไม่ได้!"

"ตัวแทนที่ฉันจัดนั้น ฉันเลือกมานานแล้ว ไม่ว่ารูปร่างหน้าตาก็สอดคล้องกับฉัน"

"อีกอย่าง ฉันเลี้ยงดูเขามาตั้งหลายปี แทบไม่แตกต่างจากฉันเลย นั่นคือชีวิตที่สองของฉัน"

"แม้กระทั่ง ฉันเอาชีวิตทั้งหมดครึ่งหนึ่งไปให้เขา ก็เพื่อหลอกลวงโลก และยังใช้สารพิษกัดกร่อนเขา แม้แต่หน้าตาก็มองไม่เห็น แกจะรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่ฉัน"

หลินมั่วมองสภาพแวดล้อมรอบตัวพลางพูดเสียงเยือกเย็น "แกคิดว่าตัวแทนที่แกหามานั้น ฉันจะแยกไม่ออกจริงๆ เหรอ"

"หึ ท่านอาจารย์กู่ แกคิดให้ดีๆ ว่าตัวเองพลาดอะไรไปหรือเปล่า"

ท่านอาจารย์กู่ขมวดคิ้วแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า "ฉันพลาดอะไรไป"

"คนๆ นี้ ฉันเลี้ยงดูมานานหลายปี ก็เพื่อให้ตายแทนฉัน"

"เรื่องแบบนี้ ฉันซ้อมมานับครั้งไม่ถ้วนมาตั้งนาน แค่เตรียมตัวว่าจะมีวันหนึ่งเป็นแบบนี้"

"จึงใช้เขาเพื่อแทนความตายของฉัน ให้ฉันสามารถหลบหนีไปได้และใช้ชีวิตอยู่ต่อไปในอีกสถานะหนึ่ง"

ตอนที่แกออกจากเหมียวเจียง หน้าตาของแกก็คือชายวัยกลางคนคนหนึ่ง"

"สิบเจ็ดปีก่อน แกก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน"

"หลายปีที่ผ่านมา ตัวแทนของแก ได้รับการเลี้ยงดูมาในลักษณะวัยกลางคนของแกมาโดยตลอด"

"แต่ตอนนี้แกเป็นชายชราในวัยไม่ใกล้ฝั่งแล้ว"

"ผิวของแกเหี่ยวย่นแบบนี้ แต่ผิวของตัวแทนนั้นยังคงดูเหมือนคนวัยกลางคน นี่คือช่องโหว่ที่ใหญ่ที่สุด!"

ในจุดนี้ หลินมั่วเคยอยู่ที่บ้านมาก่อน เมื่อเห็นมือที่หักของตัวแทนคนนั้นก็รู้แล้ว

ดังนั้น ตอนนั้นเขาจึงสรุปว่า คนข้างในไม่ใช่ท่านอาจารย์กู่ จึงมีสิ่งเหล่านี้ตามมา

สีหน้าท่านอาจารย์กู่กลายเป็นดูไม่ได้ทันที เขาจ้องมองหลินมั่วอย่างจังแล้วกัดฟันพูดว่า "แซ่หลิน แกฉลาดมากจริงๆ!"

"ไม่คาดคิดว่า แผนการที่ไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อยของฉัน จะถูกแกมองออก"

"ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ฉันจะดูถูกแกจริงๆ!"