หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1928

หลินมั่วยิ้มอย่างเหยียดหยาม "แผนการที่ไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อย?"

"เหอะ ท่านอาจาร์กู่ แกไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมตายด้วยกัน!"

"แกทําเรื่องแบบนั้น มันไม่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว"

ท่านอาจารย์กู่กัดฟันแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักคนชราแห่งนี้"

หลินมั่ว "สุภาษิตที่ว่า คนเจ้าเล่ห์มีที่ซ่อนตัวมากมาย"

"บ้านครอบครัวเดียวของแกนั้นชัดเจนเกินไป นี่มันไม่สอดคล้องกับนิสัยเจ้าเล่ห์ของแก"

"แม้ว่าจะบอกว่าคนเจ้าเล่ห์มีที่ซ่อนตัวมากมาย แต่รังทั้งสามนี้คงอยู่ไม่ไกลกันนัก มิฉะนั้นหลายสิ่งหลายอย่างจะควบคุมได้ยาก"

"ดังนั้น ฉันสงสัยว่าแกต้องมีที่ซ่อนอีกแห่งหนึ่งในบริเวณใกล้เคียงแน่นอน"

"ตอนที่ฉันตรวจสอบข้อมูลเหล่านั้น บังเอิญพบว่ามีครอบครัวหนึ่งกลับมาเมื่อสองเดือนก่อน"

"และเมื่อสองเดือนก่อน เป็นช่วงที่แกเริ่มหลบหนีไปรอบๆ"

"ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่า ตอนนั้น แกคงเริ่มวางแผนเกี่ยวกับตัวแทนแล้ว และครอบครัวนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนแก"

"ฉันเลยมีความคิดที่จะมาดูบ้านพักคนชราแห่งนี้"

"ฉันพาเฉินไป๋อวี่มาด้วย นั่นเป็นเพราะฉันไม่แน่ใจว่าใช่แกหรือเปล่า ไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น!"

ท่านอาจารย์กู่สีหน้าไม่ดีมากขึ้น เขาไม่คิดว่าหลินมั่วจะทํางานอย่างพิถีพิถันขนาดนี้

"แล้วแกรู้ได้อย่างไรว่าฉันคือท่านอาจารย์กู่"

"เมื่อกี้ที่แกยืนอยู่ข้างๆ ฉันนานขนาดนั้น ฉันก็ไม่ได้เผยให้เห็นข้อบกพร่องเลยนะ!"

"อีกอย่างเพื่อซ่อนตัวให้สมบูรณ์ ฉันเลยทิ้งแมลงกู่ทั้งหมดที่ฉันมีไปหมดแล้ว"

"รวมถึงแมลงกู่บนร่างกายของพวกเขาด้วยก็กําจัดไปหมดแล้ว"

"ที่นี่ไม่มีกลิ่นอายของแมลงกู่แม้แต่นิดเดียว แล้วแกแน่ใจในตัวตนของฉันได้ยังไง"

ท่านอาจารย์กู่ถามด้วยเสียงทุ้มลึก

หลินมั่วยิ้มหยัน "ท่านอาจารย์กู่ แกอย่าลืมว่า สิ่งที่ฉันถนัดที่สุดคือเทคนิคทางการแพทย์"

ถือว่าท่านอาจารย์กู่ส่งสัญญาณเตือน พอเขาเห็นว่าสถานการณ์ผิดปกติจึงรีบส่งรหัสลับให้คนของตนมาล้อมหลินมั่วทันที

ถ้าตอนนั้นเขาไม่เด็ดขาดพอ เมื่อหลินมั่วส่งข้อความไปมันก็อันตรายแล้ว

พอนึกถึงตรงนี้ ท่านอาจารย์กู่ก็ภูมิใจ

"แซ่หลิน แกฉลาดมากจริงๆ"

"เพียงแต่ว่ายิ่งคนฉลาดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งตายเร็วขึ้นเท่านั้น"

"คนอื่นหาที่นี่ไม่เจอ แต่แกหาที่นี่เจอ แกว่า นี่ถือว่าแกรีบร้อนที่ฉลาดไปหรือเปล่า"

"ฮ่าๆๆ..."

ท่านอาจารย์กู่เงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าทุกอย่างกําลังถูกควบคุมอยู่

สีหน้าของหลินมั่วสงบ เขามองท่านอาจารย์กู่แล้วพูดเบาๆ ว่า "ท่านอาจารย์กู่ แกคิดว่าที่ฉันพูดกับแกเยอะแยะขนาดนี้ เป็นเพราะกําลังถ่วงเวลาเพื่อรอคนมาช่วยฉัน"

"เฮ้อ คนอายุประมาณมากแล้ว ทําไมยังไร้เดียงสาขนาดนี้ล่ะ"