หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1929

ท่านอาจารย์กู่อดตกตะลึงไม่ได้ เขาเบิกตากว้างมองหลินมั่ว "แกหมายความว่าอะไร"

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าสถานการณ์ผิดปกติ จึงรีบตะโกนว่า “มัวอึ้งทําอะไรกัน รีบเอาเขามาให้ฉัน!"

ผู้คนทั้งสองฝ่ายเพิ่งจะรีบวิ่งไปข้างหน้าใครจะรู้ว่า ไม่กี่คนที่อยู่ข้างหน้า แต่ล้มลงกับพื้นทีละคน ร่างกายอ่อนแอ ดิ้นรนหลายครั้งก็ลุกไม่ขึ้น

คนข้างหลังเหล่านั้น แม้ว่าจะยังไม่ล้มลง แต่ตอนนี้ก็อ่อนแอทั้งหมด มีแต่การประคองกําแพงเท่านั้นที่จะสามารถยืนได้อย่างมั่นคง

เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ ท่านอาจารย์กู่สีหน้าก็เปลี่ยนอีกครั้ง อุทานว่า "แซ่หลิน แกจะทําอะไรกันแน่"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ ยกขวดขึ้นในมือ "วางยาพิษ!"

"พวกแกเก่งในด้านการเลี้ยงดูและวางยาพิษไม่ใช่เหรอ"

"ยังมองไม่ออกเหรอว่าฉันทําอะไรลงไป"

ท่านอาจารย์กู่สีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง เขาเบิกตากว้างมองขวดในมือของหลินมั่ว “แก... นี่มันพิษอะไรกันแน่"

"ทําไมฉันไม่รู้ตัวเลย"

หลินมั่ว"พูดอย่างเคร่งครัด นี่ไม่ใช่พิษ แต่เป็นยาที่สามารถรักษาโรคได้"

"ยาชนิดนี้ เป็นแก๊ส ไม่มีสีไม่มีกลิ่น คนธรรมดาไม่สามารถตรวจจับได้"

"ควบคู่ไปกับการไม่มีความเป็นพิษใดๆ ดังนั้นแม้ว่าพวกแกจะสะกดคนและสามารถแยกแยะสารพิษทั้งหมดในโลกได้ แต่ก็ไม่สามารถตรวจจับก๊าซที่ไม่เป็นพิษนี้ได้"

ท่านอาจารย์กู่ส่งเสียงอึกทึกครึกโครม "เหลวไหล!"

"ไม่มีพิษใดๆ แล้วทําไมถึงเกิดสถานการณ์แบบนี้?"

"พวกเขาวางยาพิษได้อย่างไร"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ "ยาชนิดนี้ สําหรับคนอื่น ไม่มีความเป็นพิษใดๆ แต่สําหรับพวกแก มันไม่เหมือนกัน"

"เพราะนี่เป็นยาขับกู่ชนิดหนึ่งที่ทิ้งไว้เมื่อนานมาแล้ว ฉันเตรียมไว้สําหรับเผ่ากู่อย่างพวกแกโดยเฉพาะ!"

ท่านอาจารย์กู่อดขมวดคิ้วไม่ได้ "ยาขับกู่?"