หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 193

อวิ๋นติ่งวิลล่าตั้งอยู่ที่ภูเขาหยุ่นหวู่

ภูเขาลูกนี้เป็นภูเขาที่สูงที่สุดในเมืองก่วงหยาง ภูเขานั้นสูงเสียดฟ้า บนยอดเขามีเมฆหมอกปกคลุมตลอดทั้งปี ดังนั้นจึงมีวิวทะเลหมอกซึ่งเป็นจุดเด่นของเมืองก่วงหยาง

อวิ๋นติ่งวิลล่าตั้งอยู่ในพื้นที่ที่สวยงามที่สุดของหุบเขาแห่งนี้

การสร้างวิลล่าในจุดชมวิวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

ยิ่งไปกว่านั้นการสร้างวิลล่าที่เป็นเหมือนกับคลับส่วนตัวบนที่ที่สวยงามที่สุดนั้นยากยิ่งกว่า

ด้วยเหตุนี้การที่สามารถเข้าไปยังวิลล่าแห่งนี้ได้จึงเป็นตัวบ่งบอกสถานะ

เวลาหนึ่งทุ่ม หลินมั่วขับรถปอร์เช่พานาเมร่าของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรไปอวิ๋นติ่งวิลล่าอย่างช้าๆ

ทันทีที่เธอจอดรถฟังฮุ่ยก็อุทานออกมา

“นี่...นี่มันรถหรูทั่วเมืองก่วงหยางมาอยู่นี้หมดเลยไหม”

“แม้จะเป็นรถหรูแต่นึกไม่ถึงแล้วว่าจะมีรถหรูหรามากขนาดนี้!”

แม้แต่สวี่ปั้นซย่าเองก็ยังรู้สึกตกใจ

ในที่จอดรถกว้างขวางนี้มีรถหรูหายาหามากมายจอดอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง

อะไรจะมีรถโรลส์-รอยซ์ เบนท์ลีย์ไปซะทุกที่

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีรถแข่งที่มีมูลค่ากว่า 10 ล้าน มันเป็นอะไรที่พบเห็นได้แต่ในทีวิเท่านั้น

และในตอนนี้ มีรถยนต์หรูราคามากกว่า 10 ล้านหยวนมาจอดอยู่ที่นี่อย่างน้อย 20 คัน!

สวี่เจี้ยนกงรู้สึกตื่นเต้น นี่คือชนชั้นสูงของเมืองก่วงหยางและนี่ยังเป็นกลุ่มคนที่มีอำนาจสูงในเมือง!

ทันทีที่พวกเขาจอดรถ ชายในชุดอาร์มานี่ก็เดินเข้ามา

“พนักงานห้ามจอดรถที่นี่ ไปจอดที่ชั้นใต้ดิน”

“อีกอย่าง ชุดที่คุณใช่มาคืออะไร แล้วชุดอาร์มานี่ที่บริษัทเตรียมไว้ให้คุณล่ะ”

“ฉันไม่ได้บอกหรือ พนักงานต้องใส่ชุดอาร์มานี่ ยังไม่รีบไปเปลี่ยนชุดอีก!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตกตะลึงอีกครั้ง หนุ่มนั้นใส่เสื้อก็หลายสิบล้าน พวกเขาคิดว่านั้นคือหนุ่มมากความสามารถ

นึกไม่ถึงเลยว่าเป็นเพียงพนังงานที่นี่?

พนักงานทุกคนอยู่ระดับนี้?

ดูเหมือนว่าเขาเห็นหลินมั่วเป็นพนักงาน

อย่างไรก็ตาม นี่มันไม่น่าแปลกใจเลย

รถพานาเมร่าที่ฟังฮุ่ยซื้อถือเป็นความหรูหราในกลุ่มเพื่อนของเธอ

ทว่าเทียบกับที่แห่งนี้ไม่ได้เลย

รถที่ถูกที่สุดของที่นี่สามารถซื้อรถของเธอได้สองสามคันเลย

เป็นเรื่องปกติที่จะมองว่าพวกเธอเป็นพนังงาน

“สวัสดี พวกฉันมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานอวิ๋นติ่งค็อกเทล” หลินมั่วกล่าว

ชานคนนั้นตะลึง “คุณ...คุณขับรถนั้นมาร่วมงานอวิ๋นติ่งค็อกเทล?”

“อย่ามาล้อเล่น!”

“ฉันมาทำงานยังขับรถกาแยนมาเลย”

“คนที่มางานเลี้ยงค็อกเทลจะขับรถระดับล่างได้อย่างไร”

“ฉันทำงานมมาที่นี่มาสองปี เพิ่งเคยเห็นรถระดับนี้”

“คุณพูดถูก” หลินมั่วกล่าว

“พี่ซ่งจื่อหลานเป็นคนเชิญฉันมา”

สีหน้าของหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนไป ทันใดนั้นเองเขาก็จำบางอย่างได้ “คุณ...คุณคือคุณหลินมั่ว!”

หลินมั่วพยักหน้า

หนุ่มคนนั้นหน้าถอดสี เขารีบก้มลงและโค้งคำนับ “คุณหลิน ผมขออภัยจริงๆ”

“ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ผมสำนึกผิดแล้ว ยกโทษให้ด้วยครับ”

“ผม...ผมไม่รู้...ไม่รู้ว่าเป็นคุณ...”

หนุ่มคนนั้นพูดตะกุกตะกัก เขาอยากจะบอกว่าเขาไม่รู้ว่าหลินมั่วจะขับรถแบบนี้มา

ในความคิดของเขา ทุกคนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนมีหน้ามีตา

การเข้าร่วมงานอวิ๋นติ่งค็อกเทลนี้ยังเป็นการบอกถึงสถานะของตัวเอง และทุกคนจะมาที่นี่พร้อมกับรถหรูหราเพื่อยกระดับตัวเอง

นึกไม่ถึงเลยว่าหลินมั่วจะขับรถราคาแค่ 2-3 ล้านมาและแต่งตัวสบายๆ

หลินมั่วโบกมือ “ไม่เป็นไร!”

“ฉันจอดรถตรงนี้ได้ไหม”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้ครับ ได้เลย”

“คุณหลิน เชิญคุณเข้าไปก่อนได้เลย ผมจะช่วยนำรถไปจอด”

“หากอยากได้อะไรก็บอกผมมาได้เลย!”

“หลินมั่วและอีก 2-3 คนลงมาจากรถ พร้อมมอบกุญแจและตรงไปที่ห้องโถง”

ด้านชายหนุ่มงุนงง

“ไม่อาจตัดสินคนจากภายนอกได้จริงๆ”

ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงต่ำ