หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1949

หญิงสาวขมวดคิ้ว ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ท่านอาจาร์ยกู่พูดช้าๆ"จริงๆ แล้ว เรื่องนี้เมื่อมาถึงจุดนี้ ถือเป็นผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับเซวียอู่เยี่ย"

“หลินมั่วพิการไปแล้ว และสำหรับเขาก็ไม่มีภัยใดๆ แล้วทำไมที่เขาช่วยหลินมั่วในเวลานี้ มีอะไรหรือป่าว”

"หนึ่ง เราสามารถรักษาหลินมั่วไว้ในดินแดนทางใต้และผลกำไรของยาฟื้นฟูในชายแดนใต้ได้อย่างซื่อสัตย์และยุติธรรม"

“ประการที่สอง เขายังสามารถได้รับความกตัญญูจากหลินมั่วและแสดงศักดิ์ศรีของเขาในฐานะราชาแห่งชายแดนใต้”

“ฆ่านกสองตัวด้วยปืนนัดเดียว แล้วแกคิดว่าเขาจะทำมั้ย”

หญิงสาวแสดงสีหน้าครุ่นคิดและเม้มริมฝีปาก "เขาเป็นแค่คนพิการ ช่วยเขา แล้วมันจะยังไงต่อ"

หลังจากพูดแล้วเธอก็เดินตรงไปที่ห้องด้านใน

คนขับประหลาดใจ "เธอจะเข้าไปทำอะไรในนั้น"

หญิงสาวพูดด้วยความโกรธ "คุณอู่เยี่ยขอให้ฉันหายาที่ดีกว่านี้และส่งให้หลินมั่วเป็นของขวัญ"

“ฉันจะเลือกบางอย่างให้กับไอ้พิการนั่นเดี๋ยวนี้!”

คนขับพยักหน้า แต่จู่ๆ อาจาร์ยกู่ก็พูดว่า "ฉันอยากจะแนะนำให้แกลองเลือกยาที่มีมูลค่าสูงๆ"

หญิงสาวจ้องทันที "แกจะบ้าเหรอ"

“ทำไมฉันถึงต้องเลือกยาอันล้ำค่าให้เขา”

“คุณอู่เยี่ยให้ยาเขานิดๆหน่อยๆ นั่นก็เป็นความกรุณาที่ยิ่งใหญ่แล้ว ยังคงต้องการยามูลค่าสูงอีกงั้นเหรอ งั้นฉันคงต้องเลือกอันที่มีมูลค่าต่ำที่สุด!”

“ถ้าเป็นฉันนะให้ของขวัญเขา ก็คงแค่ให้นมสองกล่อง!”

ท่านอาจาร์ยกู่แค่นหัวเราะ "แล้วแต่แก"

"ถ้าเธอไม่กลัวจะลำบาก ก็เลือกอันที่มีมูลค่าต่ำๆ"

หญิงสาว "ลำบากอะไร"

ท่านอาจาร์ยกู่พูดเบา ๆ "ลำบากให้เธอวิ่งมาอีกรอบไง"

หญิงสาวขมวดคิ้ว “แกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“ทำไมฉันต้องมาที่นี่อีก”

ท่านอาจาร์ยกู่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีกต่อไป

หญิงสาวมองเขาด้วยความโกรธและพึมพำ "ฉันว่าแกเป็นโรคประสาท!"