หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1948

ท่านอาจาร์ยกู่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม

ทันใดนั้นหญิงสาวก็โกรธ "ตาแก่ แกหมายถึงอะไร"

“แกกล้าดูหมิ่นคุณอู่เยี่ยเหรอ

“เชื่อมั้ย ฉันจะทำให้แกตายโดยไร้หลุมศพ”

ท่านอาจาร์ยกู่เหยียดยิ้มอีกครั้ง "ฉันในตอนนี้ แกคิดว่าจะมีอะไรน่ากลัวสำหรับฉันอีกเหรอ"

“ให้ฉันตายเหรอ ตายแล้ว ขอบคุณที่ช่วยฉันหลุดพ้น”

“อย่างไรก็ตาม ฉันขอเตือนแกสักหน่อย”

“ในเมื่อเซวี่ยอู่เยี่ยให้พวกแกพาฉันมาที่นี่ นั่นหมายความว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยให้ฉันตาย”

“เขายังไม่เห็นฉันเลย ถ้าแกฆ่าฉัน เกรงว่าแกจะไม่สามารถอธิบายให้เซวี่ยอู่เยี่ยเข้าใจได้หรอกใช่มั้ย”

หญิงสาวโกรธมากแต่ก็พูดไม่ออก

เป็นอย่างที่ท่านอาจาร์ยกู่พูด เซวียอู่เยี่ยมีแผนอื่นตั้งแต่ที่ขอให้พวกเขานำท่านอาจาร์ยกู่

แม้ว่าเธอจะโกรธ แต่เธอก็ไม่กล้าทำอะไรกับท่านอาจาร์ยกู่จริงๆหรอก!

เธอหายใจเข้าลึกๆ หญิงสาวกัดฟันแล้วพูดว่า "ตาแก่ ฉันฆ่าแกไม่ได้!"

“แต่ฉันก็มีวิธีทำให้แกทรมานจนร้องขอความตายได้ แกอยากลองไหม”

การแสดงออกของท่านอาจาร์ยกู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็ยักไหล่ทันที "ตายละ โกรธขนาดนี้ทำไมกัน"

“เราไม่มีความคับแค้นใจใด ๆ และแกก็ช่วยฉันไว้ ทำไมแกต้องอารมณ์เสียด้วย”

“ เอาล่ะ สมมติว่าแกพูดถูกและเซวียอู่เยี่ยกำลังทำงานเพื่อประโยชน์ของผู้คนในชายแดนทางใต้ใช่ไหม”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันถามหน่อยว่าทำไมจู่ๆ เซวียอู่เยี่ยถึงมาช่วยหลินมั่วในครั้งนี้”

หญิงสาวพูดด้วยความโกรธ“สมมุติหมายความว่าอย่างไรกัน มันชัดเจนขนาดนี้”

“อีกอย่าง นี่ไม่ใช่คำถามที่ฉันถามเมื่อกี้หรอกเหรอ ทำไมแกถึงมาถามฉันกลับอีกล่ะ?”

ท่านอาจาร์ยกู่หัวเราะเยาะ "จะบอกแกให้ละกัน"

“เซวียอู่เยี่ยต้องการเก็บกำไรจากยาใหม่ทางตอนใต้ แต่เขาระวังหลินมั่วอยู่”

“ยังไงซะหลินมั่วก็เป็นทายาทของหนานป้าเทียน หลายคนบ่นว่าเมื่อหลินมั่วโตขึ้น เขาจะเป็นราชาคนต่อไปของชายแดนทางใต้อย่างแน่นอน!”